Marjolein (44) pleegde abortus zonder dat haar man het wist: ‘Ik was klaar met de gebroken nachten en poepluiers’

Geen kinderen meer

“Eigenlijk wist ik het al. Mijn borsten deden pijn, net als bij eerdere zwangerschappen, en ik was overgevoelig voor geuren. Toen ik kokhalzend van mijn fiets moest stappen nadat ik een viskraam was gepasseerd en mijn maag slechts met heel veel moeite in bedwang kon houden, besloot ik een test te kopen.

Gespannen stond ik in de rij van de drogist. Het voelde onwerkelijk, alsof het een grap was. Maar dan wel een heel slechte. Het hoofdstuk baby’s had ik allang afgesloten. Mijn man en ik zijn gezegend met drie gezonde kinderen, waar we heel blij mee zijn. Maar drie was genoeg, vond vooral ik, na de geboorte van de derde.

We hadden zelfs over sterilisatie gepraat maar omdat ik geen klachten over de pil heb en het fijn vind dat ik mijn menstruatie ermee kan uitstellen – ik slik hem vaak maanden door – was dat er niet van gekomen. Dus dit was een enorme shock. Op de een of andere manier moest er iets zijn misgegaan.”

Plots toch zwanger

“Toen ik thuiskwam, zei ik niets tegen mijn man en kinderen. Pas toen ze de volgende dag allemaal de deur uit waren, deed ik de test. En ja, wat ik al verwacht had: streepjes. Ik schoot vol. Net als de vorige keren dat ik zwanger bleek. Maar toen was ik dolblij, ik stuiterde van geluk. Het sneed door mijn hart dat ik het nu anders voelde, dat ik dit vruchtje niet met net zo veel blijdschap kon ontvangen. Maar ik voelde heel duidelijk dat ik dit níet wilde.

Hoe ik ook genoten had van de jonge jaren van mijn kinderen, ik was blij dat het erop zat. Klaar met al die gebroken nachten, fruithapjes en poepluiers. Ik vond het leuk dat onze kinderen nu al echte ‘mensjes’ waren geworden. Met meer zelfstandigheid, een eigen mening. De oudste begon al te puberen, de andere twee zouden over niet al te lange tijd volgen.

En dan opnieuw een baby? Op mijn drieënveertigste? Terwijl ik net een eigen webshop was begonnen en daar veel tijd in stak? Please, nee. Ik moest er echt niet aan denken. Hoe erg ik het ook vond, want ik vind abortus niet zomaar iets. Dit zou toch een broertje of zusje kunnen worden van mijn kinderen en dat kwam behoorlijk heftig binnen. Maar ik zag het hele circus van een kleine baby alweer voor me en dat vloog me naar de keel."

Meningsverschil

"Tegelijk wist ik dat mijn man er naar alle waarschijnlijkheid heel anders over zou denken. Hij heeft meer energie dan ik en is altijd heel positief ingesteld. Hij ziet alleen de zonnige kanten. Hij zou ongetwijfeld roepen: ‘O, dat doen we wel even! Gezellig juist.’ En dingen als: ‘Natuurlijk is dit kindje net zo welkom als de anderen, daar mogen we toch geen onderscheid in maken?’

Ik was er ook van overtuigd dat hij het met onze kinderen zou willen bespreken. Nou, ik wist wel hoe die zouden reageren. Zeker mijn oudste, een meisje, zou op een zusje hopen. Ze zou vast en zeker roepen dat ze me overal bij zou helpen. Ook mijn jongens zouden enthousiast zijn. En dan was het dus vier tegen één.

Maar die ene, die zou wel voor alles opdraaien: de zwangerschap, de bevalling en de eerste zware jaren zorg. Want hoe mijn man ook zou zeggen dat we het sámen zouden doen, ik wist dat het grootste deel op mij zou neerkomen. Dat was in het verleden ook zo gegaan. En toen was dat oké geweest. Maar dat alles nog een keer, op mijn leeftijd: nee.”

Lees ook Hoe kan je iemand steunen die een abortus wil ondergaan of een abortus heeft gehad?

Mond dicht

“Die ‘nee’ voelde zo rotsvast dat ik besloot mijn mond te houden. Die avond zat ik verward met mijn gezin aan tafel. Ik voelde me een buitenstaander, alsof ik in een totaal andere dimensie leefde. Ik verborg ook zoiets groots voor ze. Zij wisten niet dat er in mijn buik nieuw leven groeide. En dat ik voor de volgende dag een afspraak bij de dokter had gepland, om uit te zoeken hoe lang dat al zo was – en hoe ik de zwangerschap kon verbreken.

Het bleek al ruim twee maanden te zijn. Dat deed me veel verdriet: bij een paar weken had ik er toch makkelijker over gedacht. En wat had ik graag alleen een aantal pillen geslikt om het vruchtje af te laten drijven. Nu moest ik toch een echte abortus ondergaan. Inclusief vijf dagen bedenktijd. Die dagen waren slopend. Niet dat ik twijfelde, maar het gevoel van verraad, terwijl ik bij mijn gezin zat en probeerde te doen alsof er niets aan de hand was, was afschuwelijk.

Vooral tegenover mijn man voelde ik me vreselijk schuldig. Het was tenslotte zíjn kind dat ik zou laten weghalen. Eigenlijk had hij er recht op om dat te weten. Toch heb ik al die dagen nooit overwogen om het te vertellen. Ik wist dat we dan in eindeloze discussies terecht zouden komen. Zinloze discussies, omdat ik de beslissing toch al had genomen. Misschien zou het ons gelukkige huwelijk zelfs stukmaken. Ons hele gezin opbreken. Dat risico wilde ik niet nemen. Egoïstisch misschien, of laf. Het zij zo.”

Abortus was de juiste keuze

“De behandeling ging goed en toen ik daarna buiten stond, moest ik verschrikkelijk huilen, maar ik voelde me ook opgelucht. Ik kon weer verder met mijn leven. ’s Avonds hoefde ik eindelijk geen toneel meer te spelen thuis. Het was voorbij. Het schuldgevoel heeft me nog wel een tijd dwarsgezeten maar is nu redelijk gezakt. Spijt van de abortus heb ik geen moment.

Als ik een baby op straat zie, denk ik nooit: zo’n frummeltje had ik ook kunnen hebben. Daarvoor staat het toch te ver van me af. Dat maakt het duidelijker voor mij dat ik echt de juiste keuze heb gemaakt. Wel heb ik me inmiddels laten steriliseren. Want ik wilde absoluut nooit meer opnieuw voor zo’n vreselijke keuze komen te staan.”

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Tekst: Lydia van der Weide | Beeld: Getty Images