PREMIUM
Mirthe (35) werd verliefd op de Israëlische Asaf: 'Contact houden leek onrealistisch, onze levens waren te verschillend'
Toen Mirthe (35) dertien jaar geleden Asaf (35) ontmoette, was het liefde op het eerste gezicht. Dat hij Israëliër was en zij in Palestina werkte, maakte haar situatie er niet makkelijker op. “Ondanks alle hindernissen die we hebben moeten nemen, heeft mijn liefde voor Asaf me enorm verrijkt.”
In het buitenland
“Tussen mijn bachelor en master in ontwikkelingsstudies besloot ik een halfjaar in mijn eentje door Zuid-Amerika te reizen. Impulsief boekte ik een ticket en ging als vrijwilliger aan het werk bij een organisatie die lesgaf aan kinderen in het hooggebergte van Peru, die te ver van school woonden.
Toen het vrijwilligerswerk erop zat, dacht ik: wat nu? Ik was al vier maanden in mijn eentje op weg en had behoefte aan aanspraak, dus besloot ik iets te gaan eten in een plaatselijk tentje. Toen ik een groepje jongens zag zitten dat steeds in mijn richting keek, vroeg ik of ik bij ze mocht aanschuiven. Ze leken me sympathiek en we raakten in gesprek. Toen ze vertelden dat ze uit Israël kwamen, flapte ik eruit: ‘Israël? Dat is het enige land dat ik haat!’
Gesprek met Israëlische mannen
"Mijn moeder was vroeger getrouwd met iemand die uit Israël kwam en ik was er als kind geweest, maar ik had er vooral slechte herinneringen aan: de soldaten overal, het onveilige gevoel... Daarnaast was ik erg idealistisch en begaan met het lot van de Palestijnen. Door mijn studie internationale betrekkingen had ik veel geleerd over politiek en conflicten, en het Israël-Palestinaconflict raakte me extra door wat ik zelf als kind had ervaren. Ook was er voor mij duidelijk een dominante partij – Israël – en een underdog.
De jongens lieten mijn opmerking gaan, op één na: Asaf. Hij was geïnteresseerd naar het hoe en waarom van mijn mening en vertelde ook hoe het vanaf zijn kant was. Wat hij precies zei weet ik niet meer, maar wel dat het gesprek indruk op me maakte. En Asaf zelf ook: ik vond hem meteen leuk, sympathiek en interessant. Zo leuk, dat we diezelfde avond nog zoenden."
Vakantieliefde
"De volgende dag ging hij met zijn vrienden sandboarden en omdat ik verder nog geen plannen had, ging ik mee. Daarna gingen we samen naar een internetcafé om te bellen met het thuisfront. Van zijn gesprekken kreeg ik niet veel mee, omdat ze in het Hebreeuws waren.
Pas veel later hoorde ik dat hij het op dat moment, terwijl hij naast me zat, uitmaakte met zijn vriendin. Terwijl ik er nog vast van overtuigd was dat het gewoon een vakantieliefde was. Asaf zei ook dat het ingewikkeld zou zijn als we echt iets zouden hebben, want ik ben niet Joods. Het jodendom geef je via de vrouw door aan de kinderen en dat was iets wat voor zijn familie ontzettend belangrijk was.
Die avond moesten we afscheid nemen. Ik zou verder reizen naar een vriendin die in een stad verderop in Peru was en zat al in de bus te zwaaien, toen ik heel erg sterk voelde: ik wil dit niet. In een impuls riep ik tegen de buschauffeur dat hij moest stoppen en ben ik uitgestapt. Asaf kon zijn ogen niet geloven, hij was ontzettend blij en besloot op dat moment zijn vrienden gedag te zeggen om een paar weken samen met mij te kunnen reizen voordat we écht afscheid zouden nemen."
Onze levens waren te verschillend
"Die weken vlogen om en voor we het wisten, brak dat moment aan: hij zou weer samen met zijn vrienden verder gaan en ik zou alleen verder reizen naar Bolivia. De laatste avond was zo romantisch; we sliepen normaal heel goedkoop in hostels, maar hadden nu een luxe hotelkamer geboekt. Ik heb gehuild en we schreven allebei de achterkant van een foto van ons samen vol, om aan de ander mee te geven voor later.
