Iris (31) werd kort na haar bevalling verlaten: 'Je kraamtijd hoort een prachtige tijd te zijn, maar ik huilde alleen maar'

“Mijn vriend en ik wandelden over de dijk achter ons dorp, onze dochter van tweeëneenhalve week lag in de kinderwagen. Ik vroeg hem hoe het met hem ging, want ik wist dat hij er een beetje tegenop had gezien om vader te worden, om de verantwoordelijkheid te dragen. ‘Vind je het ook niet beter om uit elkaar gaan?’, antwoordde hij. Ik wist niet wat ik hoorde. Waarom zouden we dat doen? Hij zei dat zijn gevoel weg was. Ik schrok enorm. Dit kon niet waar zijn. We hadden net een baby!”

Eindelijk zwanger

“Een jaar ervoor vierden we dat we tien jaar samen waren. Hij gaf me een kaartje waarop hij had geschreven: ik ben zo gelukkig met je. Dat gold ook voor mij. Ik was gek op hem. Toen ik twee maanden later ook nog eens in verwachting bleek, voelde ik me helemáál de gelukkigste persoon ter wereld. We waren al een jaar bezig om zwanger te worden zonder resultaat en stonden op het punt langs het ziekenhuis te gaan voor onderzoek. Maar dat was niet meer nodig.

Ik was superblij en had verwacht dat we dat samen zouden zijn. Maar hij nam juist afstand van me. In het weekend ging hij steeds vaker op stap, naar de kroeg of voetballen met vrienden. Logisch, redeneerde ik, nu kan het nog. Met een baby erbij wordt het lastiger om de hort op te gaan.”

Kortaf

“Maar ook emotioneel nam hij afstand. Hij zei dat hij ertegenop zag om verantwoordelijk te zijn voor een kind. Ik vroeg door, maar dat kapte hij af. Praten over wat hem dwars zat, heeft hij nooit gedaan. Er waren periodes dat hij niet lekker in zijn vel zat vanwege onvrede met zijn werk. Dan was hij lusteloos of teruggetrokken. Als ik daarover wilde praten, mompelde hij meestal iets van ‘druk op het werk’ en daarmee was de kous af. Tijdens mijn zwangerschap deed hij steeds vaker kortaf.

Ik zag het als een tijdelijke fase. Ik was begonnen met een lerarenopleiding en had het ook druk, waardoor er doordeweeks soms weinig tijd was samen. Zodra we het allebei wat rustiger zouden krijgen met werk en studie en hij aan het idee gewend was dat hij vader zou worden, zou het wel weer goed komen.”

Vechten

“Maar ook toen onze dochter geboren was, bleef hij afstandelijk. Hij knuffelde me niet meer. Voor ons kindje was hij zorgzaam, maar die momenten waren spaarzaam. ’s Avonds ging hij liever de deur uit. Na zijn mededeling kwam apart wonen ter sprake, dan kon hij kijken of hij mij zou missen. Dat wilde ik niet, ik wilde vechten voor onze relatie. Want ik wist zeker: met hem word ik oud. We hadden het zo fijn samen.

We zijn allebei heel sociaal, hebben veel gezamenlijke vrienden, zijn ondernemend, reislustig. Hij was mijn rustpunt thuis. Hij stond altijd voor me klaar, ik kon op hem bouwen en hij op mij. Elf jaar samen, dat gooi je niet zomaar weg. Hij schrok van mijn emoties. Ook vertelde ik het aan mijn ouders en vroeg hem ook met zijn ouders te praten. Zij waren er allemaal kapot van. Ik denk dat deze reacties ervoor zorgden dat hij nog wat langer is gebleven.”

Toekomstplannen

“Hij had weliswaar gezegd dat zijn gevoel weg was, maar hij maakte wel toekomstplannen. Als kraamcadeau kregen we een roze kinderzitje dat hij wilde omruilen, want stel dat we ooit nog een zoontje zouden krijgen. We moesten meer tijd met elkaar doorbrengen, dat zou ons goed doen, meende ik. Hij was het daarmee eens. We boekten een weekendje weg, in het laatste weekend van mijn verlof.

Nadat we hadden gegeten, kwamen we terug in de hotelkamer. ‘Ik hou niet meer van je,’ zei hij. Op slag werd ik misselijk en rende naar de badkamer waar het diner er weer uitkwam. Hoe kan de liefde ineens weg zijn? Hoe kan die liefde nou zo snel wegglippen? Ik was onzeker. Wat heb ik verkeerd gedaan?”

Samen in therapie

“Ik besloot met onze toen drie maanden oude dochter bij mijn ouders in te trekken. Onze vrienden en de mensen in het dorp mochten overigens van niets weten, want hij wilde niet dat er over ons geroddeld zou worden. Daar ging hij zo ver in dat hij een week nadat hij mij aan de kant had gezet, een borrel gaf bij zijn ouders thuis. Tegen de buitenwereld zeiden we dat ik migraine had. Ik ging erin mee omdat ik hoopte dat het nog goed zou komen.

Mijn beste vriendinnen wisten wel dat we apart woonden. Ook zij waren geschrokken en leefden met me mee. Het zijn jonge moeders dus ze begrepen heel goed hoe de tijd met een eerste kind kan zijn. Het vertellen luchtte op, maar was ook confronterend. Zolang je dingen niet uitspreekt, is het niet waar. Dus hoe meer mensen wisten dat het uit was, hoe meer waarheid het werd. Met mijn ouders, broer en zus en ook met zijn familie praatte ik veel over de situatie. Iedereen adviseerde ons: ga in relatietherapie.”

