Lisannes (35) baby overleed in haar buik: 'Ik kon het niet aan om hem vast te houden'

“Ruim twee jaar geleden zat ik met Pinksteren hoogzwanger in de tuin van de buren. Mijn zoontje ging tekeer in mijn buik. ‘Jeetje, wat ben je druk,’ lachte ik. Ik was 41 weken zwanger en wist dat hij elk moment kon komen. Misschien was zijn drukte een teken dat het moment bijna aanbrak. ‘Ga maar even slapen,’ zei ik tegen mijn buik.

Maar de volgende ochtend voelde ik niks meer en kon de verloskundige geen hartslag vinden. De wilde bewegingen van de avond ervoor waren zijn laatste momenten geweest, waarin hij misschien vocht voor zijn leven.

Eerste baby

"Mijn vriend en ik waren begin twintig toen we een relatie kregen. Om ons heen zagen we hoe familie en vrienden kinderen kregen. Aan de lopende band werd aan ons gevraagd wanneer dat nou eens bij ons zou gebeuren. Op m’n 32ste was ik er klaar voor om die stap te zetten. Ik stopte met de pil en was binnen twee maanden zwanger. Toen ik de test deed, kon ik bijna niet geloven dat het al zo snel raak was. Maar we verheugden ons meteen op de komst van een baby, zodat we samen een gezin konden vormen. Hij was welkom.

Je mag eigenlijk niet zeggen dat je een voorkeur hebt, en natuurlijk is het belangrijkste dat je kind gezond is, maar stiekem hoopten mijn vriend en ik allebei op een jongetje. Dus toen we bij de veertienwekenecho hoorden dat we een zoontje zouden krijgen, liepen de tranen over mijn wangen – van blijdschap én van de hormonen. Ook mijn vriend was door het dolle heen. Nu konden we gericht voor baby Nino – zo zou ons zoontje gaan heten – spulletjes kopen en zijn kamertje inrichten.”

Probleemloze zwangerschap

“Eigenlijk verliep de zwangerschap te gek. Niets ernstigs, al had ik wel wat kwaaltjes en vervelende dingen. Zo kwam ik veertig kilo aan en hield ik veel vocht vast. Hierdoor moest ik tegen het einde van de zwangerschap meer rusten. Als ik op mijn linkerzij lag, werd Nino altijd wakker. Hij was sowieso een drukke baby, maar zodra ik op die kant lag, ging hij extra tekeer. Dan praatte ik tegen hem, en moest ik ook weleens lachen om zijn drukke bewegingen in mijn buik.

Toen ik die zondagochtend met Pinksteren Nino niet meer voelde, had ik geen ongerust gevoel. Ik dacht dat hij sliep. Ik ben op bed gaan liggen op mijn linkerzij en begon hem zachtjes te porren. Maar ik voelde nog steeds niks. Toen heb ik de verloskundige laten komen. Dat er zo laat in de zwangerschap nog iets mis zou kunnen gaan, daar stonden we helemaal niet bij stil. Mijn vriend en ik waren niet direct bezorgd.

De verloskundige begon te zoeken naar een hartje. ‘Nee, dit is ook jouw hartslag,’ zei ze. ‘We gaan naar het ziekenhuis en ik ga ervoor pleiten dat je wordt ingeleid.’ Dat vond ik prima en we gingen op weg met het idee dat Nino snel geboren zou worden. In de auto stuurde ik mijn moeder en zussen een appje. Dat ze de hartslag niet hadden kunnen horen en we in de auto naar het ziekenhuis zaten. Mijn moeder belde me meteen en begon te huilen. Ik ook, maar meer vanwege de spanning en hormonen, echt bang was ik niet."

Het hartje klopt niet meer

"In het ziekenhuis ging een verpleegkundige aan de slag met een echo. ‘Ik zie het hartje, maar het klopt niet,’ zei ze. Dat moment was verschrikkelijk. Daarna kwam een gynaecoloog kijken die het bevestigde.

Ja, hoe reageer je daarop? Huilen, brullen, schreeuwen. Dit kon niet waar zijn. Ik smeekte om een keizersnee, misschien konden ze hem nog redden. Maar dat kon niet, ik moest wachten totdat de weeën zouden komen. Dus werd ik naar huis gestuurd, met een grote zwangere buik met een baby erin die niet meer leefde.

Thuis zaten allemaal familieleden en vrienden. Die waren ook overstuur, wilden ons troosten. Terwijl ik daar tussen al die mensen zat, begon ik last te krijgen van mijn rug. Ik was nog nooit zwanger geweest, had geen idee wat er aan de hand was. Het bleken weeën te zijn. Dus ik kon meteen weer terug naar het ziekenhuis.

De bevalling was heftig. Ze moesten Nino met grof geweld halen en ik ben daarbij volledig uitgescheurd. Toen hij er was, kon ik het niet aan om hem vast te houden, te zien dat hij was overleden. Nu schaam ik me daar weleens voor. Ik was niet bang voor hem, maar voor de dood. Het is iets wat je niet hoort mee te maken."

Lees ook Margo (28) werd zwanger na een onenightstand met Dylan: ‘We kunnen dit als vrienden, zei hij’

Even was hij thuis

"Omdat ik veel bloed had verloren door de ruptuur, had ik ook weinig tijd om na te denken. Ik moest meteen naar de OK voor een operatie. Nino ging met mijn moeder en zijn papa mee, die hem hebben vastgehouden. Hij was dus niet alleen, maar bij andere mensen die van hem hielden.”

De dag erna heb ik Nino voor het eerst gezien. Toen voelde alles anders. Zodra ik hem zag, wilde ik hem vasthouden en het liefst nooit meer loslaten. Hier was mijn kind dat ik negen maanden levend in mijn buik had gedragen en gevoeld, helemaal perfect en volgroeid. Daar lag hij stil en overleden. Het verdriet was te immens."

Het hele verhaal van Lisanne lees je in Flair 35-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.

Tekst: Michelle Iwema | fotografie: Marloes Bosch