Lina onderging een abortus toen ze 21 was: 'Iedereen denkt: het zal wel je eigen fout zijn’

Schuldgevoel

“Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Ben ik een slecht mens? Verdien ik het om ooit nog moeder te worden? Het zijn gedachten die nog vaak door mijn hoofd spoken. Sinds ik een abortus onderging, is mijn leven veranderd. Nog steeds voel ik die tweestrijd: ik weet dat mijn beslissing op dat moment gefundeerd was, maar er is ook die enorme leegte, liefde voor een kind dat er niet is, schuldgevoel en het gevoel dat ik helemaal alleen ben met mijn emoties.

Vooroordelen abortus

Als ik vertel dat ik koos voor abortus, vragen mensen me vaak of ik de pil niet goed had geslikt. Het antwoord is: dat deed ik wél. Ik was altijd heel secuur met mijn anticonceptie, maar ben gewoon die ene procent die pech heeft gehad. Het is een van de vooroordelen waarmee je te maken krijgt als je voor die hartverscheurende keuze komt te staan: het zal wel je eigen fout zijn. Maar hoeveel vrouwen en mannen kennen de bijsluiter van hun anticonceptie echt goed? Wie weet dat de pil niet meer veilig is als je een keer diarree hebt of braakt, en dat er altijd een kleine kans is dat je toch vruchtbaar bent?

Het is makkelijk om te oordelen, maar geen vrouw kiest ervoor ongepland zwanger te raken en voor deze keuze te komen staan. Ook geen enkele man wil dat. Voor mijn vriend kwam het nieuws als een donder-slag bij heldere hemel. We waren – en zijn nog steeds – heel gelukkig samen, maar op zo’n jonge leeftijd een kind opvoeden, was niet het plaatje dat we voor ogen hadden. Dus probeerde mijn vriend rationeel met het nieuws om te gaan: mijn onverwachte zwangerschap was een probleem dat kon worden opgelost.

Weinig ruimte voor verdriet

Hij nam de touwtjes in handen en maakte een afspraak bij de abortuskliniek. Omdat ik van hem hou en wist dat mijn leven niet georganiseerd genoeg was om voor alleenstaand ouderschap te kiezen, volgde ik zijn beslissing. We konden op dat moment niet weten dat wat voor mij aanvoelde als een overhaaste keuze, later zo’n grote impact zou hebben op mijn verwerkingsproces.

Ook op mijn werk was er weinig ruimte voor het emotionele aspect en kwam iedereen met rationele argumenten om het te laten weghalen. Omdat er zo’n taboe heerst op abortus en ik me schaamde voor de situatie, heb ik er verder met niemand over durven praten, zelfs niet met mijn moeder of mijn zussen.”

En meteen weer door

“Ik zal nooit weten of ik een andere keuze had gemaakt als ik meer tijd had genomen of er met meer mensen over had gesproken. Maar wat het wel had veranderd, is dat ik me niet zo alleen gevoeld zou hebben in het emotionele proces. Misschien had ik me beter gevoeld bij mijn beslissing en had ik voor, tijdens en na de ingreep meer vat op mijn gevoelens gehad.

Tijdens de abortus voelde ik me zo eenzaam. Nooit eerder had ik zo veel verdriet gehad. De dag erna ging ik gewoon weer aan het werk. Want als je tegen niemand in je directe omgeving durft te zeggen wat er is gebeurd, moet je wel verder met je leven. Op mijn werk kreeg ik zelfs te horen dat ik wat vrolijker moest zijn, omdat klanten niet hoefden te merken dat ik verdrietig was.

Een halfjaar lang heb ik geprobeerd mijn gevoelens opzij te schuiven, tot ik echt niet meer verder kon. Pas toen heb ik het mijn moeder verteld. Eindelijk kreeg ik wat meer ruimte om mijn verhaal te doen en mijn verdriet te delen. Het is een enorm misverstand dat je bij abortus niet door een rouwproces gaat. Ja, ik had zelf de keuze gemaakt om mijn zwangerschap te onderbreken, maar dat neemt niet weg dat ik toen wel iets verloren heb. Iets waaraan ik gehecht was geraakt en waarvoor ik heel veel liefde voelde. Voel ik me een moordenaar? Nee. Voel ik me top bij mijn keuze? Ook niet.”

Het is oké

“Omdat weinig mensen me de ruimte geven om verdrietig te zijn over mijn beslissing, vraag ik mezelf vaak af: overdrijf ik niet? Mag ik wel emoties hebben? Is het niet mijn eigen schuld? Bovendien begrijpen mensen zelden dat een abortus geen afgeronde zaak is zodra de ingreep achter de rug is.

De keuze voor een abortus heeft een grote impact op wie ik ben en wat ik voel. Dat draag ik nog elke dag met me mee. Dat mensen in mijn omgeving dat vergeten, zorgt voor confronterende situaties. Zo werd de zwangerschap van mijn zus gevierd als ‘de eerste zwangerschap in de familie’, terwijl ik ook zwanger ben geweest. Maar mensen rekenen dat niet mee, omdat er geen baby van gekomen is. En hoewel mijn vriend me enorm heeft gesteund in de periode na de ingreep en we daardoor nog dichter naar elkaar zijn toe gegroeid, is die ervaring ondertussen ook voor hem een afgeronde zaak.

Lees ook Anke onderging een abortus toen ze 34 was: 'Ondanks mijn kinderwens kon ik niet anders'

Ik heb het gevoel dat ik ook moet leren loslaten en verder moet gaan met mijn leven, maar dat leven is voor mij helemaal niet meer hetzelfde als voorheen. Een tijdje geleden heb ik de echografie uit de abortuskliniek opgevraagd, omdat ik graag iets tastbaars wilde hebben. Omdat ik niet wilde vergeten. Omdat wat ik heb meegemaakt een trauma achterlaat. Die belangrijke boodschap wil ik naar buiten brengen.

Ik wil alle vrouwen die voor de keuze hebben gestaan of die nog moeten maken één ding meegeven: het is oké dat je je eigen keuze maakt en daar hoef je je tegenover niemand voor te verantwoorden. Het is oké om te voelen wat je voelt. Het is oké om je ervaring en gevoelens te willen delen. En het is oké om daar alle tijd van de wereld voor te nemen.”

Dit artikel komt uit Flair 09-2021.

Tekst: Elien Geboers