Melanie (41) houdt meer van haar jongste dochter dan haar oudste: 'Ik herken meer van mezelf in haar'

Taboe

“Volgens mij is het een van de grootste taboes: dat je meer geeft om je ene kind dan om het andere. Dat hóórt niet. Tenminste, zo heb ik het altijd ervaren. Omdat anderen mij dat inprentten, die enkele keer dat ik een toespeling op dit onderwerp maakte. Maar ook omdat het mijn eigen beeld was. Als moeder moet je van al je kinderen evenveel houden, toch? Als je je liefde niet eerlijk kunt verdelen, faal je.

Maar toch: in mijn geval is dat gewoon niet zo. Het heeft me lange tijd gekost om die gevoelens te accepteren. Maar het heeft me rust gebracht nu ik dat wel doe. Ik hoef niet meer continu te vechten en juist daardoor ben ik een betere, relaxtere moeder voor mijn oudste. Van wie ik heus heel veel hou. Maar níét zo veel als van mijn jongste."

'Ik was er nog niet klaar voor'

"Toen mijn oudste dochter Mona, inmiddels is ze dertien, werd geboren, was ik er eigenlijk nog niet klaar voor om moeder te worden. Maar omdat Jasper en ik samenwoonden en kinderen wel op ons wensenlijstje stonden, vonden we dat abortus niet kon. Een kind krijg je, je kun het niet nemen wanneer het jou uitkomt.

Dus we pasten onze toekomstplannen aan. Ik zou minder gaan werken en Jasper juist meer, en we bereidden ons voor op de komst van de baby. Maar Mona’s geboorte was een hel. Toen ze er eindelijk was, was ik te uitgeput om aandacht voor haar te hebben. Ik was in shock over wat er was gebeurd.

Gelukkig was Jasper meteen tot over zijn oren verliefd op ons meisje. Hij was het die de periode erna ’s nachts voor haar opstond. Die haar rustig wist te krijgen als ze weer eens rood aangelopen was van het krijsen."

Baby nummer twee

"Ik wist niet goed wat ik met haar aan moest. Moedergevoelens had ik ook niet meteen, ik moest echt aan haar wennen. Gelukkig werd ik na een paar maanden steeds gekker op mijn dochter. Ik vond het geweldig om Mona in een draagzak overal mee naartoe te nemen.

Ik heb nooit gedacht: was ze er maar niet. Ik was trots op ons gezin. Toch vond ik het ook heerlijk toen ik weer aan het werk kon. Dat Jasper voorstelde om onze werktijden te herzien – hij zou een dag minder gaan werken, ik juist een dag meer – kwam mij heel goed uit.

Mona was al vijf toen ik opnieuw zwanger raakte. Die zwangerschap heb ik heel anders beleefd dan de eerste. Ik was door het dolle heen dat het eindelijk weer was gelukt. Ik herinner me de vele avonden dat ik in bad lag, met mijn handen koesterend op mijn groeiende buik, terwijl Jasper Mona voorlas en ik ze hoorde schateren vanuit haar kamer.

Julia is thuis geboren. Op het moment dat zij op mijn buik werd gelegd, werd ik overspoeld door gevoelens die ik niet kende. Ik besloot acuut dat ik haar borstvoeding wilde geven, terwijl ik dat bij Mona niet had gedaan.

Tijdens de kraamtijd leefde ik in een roes. Ik was zo gelukkig dat ik het bijna niet kon bevatten. Ik vond het verschrikkelijk toen ik weer aan het werk moest. Ik bracht Julia in tranen naar de crèche en zat daarna de hele dag met buikkrampen op mijn werk, zo erg miste ik haar.”

Vreselijk schuldig

“Ik dacht toen dat het verschil in gevoel voor mijn twee dochters alleen kwam door het verschil in timing en geboorte. Maar toen Julia opgroeide, herkende ik veel meer van mezelf in haar dan in Mona. Ze voelt als een deel van mij, een soort verlengstuk zelfs. Ik snap haar, ook zonder woorden, en kan meer geduld voor haar opbrengen dan voor mijn oudste dochter. Mona heeft dat in de gaten en reageert soms jaloers.

Gelukkig is Jasper er dan om haar af te leiden. Hij is knettergek op Mona én op Julia. Ik heb bij hem nooit enig verschil in gevoelens gemerkt voor onze dochters, hij behandelt ze altijd gelijk. Ik doe dat ook – maar het kost me moeite. Als Mona en Julia ruzie-maken, probeer ik eerlijk naar de situatie te kijken, maar in wezen sta ik bij voorbaat al achter Julia."

Lees ook Voormalig Miss Universe Nederland Charlotte (36): ‘De kanker, de brand, de burn-out, ik heb geleerd echt te luisteren naar mezelf’

Schuldgevoel

"Ik heb me er lang erg schuldig over gevoeld, veroordeelde mezelf. Met Mona is niets mis, ze is een hartstikke lieve meid, zelfs nu ze in de puberteit komt, intelligent, innemend en met veel humor. Waarom kan ik niet net zo blind van haar houden als van Julia? Waarom voel ik afstand, erger ik me makkelijker aan haar en kan ik niet alles verdragen?

Tegenwoordig probeer ik maar te accepteren dat het is zoals het is. Ik kan mezelf nu eenmaal niet veranderen. Ik weet dat ik voor Mona door het vuur ga, ik zal haar altijd beschermen en ervoor zorgen dat ze goed terechtkomt. En ik doe regelmatig leuke moeder-dochterdingen met haar, zoals shoppen, om haar de aandacht te geven die ze verdient.

Maar dat ik meer verbondenheid voel met mijn ‘jonkie,’ tja, dat is nu eenmaal zo. Ik doe mijn best dat niet te laten merken en haar niet voor te trekken. Mijn verschil in genegenheid uitspreken, zal ik nooit doen. Meer kan ik er niet aan veranderen. Gevoelens laten zich nu eenmaal niet dwingen."

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Tekst: Vivienne Groenewoud | Beeld: Getty Images