Mirthe: 'Ik weet heel goed dat mijn witte zoon het makkelijker zal hebben dan ik, puur door zijn huidskleur'

Mirthe (42) woont samen met Jeroen (30) en heeft een zoon (16) uit een eerdere relatie. Ze geeft pilatesles en doet vrijwilligerswerk.

Wantrouwend

“Mijn zoon heeft een witte vader en is zelf ook wit. Ik vind dat fijn. Dat klinkt misschien raar, maar ik spreek uit ervaring en weet heel goed dat het voor een donkere jongen veel lastiger is om in deze wereld te leven. Ik weet nog dat ik zelf als brugklasser werd uitgescholden toen ik met een vriendinnetje in de McDonald’s was. Een grote, witte man riep: "Wat doe jij hier, zwartje? Rot op naar je eigen land!" Tegen mijn vriendinnetje brulde hij: "Wat doe jij met haar?"

Ik was nog heel jong en wist niet hoe ik moest reageren. Niemand zei iets en uiteindelijk ben ik maar naar de kassamedewerker gegaan om te zeggen dat ik werd lastiggevallen. Een ander voorbeeld: ik werd in winkels standaard door beveiliging gevolgd, terwijl mijn vriendin geen moment werd bekeken. Het volgen in winkels gebeurt helaas nog steeds, zeer regelmatig. Of ik mijn vrijetijdskloffie of nette kleding draag, maakt niet eens uit.

Je krijgt een blik bij binnenkomst en de rest van de winkeltijd heb je een medewerker achter je aan. In een woonwinkel is weleens zacht gezegd – maar hard genoeg zodat ik het kon horen – 'dat ik vast geen geld had om de meubels te betalen'. Het is ook meer dan eens voorgevallen dat ik een nieuwe woning betrok en mijn buren aanvankelijk heel wantrouwend waren. Dan zeiden ze later tegen me: "We dachten even: o jee, een gekleurde, dat zal wel ellende geven.'"

Bijna normaal

"Dit soort dingen gebeurt zo vaak, dat het bijna normaal is geworden en ik er niet eens meer de hele tijd bij stilsta. Misschien vind ik dat nog wel het ergste: dat het zo normaal is geworden. Als ik daarover nadenk, kan ik echt boos en verdrietig worden. Dat dit er blijkbaar bij hoort als je huid een andere kleur heeft dan de norm. Dat de kansen die je hebt met die gekleurde huid nou eenmaal anders zijn, dat je je moet verantwoorden voor je afkomst. Ik heb mijn leven lang gedanst, maar de enige rollen die ik kreeg waren in het ensemble of in The Lion King of Aida, waar ik dus echt getypecast werd als persoon van kleur. Een rol waar níét naar mijn huidskleur werd gekeken heb ik nooit gehad."

Lees ook Annelies: ‘In de loop der jaren ben ik me pijnlijk bewust geworden van mijn witte privilege’

Trots op z’n wortels

"Ik ben blij dat mijn zoon al die nare dingen niet hoeft mee te maken. Dat hij mijn kleur niet heeft geërfd. Natuurlijk leer ik hem om trots te zijn op z’n Surinaamse wortels. De sagen, mythen en winti uit de Surinaamse cultuur bevatten mooie elementen en daar vertel ik hem graag over. Maar ik weet heel goed dat hij het makkelijker zal hebben dan ik, puur door zijn huidskleur. Als moeder wil je simpelweg het beste voor je kind. Het is alleen triest om te constateren dat mijn donkere huid daar niet bij hoort."

Naast Mirthe vertellen Annelies en Mireille over racisme. Dit drieluik heeft eerder in Flair 2020 gestaan. De interviews worden herplaatst vanwege Keti Koti op 1 juli.

tekst Vivienne Groenewoud | fotografie Bart Honingh, Emmie de Vries Fotografie (Annelies) | visagie Linda Huiberts