Nadia Rashid over ontvoering van dochter Insiya: 'Ze hebben haar vrijheid ontnomen en haar krijsend in een huurauto gestopt'

Nadia Rashid vertelde eerder over Insiya aan Flair in 2020. Lees haar verhaal hieronder.

Het gemis

"Weet je hoe het voelt als je kind iets grappigs zegt en jij verbaasd denkt: wow, waar komt dat vandaan? Dat mis ik. Weet je hoe het voelt als je je kind als trotse ouder bij het schoolplein uitzwaait? Dat mis ik. Weet je hoe het voelt als je je kind van wie je zielsveel houdt, knuffelt? Dat mis ik. Ik wil mijn kind zien opgroeien, haar gezicht zien ontplooien en haar mooie krullen langer zien worden en haar handjes groter. Ik wil met haar op de bank zitten met een mok warme chocolademelk en samen een tekenfilm kijken.

Hoe ze met andere kinderen speelt, wil ik zien. Ik wil weten wat voor eten ze lekker vindt, met haar lachen. Maar dit kan niet, omdat alle signalen die wezen op haar aanstaande ontvoering niet zijn opgepakt. Omdat elke keer als ik melding maakte van stalking ik niet serieus ben genomen. En er is maar één grote verliezer: Insiya. Zij is met grof geweld van haar vrijheid beroofd. Zij wordt al vijf jaar lang door haar vader gegijzeld. Ik wist dat hij tot veel in staat was, maar dit?"

Ontmoeting Hemani

"Achteraf weet ik dat hij alleen met mij wilde trouwen omdat hij mij wilde hebben. Als een soort bezit. Ik ontmoette mijn ex, Hemani, in 2005 tijdens de Indiase Academy Awards in Amsterdam. Hij was een succesvolle Indiase ondernemer met een vlotte babbel. We hielden contact. Gewoon casual. Om de zoveel maanden stuurde hij een berichtje.

Hij vroeg hoe het ging, of mijn studie psychologie vlotte en hoe mijn leven eruitzag. Ik zocht er niks achter. In 2010 kregen we meer contact, omdat hij vaker voor zaken in Nederland was. Het was zijn intentie een vestiging van zijn staalbedrijf in Europa te openen en zich hier te vestigen. Hij genoot van het westerse leven en onze idealen.

Ik paste perfect bij hem en zijn levensvisie, daar was hij van overtuigd. Ook vond hij het mooi dat ik een sterke, onafhankelijk vrouw en afgestudeerd psycholoog was. We vonden onderwijs beiden belangrijk. Hij had zijn master behaald aan de universiteit in India. Én hij wilde net als ik graag in Amsterdam wonen. Uiteindelijk viel ik ook voor hem. Hij was ontzettend complimenteus en attent. Een man die niks liever wilde dan zijn leven met mij delen. Toen hij mij na een jaar daten ten huwelijk vroeg, zei ik dan ook ja."

Is dit mijn man?

"Na onze trouwdag veranderde alles. Die lieve, complimenteuze man? Die was in één klap weg. Hij had wat hij wilde: mij. Een week na onze bruiloft barstte de beste vriend van Hemani in lachen uit toen ik vertelde dat ik het belangrijk vond dat Hemani ook had gestudeerd. ‘Wat voor shit heb jij haar verkocht vriend,’ zei hij tegen Hemani. ‘You are a high school dropout.’ Ik was compleet verbijsterd. Hemani wuifde mijn ongeloof weg. ‘Ach, wat voor verschil maakt het. Ik ben toch succesvol. Doe niet zo moeilijk.’

Ik was compleet in shock. Achteraf denk ik dat hij heeft onderzocht wat mijn levens­idealen waren en daar een soort maatwerk op heeft toegepast. Hij heeft een persona gecreëerd om mij voor zich te winnen. Allemaal leugens. Na onze trouwdag was mijn individualiteit niet meer van belang. Hij maakte duidelijk dat ik een aanhangsel was van hem. Hij was de kern, ik de bijzaak. Mensen hebben achteraf weleens gezegd: je bent zo dom geweest om met hem te trouwen. Maar ik ben niet dom, dit was niet de persoon tegen wie ik ja had gezegd.

Na onze trouwdag werd mij stukje voor stukje mijn zelfrespect afgenomen. Zijn subtiele opmerkingen over letterlijk álles zorgden ervoor dat ik ging twijfelen aan mezelf. ‘Is dit echt wat je aandoet vandaag?’ zei hij bijvoorbeeld terwijl hij mij vol minachting bekeek. Ik werd ontzettend onzeker door al die steken. Daarbij schaamde ik me kapot. Hoe kon ik als academisch geschoolde vrouw, als psycholoog nota bene, zijn leugens niet hebben doorzien?

