Jolanda's (43) zoon gedraagt zich constant asociaal: 'Hij heeft schijt aan mij'

“Onlangs stuitte ik op babyfoto’s van Robin. Zijn guitige snoetje zorgde voor een steek in mijn maag. Daar zag ik hem, mijn zoon, zo klein en schattig als hij ooit was. Wat een snoepje, en wat werd ik door liefde overspoeld toen ik hem voor het eerst vasthield. Die liefde zit ongetwijfeld nog ergens, diep verborgen in mijn hart. Maar op dit moment kan ik er alleen bij als ik eraan denk dat hem iets ergs overkomt. Dan laait het gevoel op, en weet ik weer dat moederliefde nooit verdwijnt.

Maar in ons dagelijks leven, vol ruzies, schreeuw- en scheldpartijen, kan ik amper nog contact maken met mijn gevoel voor hem. Soms kijk ik hem aan en denk ik: ik haat je, ga weg uit mijn leven en gun me mijn rust. Verschrikkelijk, ik weet het. Maar er is zo veel gebeurd de afgelopen jaren. Ik kan niet wachten totdat hij op zichzelf gaat wonen. Voor mij geen legenestsyndroom, dat weet ik zeker. Het zal voelen alsof ik eindelijk mijn leven weer terugkrijg.

Ooit een voorbeeldig kind

"Tot zijn twaalfde was Robin een voorbeeldig kind: lief, gezellig, vrolijk. Natuurlijk had hij weleens driftbuien, zoals alle kinderen. Maar alles in het normale. Hij is enig kind. Vijf jaar na zijn komst zijn zijn vader en ik uit elkaar gegaan. Mijn ex keek amper nog naar Robin om. Toen al vond ik het zwaar om de verantwoordelijkheid voor Robin alleen te dragen. Na zijn twaalfde nam dat toe.

Toen hij begon te puberen, veranderde mijn zoon. Hij werd humeurig, dingen delen met zijn moeder was niet langer cool. Als hij uit school kwam, sloot hij zich op in zijn kamer, waar hij dan snoeiharde muziek draaide. Tijdens het eten, dat hij met een walgende blik naar binnen werkte, zei hij geen woord meer.

Ik hoopte dat het een fase was, had steun aan vriendinnen die ook puberzonen of -dochters hadden en hetzelfde soort gedrag zagen. Ik las boeken en leerde dat het normaal is dat kinderen zich gaan verzetten tegen hun ouders om een eigen identiteit te ontwikkelen. Dus ik liet hem, in de hoop dat ons contact vanzelf weer verbeterde. Maar we groeiden alleen maar meer uit elkaar."

Asociale zoon

"Er kwamen steeds meer ruzies waarin hij mij van alles verweet. Sommige dingen zijn ongetwijfeld terecht, niemand is perfect. Maar ik heb wel altijd voor Robin klaargestaan. Het deed pijn dat ik stank voor dank kreeg en alles – mijn opvoeding, mijn persoonlijkheid, mijn uiterlijk en gedrag – lomp werd afgekraakt.

Volgens mij is het taboe om toe te geven hoeveel pijn dat doet. Als ik er eerlijk over sprak, deden mensen het altijd af met: ‘Ach joh, laat hem, hij weet niet beter, hij is een puber.’ Maar zijn dagelijkse afwijzing sneed door mijn ziel.

Geen enkel liefdesverdriet dat ik ooit heb gehad, ook niet om Robins vader, haalt het bij het hartzeer dat mijn zoon me dag in dag uit bezorgt. Door brutaal te zijn, denigrerend, minachtend, door dwars door me heen te kijken, me te negeren of belachelijk te maken. Om met zijn woorden te spreken: door ronduit schijt aan me te hebben.”

Niet meer te harden

“Er is één geluk: op school is hij het altijd redelijk blijven doen. Hoe hij dat voor elkaar krijgt weet ik niet, ik heb niet de indruk dat hij vaak huiswerk maakt en de wietlucht die ik geregeld ruik bij zijn kamer – streng verboden toegang voor mij – kan ook onmogelijk van goede invloed zijn. Maar het gaat.

Hij doet het vwo. Dat hem dat zo makkelijk af gaat vervult me met trots, maar ook met verdriet; dom is hij dus absoluut niet, waarom gedraagt hij zich dan zo onmogelijk naar mij toe? Kan hij echt geen normaal gesprek met me aangaan? En wat zegt dat over mij?

De laatste twee jaar is het werkelijk niet meer te harden. Hij gedraagt zich alsof hij me gedoogt in ‘zijn huis’. En ik weet niet hoe ik me tegenover hem moet opstellen. Relaties zijn erop stukgelopen; mannen begrijpen niet dat ik zo soft ben en verdragen keer op keer het asociale gedrag van mijn zoon niet. Begrijpelijk, want wat is hij aanwezig in huis. Met zijn grote lijf, zijn grote voeten, de rotzooi die hij maakt, de koelkast die hij telkens weet te plunderen."

Lees ook Lisannes (35) baby overleed in haar buik: ‘Ik kon het niet aan om hem vast te houden’

Zoon eindelijk uit huis

"Hij gaat nu naar zijn examenjaar en daarna wil hij naar de TU in Delft, ruim twee uur reizen bij mij vandaan. Hij zal dus wel uit huis gaan, neem ik aan. Ik hoop zo dat hij slaagt. Omdat ik het beste voor hem wil, natuurlijk, maar ook omdat ik werkelijk niet kan wachten tot hij zijn hielen heeft gelicht.

Ik ben zo moe van alles. Van de eeuwige dreiging van ruzies om niets, van het altijd op eieren lopen. Hij moet weg, ik ben zover dat ik hem niet meer kan luchten. Ik wil mijn vrijheid, mijn leven terug. Hoe ons contact daarna wordt? Ik durf er niets over te zeggen. Ik hoop dat de afstand iets zal verbeteren. Dat hij me dan, als ik hem bel, niet zal wegdrukken, of als ik heel veel geluk heb, snauwt: ‘Wat moet je?’ maar ook eens zal vragen hoe het met mij is. Misschien dat hij, als hij alles zelf moet doen, eindelijk zal waarderen wat ik altijd voor hem deed.

Maar op dit moment durf ik niets te hopen. Ik voel me zo afgewezen, zo geknakt door hem, dat ik alleen maar rust wil. Wie weet moet ik al blij zijn als hij gewoon goed terechtkomt en slaagt in dit leven, en accepteren dat hij aan zijn moeder geen boodschap heeft.”

Dit verhaal komt uit Flair 35-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.

Tekst: Lydia van der Weide | Beeld: Getty Images