Geen van ons sprak over contact houden. Dat leek ons gewoon niet realistisch. Onze levens waren te verschillend. Ik was niet Joods en daarbij: ik was een meisje van tweeëntwintig dat op reis was. Op zo’n moment denk je niet dat een dergelijke liefde voor altijd is. Je hele leven omgooien voor iemand die je net twee weken kent, is niet iets wat je serieus overweegt.
De dag erop vertrok ik naar Bolivia, maar ik miste Asaf zo erg dat ik hem na vier dagen opzocht op Facebook. Ik zag dat hij was ingecheckt in een hostel in Mendoza en belde daarheen, maar hij was er niet. Impulsief boekte ik een peperdure vlucht naar Mendoza. Ik had dan wel geen antwoord gekregen, ik voelde dat ik dit moest doen."
Diepe liefde
"Toen ik landde, bleek hij al uren op me te staan wachten op het vliegveld nadat hij mijn berichtje op Facebook had gezien. We vlogen elkaar in de armen. Op dat moment dacht ik nergens meer over na. Eerdere bezwaren duwde ik weg. Ik wilde nergens aan denken, behalve aan dat ik bij hem wilde zijn. Het was een gevoel van diepe liefde, van thuiskomen.
Die laatste maanden hebben we samen gereisd, totdat Asaf terug moest naar Israël. Ik heb nog nooit zo’n liefdesverdriet gehad. We besloten het samen te proberen en kregen een langeafstandsrelatie, waarbij we elkaar zo veel mogelijk bleven opzoeken.
Uiteindelijk deed ik een onderzoek voor mijn studie, waarvoor ik naar een ontwikkelingsland zou moeten. Ik had altijd in mijn hoofd gehad dat ik naar Colombia zou gaan, maar nu dacht ik: ik kan ook naar Palestina gaan. Ik zou daar vier maanden lang onderzoek kunnen doen met jongeren in een vluchtelingenkamp, en in de weekenden bij Asaf kunnen zijn.
Asaf zag het eerst niet zo zitten, hij was bezorgd om mijn veiligheid. Statistisch gezien valt het gevaar voor westerlingen wel mee, maar het blijft natuurlijk een conflictgebied waar geregeld bommen vallen en wordt geschoten, dus dat is voor iedereen gevaarlijk. Van de universiteit moest ik zelfs iets tekenen dat ik op eigen risico ging, maar mijn besluit stond vast: ik zou dit gaan doen.”
Groot contrast
“Mijn tijd in Palestina was heftig, want je voelde daar heel erg de bezetting van Israël. Asaf heeft altijd opengestaan voor de andere kant van het verhaal, maar uiteindelijk is Israël wel zijn land, daar ligt uiteindelijk zijn loyaliteit. Soms was dat lastig, bijvoorbeeld als hij me op vrijdag kwam ophalen bij de grens.
Het contrast was ook zo groot voor mij. In het weekend had ik alles en dan kwam ik op maandag terug in Palestina, waar vaak niet eens stromend water was, of waar een woning van een collega was plat gebulldozerd omdat die niet binnen de afgesproken grenzen van het vluchtelingenkamp stond. Of er waren mensen opgepakt. Het was eigenlijk nooit zeker wat ik zou aantreffen en als er weer iets naars was gebeurd, was ik daar boos over.
Als ik dan bij Asaf in de auto stapte, moest ik dat kwijt, en hij voelde zich dan ook vervelend, omdat hij het zich persoonlijk aantrok en zich verscheurd voelde. We hebben daar veel discussies over gehad. Het was bijvoorbeeld ook ingewikkeld als we uitgingen naar een club in Tel Aviv en mensen vroegen wat ik deed. Ik kon dat niet vertellen, omdat je niet kon voorspellen hoe mensen zouden reageren."
Het hele verhaal van Mirthe lees je in Flair 32-2022. Bestel 'm hier. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Tekst: Vivienne Groenewoud | Fotografie: Yara Brouwer