Hoe langer ik met hem was, hoe meer ik in shock raakte over dat dit mijn man was. Maar ik bleef bij hem. Want uiteindelijk zei hij altijd sorry en plaatste hij mij op een voetstuk. Ik was beter dan hij, zei hij. Ik tuinde er elke keer in. Elke keer kreeg ik hoop als ik de oude Hemani zag. Je maakt op zo’n moment allerlei constructies in je brein, je praat het goed en je probeert het weer."

Geen vader

“De zwangerschap van Insiya was niet gepland. Hemani verliet in paniek het huis, zonder ook maar een woord te zeggen, toen ik het nieuws met hem deelde. Ik bleef verbijsterd achter. Het ging niet goed tussen ons, maar ik werd moeder en daar was ik dolblij mee. Ik verwachtte van Hemani dezelfde emotie, maar hij is negen maanden lang ongeïnteresseerd geweest. Ik voelde me enorm eenzaam. We reisden continu heen en weer tussen India, Dubai en Nederland. Hij was altijd aan het werk om de vestiging in Europa te realiseren.

Het is altijd onze intentie geweest Insiya in Nederland op te laten groeien. Ze is hier geboren, haar stamcellen zijn hier opgeslagen, ze doet mee aan het vaccinatieprogramma in Nederland en ze heeft alleen een Nederlands paspoort en Nederlandse nationaliteit. Ook na de geboorte van Insiya was Hemani niet geïnteresseerd. Hij heeft nooit naar haar omgekeken. Dat was de druppel voor mij. Toen alles tegen míj was gericht, dacht ik: prima, ik zet me hier overheen. Maar dít wilde ik niet voor mijn dochter.

In mijn Nederlandse nuchterheid was het voor mij heel simpel. Als het niet meer gezond is om samen te zijn, moet je elkaar loslaten. Dus dat is wat ik deed. Ik vroeg in 2015, toen Insiya één jaar was, de scheiding aan. Hemani ontplofte. ‘Jij hebt niks te willen, je bent niemand en ik zorg dat je kapotgaat!’ schreeuwde hij. Hij zou mij plat procederen over het ouderlijk gezag en zijn Russische vrienden op me afsturen. Ik wist dat hij de middelen had om dit waar te maken. Ik wist dat het geen loze dreigementen waren."

Reeks aangiftes

"Ik deed aangifte van bedreiging. Het was het begin van een eindeloze reeks aan meldingen, aangiftes, gesprekken en rapportages die allemaal niet adequaat zijn opgepakt. Ik denk dat ze niet wisten wat ze ermee aan moesten. Het getuigde van een groot gebrek aan kennis over de aanpak van stalking en dreigementen. Ik uitte ook direct mijn zorgen over een mogelijke ontvoering van Insiya. Hemani wilde niks liever dan mij pijn doen en Insiya was het perfecte middel. Vader zijn wilde hij niet. Hij geeft niet om haar.

Hij wilde mij laten voelen dat wat er ook gebeurt, hij mij onder controle heeft. Vanaf de aanvraag van de scheiding ging het snel van kwaad tot erger. Hij procedeerde er rond het ouderlijk gezag en de scheiding op los in Nederland, maar verloor zaak op zaak. Dat kon hij niet hebben. De ‘machtige’ Hemani verliest niet. Hij ziet zichzelf als een soort god. Hij plaatst zichzelf boven elke wet en elke macht. Niemand wint van hem. En zeker ik niet. ‘Wie denk jij wel niet wie jij bent Nadia,’ bleef hij zeggen. Hemani maakte mijn leven tot een hel.

Zo huurde hij internationale teams in om mij te volgen. Ik werd gevolgd op de snelweg en zelfs in de supermarkt. Telkens belde ik de politie. Elke melding staat geregistreerd. Toch deed de politie niks. En het bleef niet bij fysieke achtervolgingen. Mijn digitale identiteit werd gestolen en misbruikt en niet alleen ik, maar ook vrienden en familie ontvingen honderden dreigberichten. Zo kreeg mijn moeder de tekst: ‘Een voor een ga ik je drie kinderen omleggen. Dan kun je de komende maanden elke maand een begrafenis van je eigen kind bijwonen.’

