Merels (39) vriend is suïcidaal: ‘Hij belde me in paniek en zei dat hij zichzelf bijna van het leven had beroofd’
Sinds Merel (39) met haar vriend Bas (39) en zoon Dion (18) in 2015 een auto-ongeluk kreeg, kampt Bas met heftige lichamelijke klachten. Hierdoor ziet hij geen uitweg meer en vecht hij tegen zijn suïcidaliteit: “Liep hij even naar de schuur, dan kwam ik er met een smoes achteraan om te kijken of hij geen touw had gepakt.”
“Het was tijdens de eerste lockdown, op donderdag 16 april 2020. Ik was op mijn werk en opeens werd ik gebeld door Bas. Sinds ons auto-ongeluk vijf jaar daarvoor zat hij thuis met constante, extreme hoofdpijnaanvallen, enorme overprikkelingen en hevige tinnitus. ‘Kun je alsjeblieft naar huis komen?’ vroeg hij, duidelijk in paniek. ‘Ik heb mezelf net bijna van het leven beroofd.’
In shock hoorde ik het aan. ‘Wát zeg je?!’ vroeg ik terwijl ik opsprong uit mijn stoel. Stamelend legde Bas het uit. ‘Ik weet niet wat er in me opkwam en waarom, maar ik heb je nodig, alsjeblieft.’ Met mijn hart in mijn keel greep ik direct mijn tas en autosleutels. ‘Natuurlijk,’ zei ik. ‘Ik kom nu naar je toe.’"
Suïcidaal
"In de auto ging er ondertussen van alles door me heen. Bas had zich van het leven willen beroven. Waarom? Ik wist wel dat het niet goed met hem ging, maar dat hij er zo slecht aan toe was, had ik nooit gedacht. Wat als hij het nog een keer wilde doen? Vanaf mijn eigen zaak was het ongeveer tien minuten rijden naar huis. Zou ik op tijd bij hem zijn? En hoe zou ik hem daar aantreffen?
Met trillende handen greep ik me vast aan het stuur. Ik besefte dat ik zo snel mogelijk hulp moest inschakelen en besloot de huisarts te bellen. ‘Beloof me dat je straks weer opneemt,’ zei ik stellig tegen Bas. Gelukkig stemde hij daarmee in. Voor mij was zijn belofte een kleine geruststelling. Bas en ik waren al samen sinds we vijftien jaar waren. We waren vroeg ouders geworden van onze zoon Dion en kenden elkaar door en door, dus ik wist dat hij een man van zijn woord was. Als hij iets beloofde, kwam hij het na, zelfs in een vreselijke situatie zoals deze.”
Cruciaal moment
“Nadat ik onze huisarts kort had ingelicht, reageerde ze heel adequaat. Ze schakelde meteen de crisisdienst in en zei dat ik Bas moest terugbellen, want dit was voor hem een cruciaal moment. Ik moest met hem aan de telefoon blijven, totdat ik bij hem was. Zoals beloofd nam Bas op toen ik hem terugbelde. Omdat ik zijn stem weer hoorde, voelde ik me meteen iets rustiger. Dat moest ook wel, want Bas had niks aan mij als ik ook in paniek zou raken. ‘Ik ben er bijna,’ zei ik kalm. ‘En de huisarts weet ervan.’ Bas vond het prima. Hij had ook hulp nodig, zei hij.
Pas toen ik hem thuis buiten tegen de muur van onze voorgevel zag zitten, hing ik op. Zo snel als ik kon, rende ik hem naar toe. Bas huilde en ik vroeg wat er was gebeurd. Hij vertelde dat het al een tijdje speelde, sinds oktober 2019, ruim vier jaar na het ongeluk."
Lees ook Lenna (42) ontdekte dat ze als baby is besneden: ‘Zonder dat ik het wist, is mij iets afgenomen’
Auto ongeluk
"Nadat we in een file van achter waren aangereden door een vrachtwagen, kampte Bas met heftige, lichamelijke klachten. De zware pijnstillers die hij kreeg, hielpen maar voor twintig procent. Helaas konden zijn artsen weinig voor hem doen. Hij moest ermee leren leven en van de ene op andere dag veranderde hij van een zeer sportieve man in iemand die bijna alleen maar op bed lag.
Voor Bas was het steeds moeilijker geworden om met zijn klachten om te gaan. Toch had hij regelmatig tegen zichzelf gezegd dat hij zich niet zo moest aanstellen. Hij had immers een mooi gezin en een vrouw die onvoorwaardelijk van hem hield.
Maar zijn gedachten aan zelfmoord werden steeds erger en daarom had hij mij gebeld. Met tranen in mijn ogen hoorde ik het aan en precies op dat moment belde de huisarts weer. Ze zei dat Bas en ik zo snel mogelijk bij de crisisdienst werden verwacht. Normaal zou dit bij ons thuis zijn, maar door de strenge Covid-regels vonden er voorlopig geen huisbezoeken plaats.”
Bekentenis
“Binnen een kwartier meldden we ons bij de crisisdienst. Door het doorzichtige scherm dat zich tussen ons en de twee medewerkers bevond, voelde het als iets surrealistisch. Alsof het niet om Bas ging, en wij, de mensen die daar zaten, anderen waren. Ook de psychiater wilde weten wat er was gebeurd. Wat waren Bas’ plannen? Twijfelend keek Bas mij aan. Ik kon zien dat hij mij niet wilde kwetsen, maar ik zei dat hij eerlijk moest zijn. ‘Ik kan het aan,’ verzekerde ik hem. ‘Vertel ons wat er in je omgaat. Dan kunnen we je helpen.’
Emotioneel begon Bas te vertellen. Dat hij geen afscheidsbrief had geschreven, maar wel notities in zijn telefoon had gemaakt. En dat hij op de hoge geluidswal langs de snelweg vlakbij ons huis was geklommen en wilde springen voor de grootste vrachtwagen die er op dat moment voorbijreed. Maar dat hij op het allerlaatste moment aan mij dacht en zich realiseerde dat hij mij nog niet kon loslaten en dat hij ook nog wat dingen moest regelen. Hiermee bedoelde hij vooral papierwerk, hij wilde me niet in de rotzooi achterlaten.
Zijn bekentenis kwam keihard bij mij binnen. Het maakte me enorm verdrietig dat hij er helemaal alleen doorheen had moeten gaan. Daarnaast voelde ik veel angst. Wat als hij op een later moment wel zelfmoord zou plegen?”
Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.
De rest van dit verhaal lees je in Flair 42-2022. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.
Tekst: Renée Brouwer | Beeld: Getty Images
