Selma Omari (28): 'Ik wil een boegbeeld zijn voor andere jonge vrouwen die niet zichzelf mogen, durven of kunnen zijn'

Opgegroeid in Rotterdamse volksbuurt

“Ik ben opgegroeid in Crooswijk, een Rotterdamse volksbuurt vol gezelligheid, fijne mensen, een typisch ons-kent-ons-gevoel, maar het is ook een buurt vol geldgebrek. De jongeren hingen buiten op straat, omdat het daar vaak beter was dan thuis.

Onze postcode is 3034, en dat is volgens onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau de armste plek van Nederland. Ook mijn moeder moest heel hard werken om haar kinderen – mijn zus en mij – alles te kunnen geven. Dat lukte soms, maar niet altijd: in de zomer werden er weleens ijsjes overgeslagen en in de winter ging de verwarming alleen aan als het echt heel koud was. We kregen niet elke maand kleedgeld, maar wel af en toe, en dan beseften mijn zus en ik erg goed hoeveel dat waard was.

We waren niet rijk, maar mijn moeder deed alles om ons onszelf rijk te laten voelen. En dat lukte haar heel goed, ik ben gevoelsmatig nooit iets tekortgekomen. Mijn opvoeding heeft me doen inzien dat rijkdom niet met geld te maken heeft, maar met de mensen om je heen en met de manier waarop je dat wat je hebt op waarde weet te schatten. De daadkracht van mijn moeder bleek erfelijk, grap ik weleens."

Ouders gescheiden

"Ik was drie toen mijn ouders uit elkaar gingen, ze hadden geen goed huwelijk. Scheidingen waren in de culturele hoek waarin ons gezin zat – mijn vader is Irakees, mijn moeder is Marokkaans – absoluut niet gebruikelijk, maar mijn moeder was vrijgevochten en modern en koos voor haar eigen geluk.

Ik weet nog dat mijn zusje en ik een tijdje naar onze oma in Marokko gingen en dat mijn moeder in Nederland heel snel haar rijbewijs haalde, een auto kocht en een huis voor ons vond. Ze zette haar schouders eronder. Go go go. Ja, dat heb ik wel van haar geleerd: bij tegenslagen moet je gewoon nóg harder werken en dan bereik je uiteindelijk wel wat je wilt bereiken.

Mijn vader en ik verloren elkaar helaas uit het oog. Dat was verdrietig, maar we kregen weer contact met elkaar toen ik vijftien was. Nu is het goed en vredelievend. Ik verwijt hem niets, want ik zeg altijd: de dingen lopen zoals ze lopen.”

Mensen die je raken

“Op school ben ik veel gepest. In de gangen beukten andere kinderen tegen me aan of ze scholden me uit. Dikzak, koeienoog, slak – ik kreeg echt de bizarste dingen te horen die, als ik nu zo terugblik, echt nergens op sloegen. Nu denk ik: die mensen weten niet wie ik ben, zij zijn niet belangrijk voor mij, zij kunnen me niet raken, maar als kind kun je er behoorlijk onzeker van worden.

Het voelde eenzaam, onveilig en maakte dat ik als klein meisje soms met buikpijn naar school ging. Daarom deed ik alles om erbij te horen, ik heb zelfs Pokémonkaarten voor de pesters gekocht in de hoop dat ze me aardig zouden vinden. Kinderachtig en tegelijk heeft het ook iets vernederends. Ik króóp voor de mensen die me het leven zuur maakten, dat zou ik nu nooit meer doen.

Gek genoeg heeft dat pesten me er niet zo onder gekregen dat ik mezelf niet meer durfde te laten zien. Sterker nog: de kwetsbaarheid ben ik grotendeels kwijt en ik denk dat er door mijn verleden een soort power in mij is ontstaan die me kracht geeft om mijn mond open te trekken, en dat al op vrij jonge leeftijd."

Foto's posten

"Ik was achttien, negentien toen ik mezelf begon te laten zien. Instagram was nog niet eens bekend onder het grote publiek toen ik al foto’s begon te posten van mijzelf en mijn outfits. Naast mijn studie had ik allerlei bijbaantjes om die kleding te kunnen betalen. Ik kreeg en krijg daar veel positieve reacties op en daar haal ik veel kracht uit.

Veel mensen zien niet hoe waardevol positieve berichten voor iemand kunnen zijn. Maar ik krijg ook kritiek, dat begon eigenlijk al meteen na het plaatsen van de eerste foto’s. Mensen zeiden: ‘Je bent Marokkaans, waarom doe je dit?’ Of: ‘Wij Marokkanen accepteren dit niet.’ Er zijn ook ergere dingen gezegd, maar die ga ik niet herhalen; ik wil daar mijn energie niet aan besteden. Als je zulke onaardige dingen naar andere mensen stuurt, ben je in mijn ogen een arm persoon, hoeveel geld je ook op je bankrekening hebt staan.