Echt verschrikkelijk. En dit was geen uitzondering. Letterlijk iedereen in mijn omgeving ontving dit soort bedreigingen. Ook vond ik keer op keer gps-trackers onder mijn auto. Apparaten die al mijn reisbewegingen opsloegen en doorstuurden. Ik was altijd op mijn hoede. Keek constant over mijn schouder. Zat altijd in angst. Ik bleef aankloppen bij de politie, maar ze grepen niet in."

Niet ingegrepen

"Ze adviseerden me om logboeken bij te houden. Wat voor berichten ontvingen we, van welke nummers waren ze afkomstig, hoe vaak gebeurde dit: het werd mijn leven om eigenhandig rapportages van hoog professioneel niveau aan te leveren, omdat ze anders niet in behandeling werden genomen. Ik was constant bezig met registreren. Ondanks alle bewijzen die zwart-op-wit stonden, werd Hemani niet aangehouden. Zelfs niet toen hij in januari 2016 door de politie in mijn straat werd aangetroffen in een auto met een Engelse privédetective, afgeplakte ramen, een kinderzitje, kinderkleding en speelgoed.

Op datzelfde moment kwam er bij mij een fax binnen van zijn Nederlandse advocaat dat Hemani met hartproblemen in een Duits ziekenhuis lag. Het was zo overduidelijk wat hij van plan was en dat hij zichzelf ook nog een duidelijk alibi had verschaft, maar omdat bij de desbetreffende agenten de kennis ontbrak en ze niet wisten dat ze hem op basis hiervan hadden kunnen vasthouden voor poging tot ontvoering, hebben ze hem diezelfde dag nog vrijgelaten.

Er waren zo veel geregis­treerde aanwijzingen voor de ontvoering van Insiya. Hemani stak niet onder stoelen of banken wat zijn intentie was. De politie wist alles. Ze hadden moeten ingrijpen. Ik heb alles op alles gezet om Insiya niks te laten merken van mijn angst. Kinderen mogen geen rol spelen in de malaise van hun ouders.

Ik wilde voor haar een gezellige moeder zijn, want dat verdient elk kind. Gezelligheid, veiligheid, een warm thuis. Insiya was ook zo’n heerlijke peuter. Ze was helemaal gek op alles van Frozen, op barbies, dansen, zwemmen en haar nageltjes lakken. Ik herkende veel van mezelf in haar. Ze was constant aan het kwebbelen en dol op mensen om haar heen. Ze was altijd zo vrolijk, zo energiek. Het gemis dat ik voel is ondraaglijk."

De ontvoering

"Op 29 september 2016 zag ik haar voor het laatst. Ze werd vroeg wakker door graafwerkzaamheden bij ons in de buurt. Ik herinner me goed dat ze verbaasd haar vingertje in de lucht stak en riep: ‘Luister mama!’ Mijn moeder maakte boterhammen met pindakaas voor haar klaar, terwijl ik aanstalten maakte de deur uit te gaan. ‘Mama ga je?’ vroeg Insiya. ‘Mama komt zo terug,’ antwoordde ik geruststellend. ‘Tot zo,’ zei ze toen ze mij vrolijk uitzwaaide. Tien minuten later werd ik gebeld door mijn neefje.

Volledig in paniek. ‘Mannen, mannen, mannen! Ze hebben Insiya ontvoerd,’ was het enige wat ik hoorde. Al mijn stoppen sloegen door. In paniek belde ik 112 terwijl ik zo snel mogelijk probeerde om te keren. Ik kwam vast te zitten in een vreselijke file. De onmacht die ik toen voelde, is niet te beschrijven. Ik kon alleen maar huilen. Ik slikte mijn tranen in om de politie telefonisch duidelijk te kunnen instrueren. ‘Hij gaat naar Duitsland met de auto. Hij pakt geen vliegtuig, hij heeft haar paspoort niet. Dit is geen standaard ontvoering door een ouder. Dit is geen doorsnee crimineel. Insiya is in gevaar. Het gaat hem niet om haar.’

Ik sprak kalm en duidelijk, maar merkte aan alles dat ze niet luisterden. Geen van mijn sugges-ties werd opgevolgd. Ze werkten gewoon een protocol af. Ik was het slachtoffer. Ik had geen autoriteit en kon niets doen. Toen ik na een halfuur eindelijk bij mijn huis kwam, was alles afgezet. Ik zag mijn moeder ingezakt en onder de blauwe plekken bij een ambulance zitten. Er lag een plas bloed op straat en mijn zusje stond met een hoofdwond voor mijn huis."

