Mariekes (37) schoonmoeder is een kreng: 'Eén blik is genoeg om mijn dag te verwoesten'

Helemaal overstuur

“Afgelopen Pasen raakte ik zó overstuur, dat ik me heb opgesloten in de badkamer, waar ik een stevig potje heb gehuild. Ik deed net nieuwe mascara op toen Lisa, mijn stiefdochter van elf, op de deur klopte. ‘Gaat het, Marieke?’ vroeg ze. ‘Dat was niet aardig van oma, hè?’

Bij haar woorden sprongen de tranen opnieuw in mijn ogen. Zelfs zij merkt de spanning op die tussen mij en mijn schoonmoeder hangt. Hoe kan het dan dat de rest van de familie niet reageert en zelfs mijn man doet alsof zijn neus bloedt?

In het dagelijks leven ben ik, naast moeder en bonusmoeder, manager bij een groot bedrijf. Ik geef leiding aan twintig mensen. Soms moet ik streng optreden, en nare confrontaties kan ik daarbij niet altijd uit de weg gaan. Dat is lastig, maar het lukt, altijd weer. Ik begrijp dan ook niet dat iemand uit mijn privésituatie mijn zelfvertrouwen telkens onderuit kan halen. En daar is weinig voor nodig. Eén blik is genoeg om mijn dag te verwoesten.”

Zondebok

“Het ging al mis bij de eerste ontmoeting tussen mijn schoonmoeder en mij. Joshua en ik waren op dat moment drie maanden samen. Ik denk weleens: hadden we maar langer met mijn introductie gewacht. Wat voor zin had het om zijn moeder toen al te vertellen dat hij een nieuwe vriendin had? Zij zat nog midden in het rouwproces vanwege het uit elkaar vallen van het gezin van haar zoon.

Hoewel Joshua en zijn ex-vrouw haar met z’n tweeën hadden ingelicht over de breuk, en haar hadden verteld dat ze al heel lang meer maatjes dan geliefden waren, zocht zij een zondebok. Iemand die ze de schuld kon geven van het mislukken van het huwelijk van haar zoon. En dat werd ik.

Ja, ik kende Joshua al voor zijn scheiding. En ja, ik kwam weleens bij hem en zijn vrouw thuis en stond al op goede voet met zijn kinderen. Maar meer dan vriendschap was er niet. Joshua’s ex twijfelt daar niet aan, zij is inmiddels een goede vriendin geworden. Maar ik voel dat zijn moeder ervan overtuigd is dat ík de hand in de scheiding had. En al zijn we nu vijf jaar verder, het lijkt erop dat ze mij dat nooit zal vergeven."

Een kwetsende schoonmoeder

"Het gaat trouwens niet om wat ze doet of zegt. Het gaat juist om wat ze níét doet en níét zegt. Maar wat ik wel hoor, als een stille echo tussen al haar woorden. De afkeuring, het misprijzen. Ik ben me er continu van bewust hoe ze nooit doorvraagt als ik een verhaal vertel. Hoe ze nooit lacht om mijn grapjes. Hoe ze consequent mijn complimenten negeert. En hoe ze het elke keer weer voor elkaar krijgt míj als laatste een gebakje aan te bieden, wanneer er geen keuze meer is. Het gaat me niet om de taart, maar om het gevoel dat ik er niet toe doe.

Ik besef dat mijn schoonmoeder mij aan mijn eigen moeder doet denken. Want mijn moeder en ik, we hielden veel van elkaar, maar ook bij haar kon ik weinig goed doen. Toen ik in tranen bij haar kist stond, tien jaar geleden, schoot er door mijn hoofd: nu hoef ik nooit meer naar goedkeuring te snakken. Dat bleek een vergissing: Joshua’s moeder maakt hetzelfde in me los. Van mijn moeder wist ik nog dat ze me zonder opzet kwetste. Bij mijn schoonmoeder twijfel ik daar aan."

Lees ook Jamie (29) werd doodziek door siliconen borstprotheses: ‘Ik dacht: als dit het leven is, hoeft het voor mij niet meer’

Telkens ruzie

"Joshua wil er niets van weten. Hij heeft het niet de gaten. Er met hem over praten, daarmee ben ik allang gestopt; het loopt telkens uit op ruzie. Daarbij zijn er alleen verliezers. De enige bij wie ik steun vind, is zijn ex. En sinds ik er ben, wordt zij op handen gedragen.

Vroeger kon ze evenmin iets goed doen. Zij benadrukt dat ik het niet persoonlijk moet opvatten. Ze noemt het pure bezitsdrang, dat zijn moeder voortdurend wil laten voelen dat niemand goed genoeg is voor haar zoon. Sinds kort krijg ik dus ook steun van mijn stiefdochter. Haar viel het wél op hoe mijn schoonmoeder straalde bij alle complimenten over haar ovenschotel, maar drie keer mijn vraag over de ingrediënten negeerde en dwars daardoorheen over iets anders begon.

‘Marieke, ik vraag het recept straks wel voor je hoor!’ riep Lisa aan de andere kant van de badkamerdeur. Zo lief. Hoe klein ze ook is, ze voelt dat er iets fout zit, al denkt zij nog dat het om de informatie zelf gaat. Maar het gaat om contact, om het continu afgewezen worden. Maar ik slik het, het is niet anders. Ik kan mijn stiefkinderen en mijn eigen zoon zelf geen opa en oma bieden, dus de oma die ze hebben en die zich tegen hen wél lief opstelt, gun ik ze. Al kost het mij heel wat tranen.”

Dit verhaal staat in Flair 23-2022. Deze ligt van 8 t/m 14 juni in de (online) schappen.

Tekst: Lydia van der Weide | Beeld: Getty Images