Op een gegeven moment wilde ik ook video’s plaatsen. Een foto zegt veel, maar dat wat uit je mond komt, laat je karakter zien. Ik wilde mezelf kunnen zijn zonder concessies te doen en ik vond dat ik wat te melden had. Ik wilde een boegbeeld zijn voor andere jonge vrouwen die niet zichzelf mogen, durven of kunnen zijn.

Het vloggen en die influencer-cultuur waren al een beetje in opkomst, maar vanuit de Marokkaanse hoek zag ik niemand opstaan. Ik weet nog dat ik een camera kocht, best nerveus was en tegen mezelf zei: ‘Selma, ben je hier klaar voor of niet?’ Ik had zo veel over me heen gekregen op school in al die jaren dat ik even goed moest stilstaan bij wat ik over mezelf afriep. Maar al snel was het antwoord: schouders eronder en gaan.”

Taboe-onderwerpen

“De eerste vlog was heel algemeen, daarna werd ik steeds inhoudelijker en kwam er veel meer diepgang in mijn vlogs. Toch sloeg ook die eerste vlog al aan. In de eerste twee dagen kreeg ik meteen 17.000 views en dat is veel, vooral voor die tijd. Ik denk dat dat onder meer kwam doordat ik de eerste vrouw van Marokkaans-Irakese komaf was die dit in Nederland deed.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben heel trots op mijn cultuur, de Marokkaanse cultuur is warm, liefdevol, met veel respect voor elkaar, heel relaxed en gastvrij bovendien, maar het is óók een cultuur waarin veel mensen niet altijd goed weten hoe ze om moeten gaan met andersdenkenden, emoties, seksualiteit en andere onderwerpen in de taboesfeer.

Velen vinden het beter of fijner om over bepaalde zaken te zwijgen, omdat ze niet weten hoe ze hun gedachten en twijfels moeten verwoorden, maar ik schuw geen enkel onderwerp. Ik heb me uitgesproken over de Palestina-kwestie, over discriminatie, de LHBTAQI+-community, over vrouw-zijn en krachten van vrouwen. Kijk naar mijn moeder, wat zij kon. Kijk naar mij, wat ik kan."

Lees ook Jayan (37) kreeg een psychose: ‘Ik heb de benzine over me heen gegoten en stak mezelf in brand’

Moeilijk leven in de schijnwerpers

"Het is niet altijd makkelijk om in de schijnwerpers te staan. Een van de moeilijkste periodes vond ik toen mijn relatie met rapper Boef breed in de media uitgemeten werd. De mensen kenden mij al als Selma Omari en toen kreeg ik ook nog eens een relatie met deze bekende persoon.

Maar het werd vooral groot toen wij uit elkaar gingen. Daar ben ik eerlijk in: dat vond ik best wel heftig, omdat ik weer zo veel over me heen kreeg. Ik werd door veel mensen golddigger genoemd en mensen noemden me, wederom, een hoer. Ze schreven dat Boef me had weggegooid en zeiden dat ik alleen maar bij hem was voor het geld. Dat was kwetsend en het maakte me bovendien ook kwaad, want voor de goede orde: ik heb altijd mijn eigen brood verdiend en dat zal ik blijven doen.

Liefde gaat niet om geld, het gaat om goed zijn voor elkaar. En hoewel Boef en ik misschien een succeskoppel leken, was ik niet gelukkig met hem. Het was heel lastig dat anderen de neiging hadden zich ermee te bemoeien en die neiging kennelijk niet konden onderdrukken, terwijl ik liefdesverdriet had.”

Snel een oordeel

“Mensen vellen snel een oordeel over elkaar en vergroten dingen uit. In de documentaire die over mij is gemaakt, Omari; geen gezeik, vroegen de documentaire-makers voor het intro van de film aan mensen in Crooswijk of ze wisten wie ik ben. Iemand zei: ‘Die dame is gewoon een hoer man.’

Terwijl diegene mij niet eens persoonlijk kent. Mijn missie is juist mensen te doen inzien: luister eerst eens gewoon naar wat anderen te melden hebben. Als je het niet met elkaar eens bent, leg dan uit wat jóúw standpunt is. Je hoeft elkaar niet meteen te haten of te beledigen als je elkaars mening niet deelt, toch?"

Lees het hele verhaal van Selma Omari in Flair 30-2022. Haal 'm in de winkel of bestel 'm hier.

Tekst: Lisanne van Sadelhoff | Fotografie: Marloes Bosch