Hij gaat naar India

"Ik schakelde mijn emoties uit en ging direct over tot actie. Er was een team van dertig rechercheurs samengesteld, een zogenoemd quick response-team. Ik vertelde hen op basis van eerdere dreigementen wat Hemani waarschijnlijk ging doen en waar zijn vaste verblijfplaatsen waren in Europa. Ik verwachtte dat ze deze signalen direct serieus zouden nemen en bij de grens zouden ingrijpen. Niet dus.

Ik moest mee naar het bureau, er werd een aangifte opgesteld en we moesten het volledige dossier dat ik al anderhalf jaar had opgebouwd doorlopen. ‘Laten we bij het begin beginnen,’ zeiden ze. Ik werd gek van frustratie. ‘Doe iets,’ zei ik. ‘Dit is tijd­verspilling. Elke seconde telt. Als hij de grens over is, zijn we hem kwijt. Hij gaat naar India. Daar is hij onaantastbaar.

Niet alleen omdat hij als rijke zakenman veel connecties heeft met hoog­geplaatste mensen, maar ook omdat India niet is aangesloten is bij het Haags Kinderontvoeringsverdrag en ze niet zomaar staatsburgers uitleveren. In India is alles anders.’ Maar ik kon de agenten niet duidelijk maken dat mijn boodschap niet louter emoties waren van een wanhopige ouder. Ik was machteloos. Radeloos. Dagenlang heb ik niet geslapen en alleen maar gehuild. Ondanks de verstuurde Amber Alert hoorden we niks."

Welke ouder doet nou zoiets?

We wisten al snel uit verklaringen van twee daders die werden aangehouden dat de ontvoering met militaire precisie was voorbereid en door een ingehuurd internationaal commandoteam van ex-mariniers en -politieagenten was uitgevoerd. Insiya is op die bewuste donderdag met grof geweld ontvoerd en van haar vrijheid beroofd. Drie gewapende mannen zijn bij mijn moeder naar binnen gestormd. Ze hebben op mijn moeder en zusje ingebeukt met hun vuisten en een taser en hebben Insiya krijsend in een huurauto gestopt.

Alles is uitgevoerd volgens een zorgvuldig samengesteld draaiboek waar Hemani zijn akkoord op heeft gegeven. Een draaiboek waarin wordt gesproken over machinegeweren, over het niet bellen van 112 als mijn moeder van schrik een hartaanval zou krijgen, over het drogeren en smoren van Insiya. Welke ouder doet nou zoiets? Het is de gewelddadigste ontvoering van een minderjarig kind ooit in Nederland. Twee weken lang hoorden we niks. Ik was bang dat hij haar had omgebracht en dat hij misschien wel zelfmoord had gepleegd.

Het verscheurde me compleet. Dankzij journalist John van den Heuvel die voor zijn programma Ontvoerd afreisde naar Mumbai, weten we dat Insiya bij Hemani’s moeder verblijft. Bewoners van het appartementencomplex van Hemani’s moeder verklaarden Insiya te hebben gezien. En gehoord. Ze hadden dagenlang het hart­verscheurende gehuil van een kind gehoord in het gebouw waar alleen ouderen wonen. Ze heeft gehuild tot ze uitgeput raakte."

Ik blijf vechten

"Ondanks alles had ik nooit verwacht dat Hemani zijn dochter dit zou aandoen. Hij vervoerde haar per huurauto naar Duitsland, bracht haar met een privévliegtuig naar een Grieks eiland, stapte over op een vluchtelingenboot naar Turkije, is met vervalste papieren per vliegtuig naar Nepal gereisd en smokkelde haar vervolgens de grens over naar India.

Het is een nachtmerrie die voorkomen had kunnen worden als er op tijd was ingegrepen. Het is ruim vier jaar geleden dat ze is ontvoerd. Ik zit nog steeds in diezelfde overlevings­modus als de eerste dag. Mijn gevoelens komen later wel, mijn kind gaat voor. Ik kan haar alleen helpen vanuit mijn kracht. Insiya heeft mij nodig. Ik blijf vechten tot mijn kind terug is."

Breng Insiya thuis

"In die vijf jaar is er veel gebeurd, maar het belangrijkste niet: namelijk dat Insiya weer veilig thuis is, hier in Nederland. Insiya is nog steeds ontvoerd en wordt nog steeds gegijzeld gehouden in een appartement. Zij wordt nog steeds van haar vrijheid beroofd. We weten dat ze alleen naar buiten gaat onder strenge bewaking. Hoe het verder met haar gaat, weet ik niet. Er zijn de afgelopen jaren talloze rechtszaken gevoerd en alle ontvoerders zijn veroordeeld tot jarenlange celstraffen.

