Iris (36) woont in een tiny house: ‘Voor ons was het niet wennen om in een emmer te poepen'
Iris van Asselt (36, duurzaam interieurstylist) woont met haar gezin in een community van tien eco friendly tiny houses, waar ook een kenniscentrum over duurzaam wonen is.
Wereldreis
"Voor mij is zelfvoorzienend leven ultiem luxe. Zo zijn we vrijwel van niemand afhankelijk voor onze stroom, op een korte periode in de winter na als de accu met energie op is. Dat geeft ontzettend veel rust in ons dagelijks leven. Zeker nu, met de energiecrisis. Ik was altijd al met duurzaamheid bezig, dat zit in mijn DNA. In ons vorige huis leefden we ook zonder gas, maar in een vinexwijk ben je toch beperkter in de sustainable mogelijkheden.
Vier jaar geleden kwamen we na een wereldreis van zeven maanden – we reden met een camper van Amsterdam naar Tokyo – weer thuis. We hadden ruim een halfjaar met zijn viertjes op tien vierkante meter geleefd. Onze dochters van destijds twee en vier hadden weinig speelgoed mee, wij amper kleding.
Het was geweldig: we hadden elkaar en de natuur en wisten: we hebben niet veel nodig om gelukkig te zijn. Waarom hebben we zo veel spullen, vroeg ik me eenmaal thuis weer af. Ik moest echt even wennen. Ook aan het feit dat ik veel beton en amper groen om me heen had. Ik wilde niet vooral werken om alle rekeningen te betalen. Juist meer bij onze dochters zijn, in plaats van ze naar de opvang te brengen. En graag zo duurzaam mogelijk leven."
Handen in het haar
"We huurden een hectare land en begonnen aan de bouw van ons huis, van 56 vierkante meter. De eerste maand was wel heftig. Onze huisraad stond in een tent achter ons huis, terwijl we aan het klussen waren. Op een ochtend stapte ik naar binnen en zag ik net een paar muizen achter de bank duiken. Vreselijk.
En de isolatie van de vloer was door de regen zo nat geworden dat we die weg moesten gooien. Dat was frustrerend, aangezien we juist zo zuinig en duurzaam mogelijk wilden bouwen. Ik heb dus wel een paar keer met mijn handen in het haar gezeten en dacht: houdt het dan nooit op? Zeker ook toen in de winter het plafond van de kas instortte. Al die glassplinters tussen het speelgoed van de meiden... Maar ik wist dat dit tijdelijk zou zijn, dat het goed zou komen."
Klein maar comfortabel
"Inmiddels wonen we comfortabel, dankzij zonnepanelen en een door mijn vriend gemaakte accu om die energie in op te slaan. Hij is net klaar met onze recycle douche, waarmee we ons douchewater kunnen hergebruiken. En we hebben een composttoilet: de urine wordt afgevoerd en ontlasting gaat bij de wormen in de tuin. Zij zetten die om tot compost en dat maakt ons land met groente en fruit extra vruchtbaar.
Voor ons was het niet wennen om in een emmer te poepen. Voor vrienden en familie ook niet, die vinden het eigenlijk wel grappig. Ons huis is misschien niet doorsnee, maar het is er wel prettig wonen. Dat is voor mij erg belangrijk, als duurzaam interieur-stylist. Zo wacht ik met smart op mijn experimentele keukenkastjes van geperst zeewier.
Ook mijn vriend en onze dochters zijn blij met ons kleine duurzame huis. Als ze weten dat er cliënten langskomen, ruimen de meisjes uit zichzelf hun kamer op en laten ze het trots allemaal zien. We hebben nu het leven waar we zo hard aan gebouwd hebben, met veel quality time voor het gezin. We hoeven niet fulltime buitenshuis te werken om de boel draaiende te houden, omdat onze maandlasten zo laag zijn. Gelukkig maar, want er is thuis altijd voldoende te doen."
Naast Iris, vertellen ook Maria en Charissa over hoe het is om zelfvoorzienend te leven. Hun verhalen lees je in Flair 21-2022, de editie die van 25 t/m 31 mei in de schappen ligt. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen (of nabestellen) kan hier.
Tekst: Agnes Hofman | Fotografie: Marloes Bosch
