Loes: 'Soms heb ik zelfs zin om de straat op te rennen en heel hard te roepen dat ik ziek ben'

Veel geroddel

“Ik was twintig toen ik in het dorp kwam waar ik nu nog steeds woon. De natuur is er prachtig en het is heerlijk rustig. Mijn man en ik hebben een heel prettig huis en mijn zoon en dochter hebben het ook fijn hier. Ik hou van deze plek, wil er niet weg, maar toch is het niet ideaal. Omdat ik hier al zo lang woon, kent iedereen mij. Ook wordt er veel geroddeld in onze gemeenschap en ik weet dat ik altijd een dankbaar onderwerp van gesprek ben geweest. Want er is veel gebeurd in mijn leven. Ik heb altijd geprobeerd om niet te koop te lopen met de dingen die er speelden, maar juist dat heeft er misschien wel voor gezorgd dat mensen al snel een mening over mij hadden."

Mishandeld door eerste echtgenoot

"Ik kwam hier met mijn eerste echtgenoot. Hij mishandelde me – iets wat ik pas een paar jaar geleden heb verwerkt met behulp van traumatherapie. Indertijd probeerde ik vooral te doen alsof er niets aan de hand was. Niemand wist wat er bij ons achter de voordeur gebeurde. Mijn man was slim genoeg om ervoor te zorgen dat er alleen sporen van zijn geweld te zien waren op plekken die ik kon bedekken. Op mijn werk, in de zorg, zette ik mijn glimlach op en deed ik alsof alles prima ging.

Mijn man was directeur van een van de banken in ons dorp en was erg geliefd. Echt iedereen liep met hem weg. Dat maakte het voor mij extra moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen. Maar ik durfde ook helemaal niet over het geweld te praten, ik was doodsbang voor mijn man. Hij speelde gemene spelletjes. Als ik zei dat ik wilde scheiden, reageerde hij amper, liet me zelfs al mijn spullen pakken. Pas op het moment dat ik met mijn hand naar de deurknop reikte, dook hij achter me op. Dan legde hij zijn hand op de mijne, trok me terug en sloeg me in elkaar. ‘Jij gaat pas weg in een doodskist,’ zei hij dan."

Scheiding

"Op mijn 29ste had ik het geluk dat hij verliefd werd op iemand anders. Uit opluchting stemde ik in met alle voorwaarden die hij aan onze scheiding stelde. Ik hoefde helemaal niets, als ik maar weg kon. Niemand snapte iets van onze breuk. Hij was immers zo’n fantastische man, het moest dus wel aan mij liggen dat het fout was gelopen. Sommigen wonden geen doekjes om die mening en anderen zag ik smoezen of vreemde gezichten trekken. Ik had geen behoefte om mezelf te verklaren. Dat kon ik overigens ook niet. De pijn over wat er was gebeurd zat zó diep, dat het nog jaren zou duren voordat ik dat zwijgen zou kunnen doorbreken.”

Derde huwelijk

“Ik bouwde een nieuw leven op en werd opnieuw verliefd. Mijn tweede echtgenoot, met wie ik een zoon kreeg, was geen slecht mens, maar hij dronk te veel en dat liep steeds meer uit de hand. Hij verloor elke keer zijn baan en maakte grote schulden. Een tweede scheiding was onvermijdelijk. Hierna volgden veel problemen wat betreft de zorg voor mijn zoon. Hoewel mijn ex niet in staat was een goede vader voor hem te zijn, stond hij op een co-ouderschap. Dat werd toegewezen.

Natuurlijk liep dat van geen kant. Of hij kwam afspraken niet na, óf hij zat in het café, waar hij onze zoon ook geregeld mee naartoe nam. Ik vond dat verschrikkelijk, maar kon er niets tegen doen. Ondertussen had het tot gevolg dat mensen míj als slechte moeder zagen. Stempeltje nummer twee was gezet. Gelukkig is mijn zoon uiteindelijk fulltime bij mij komen wonen."

Lees ook Meryem (23) zou uitgehuwelijkt worden, maar besloot te vluchten: Voor mijn familie ben ik dood

Drie keer is scheepsrecht

"En in de liefde bleek drie keer voor mij scheepsrecht te zijn: ik ben uiteindelijk getrouwd met de liefste man die er maar is. Wij hebben een superhuwelijk en samen kregen we nog een dochter, een grote schat. Maar drie keer trouwen blijft echt niet onopgemerkt en ik voel geregeld afkeuring. Ook omdat mijn man ongelooflijk zorgzaam is. Hij doet alles voor me – met als gevolg dat mensen, vooral mijn naaste buren, mij als lui zien. ‘Jij hebt het maar makkelijk, hè?’ kunnen ze schamper zeggen.

Misschien zijn ze jaloers, misschien mogen ze me gewoon niet omdat ik altijd zo op mezelf ben. Ik weet alleen dat het mij, ondanks mijn fijne leven, pijn doet en onzeker maakt. Daarom probeerde ik anderen continu te pleasen en mij aan te passen. Door ’s ochtends standaard vroeg op te staan, ook als mijn man wisseldiensten had, om de gordijnen open te doen, bijvoorbeeld. Daarna kroop ik nog even naast hem. Zo gaf ik de buren geen stof om ergens wat van te vinden."

Borstkanker

"Sinds twee maanden gaan de gordijnen niet meer vroeg open. Er is borstkanker bij mij vastgesteld. Uitgezaaid, maar gelukkig nog niet naar de vitale organen. Ik ben direct aan de chemokuren gegaan en daar ben ik heel moe van. De gordijnen vroeg opentrekken, daar heb ik echt de energie niet meer voor. Bovendien heb ik er plotseling zó genoeg van om altijd maar de schone schijn op te houden.

Soms heb ik zelfs zin om de straat op te rennen en heel hard te roepen dat ik ziek ben. Laat ze dan maar praten en oordelen. Maar dat doe ik natuurlijk niet, ik wil geen medelijden en mijn ziekte is veel te precair om zo mee om te gaan. Maar het kan me niet langer schelen wat mensen van me denken, ik weiger me er nog druk om te maken. Laat ze maar, wat maakt het uit; het is óns leven. Het is erg dat ik ziek moest worden om er eindelijk zo over te kunnen denken, maar ook een grote opluchting."

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.

Tekst: Lydia van der Weide | Beeld: Getty Images