Hemani is in oktober van dit jaar in Nederland veroordeeld tot negen jaar celstraf voor kinderontvoering. Ik heb geen idee of India hem ooit gaat uitleveren, maar daar ben ik ook helemaal niet mee bezig. Ik wil mijn kind terug. De rechter heeft geoordeeld dat ze terug moet worden gehaald naar Nederland. Alleen ik heb ouderlijk gezag, ze is een Nederlands staatsburger en het is de verantwoordelijkheid van de Nederlandse overheid om haar veilig thuis te brengen.

Net zoals ze doen bij Nederlandse gedetineerden die in buitenlandse gevangenissen zitten, net als bij de ontvoering van Arjan Erkel, net zoals bij de Nederlanders die vanuit de hele wereld werden opgehaald met repatriëringsvluchten wegens corona. Ik snap niet waarom niemand in hemelsnaam de verantwoordelijkheid voelt om mijn dochter terug te halen. Waarom het zo moeilijk is. We weten precies waar ze is. Ze is inmiddels zes."

Elke seconde telt

Voor haar telt elke seconde. Er zijn Kamervragen gesteld door Pieter Omtzigt, Martijn van Helvert, Attje Kuiken en andere Kamerleden van de commissie Buitenlandse Zaken over hoe dit ooit heeft kunnen gebeuren. En nog belangrijker: over wat de regering gaat doen om Insiya terug naar Nederland te halen. Ik heb op verzoek van de commissie Buitenlandse Zaken in de Tweede Kamer over de ontvoering van Insiya en mijn strijd tot nu toe verteld. De Kamerleden wisten niet wat ze hoorden: dat dit was gebeurd in Nederland, dat het al vier jaar lang duurt én er nog steeds geen oplossing is.

Ministers hebben zich erover uitgesproken, het Koningshuis heeft gereageerd, maar de vraag waar ik na vier jaar nog steeds geen antwoord op heb is: wie is er verantwoordelijk? Ik heb het antwoord niet. Iedereen wijst naar elkaar. Maar íémand in dit land is verantwoordelijk en diegene moet die verantwoordelijkheid nú pakken.

Ik krijg al jaren te horen dat er sprake is van ‘stille diplomatie’ tussen Nederland en India. En dat ik moet afwachten. Ik zeg bewust nooit tegen een minister of Kamerlid: wat als het uw kind was? Omdat dit een pijn is waarvan ik hoop dat geen enkele ouder hem ooit hoeft te voelen. Een pijn waarvan je niet kunt helen. Ik voel elke dag een groot gat in mijn hart. Een ondraaglijke pijn waar ik niet mee kan leven, maar ik zal wel moeten, omdat Insiya mij nodig heeft. Dit duurt al veel te lang. Het had gisteren al opgelost moeten worden. Het is tijd voor actie."

Lees ook Moeder van Insiya vraagt opnieuw aandacht van koningin Máxima voor haar ontvoerde dochter

Alles voor Insiya

"Mijn strijd om Insiya terug te krijgen, slokt alles op. Ik werk hier elke dag aan. Dit is mijn leven. Het is noodzakelijk, want als ik het niet doe, doet niemand het. Ik ga nooit opgeven. Ik ben nog even strijdbaar als de eerste dag en ik blijf vertrouwen houden in Insiya’s thuiskomst. Het kan gewoonweg niet zo zijn dat Insiya zo veel onrecht wordt aangedaan.

Wat zou dat zeggen over ons land? Wat voor signaal geven we daarmee af aan ouders en kinderen? De overheid heeft als plicht om onze kinderen veilig te houden en ik blijf ze daarop aanspreken tot mijn meisje terug is. Ik lees weleens dat mensen vinden dat ik op tv weinig emoties toon, maar ik wil het verhaal van mijn dochter zo goed mogelijk vertellen.

Ik doe dit allemaal voor haar. Dan kan ik me niet laten leiden door mijn emoties. En voor mensen die dit nu lezen en niet kunnen geloven dat zoiets in Nederland gebeurt, een land waar mensenrechten hoog in het vaandel staan: ik kan het ook tot op de dag van vandaag niet geloven. Maar het is waar. Help mij alsjeblieft bij het wakker schudden van onze overheid. Alsjeblieft. Geef Insiya een stem. Word haar stem. Vergeet haar niet."

Dit verhaal heeft eerder in Flair gestaan eind 2020.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

tekst Jadrike Boels | fotografie Mariel Kolmschot