Klaagmuur

“De eerste sessie verliep positief. ‘Waarom ben je op Iris gevallen?’ vroeg de therapeut. Hij zei lieve dingen. Maar de daaropvolgende sessies was hij alleen maar aan het klagen. Niets wat ik deed was goed. Hij vond het vervelend dat ik de kleur die hij voor de muur had gekozen niet mooi vond, het irriteerde hem dat ik het eten niet op tijd klaar had. We moesten van de therapeut op date en gingen naar de bioscoop. Dat ging op zich prima, maar mijn vriend zei ook: je moet nu niet denken dat je iets van me kunt verwachten.

Tijdens een van de therapiesessies vertelde hij ook dat ik was veranderd tijdens de zwangerschap: ik was niet meer gezellig, ik was moe. Na een aantal sessies was ik er klaar mee. Je kraamtijd hoort een prachtige tijd te zijn, maar het was verschrikkelijk en ik huilde wat af. Ik schreef hem een brief: jij gedraagt je als een slachtoffer, maar wij, je dochter en ik zijn het slachtoffer. Jíj laat je gezin barsten. Ik was het zat. Ik stelde hem een ultimatum: of we gaan ervoor of we gaan uit elkaar. Hij wilde nog een kans, zei hij. Oké, dan gaan we ervoor.”

Alleenstaande moeder

“De volgende avond hadden we een dorpsfeestje, maar hij keurde me geen blik waardig. De dag daarna maakte hij het opnieuw uit. Hij zei: ‘Ik denk dat het niet meer goed komt.’ En zo was ik plotseling een alleenstaande moeder met een baby van vier maanden oud.

De daaropvolgende maanden heb ik ontzettend veel ondernomen. Het was een vlucht uit een stortvloed van negatieve gedachten. Ik sliep vaak een weekend bij een vriendin in Amsterdam. Die andere omgeving heeft me veel goed gedaan. Want thuis was thuis niet meer, dat stond voor mij gelijk aan verdriet, nare herinneringen.”

Excuusbrief

“Ik heb er nooit als een slons uitgezien. Als ik in de spiegel keek en dacht: ik zie er leuk uit, maakte dat me positiever. Mijn ex schreef me een brief waarin stond dat hij al twijfels had voordat ik zwanger was. Hij bood zijn excuses aan, hij had het eerder in de zwangerschap moeten zeggen. Dat deed pijn. Het geeft me het gevoel dat ik alleen dit kind wenste, terwijl we toch echt samen hadden besloten om een gezin te beginnen. Ik was boos op hem, maar stond mezelf niet toe om dat te uiten. Voor onze dochter wilde ik een goede relatie met hem behouden.

Twee maanden nadat we uit elkaar waren, had hij een nieuwe vriendin. Na een relatie van elf jaar en een pasgeboren baby deed dat erg veel pijn. Ik neem het hem kwalijk dat hij ons gezin geen kans heeft gegeven. Dat we zo lang samen waren en hij er zomaar ineens uitstapte. Patsboem. Alsof het niks was. Dat hij in zijn eentje die beslissing heeft genomen. Dat hij nooit heeft gezegd, voordat we samen een kind op de wereld zetten, dat hij niet gelukkig was. Hij heeft onze dochter nooit een kans gegeven op een normaal gezinsleven.”

Vertrouwen kwijt in ex

“Ze is nu anderhalf jaar en op donderdag en om het weekend bij mijn ex. Ik merk aan haar dat het best heftig is om tussen twee huizen te worden gesleept. Als we samen ergens naartoe gaan, raakt ze overstuur als ik mijn jas aandoe. Dan denkt ze dat ik haar achterlaat. Ik kom zelf uit een hecht gezin. Dat is me dierbaar en dat gun ik mijn dochter ook, maar dat zal ze nooit kennen.

Toen ik zwanger was, hadden haar vader en ik besloten dat ik drie dagen zou blijven werken en de rest van de tijd bij haar zou zijn. Ik vond werken leuk, maar voor erbij. Mijn gezin was het belangrijkste. Nu werk ik vijf dagen per week. Ik wil financieel onafhankelijk zijn, maar voel me schuldig dat ik mijn dochter zo veel naar de gastouder breng.

Mijn ex en ik hebben contact over onze dochter en ik probeer beleefd te zijn, maar hij maakt het me lastig. Hij is nog steeds niet altijd eerlijk en ik ben het vertrouwen kwijt. Er is te veel gebeurd tijdens mijn zwangerschap, maar ook daarna nog. Zo was er een weekend dat hij niet voor onze dochter kon zorgen, omdat hij weg moest voor zijn werk. Later kwam uit dat hij dat weekend met zijn nieuwe vriendin op wintersport was.”

Lees ook Simone (26): ‘Mijn vriendin Jessica is niet arm, ze is een enorme krent’

Blijven praten

“Ik heb geregeld zware dagen, waarop ik blijf malen: waar is het fout gegaan? Maar ik geef mezelf niet meer de schuld van onze break-up. In het begin, toen we nog geheimhielden dat we apart woonden, schaamde ik me ervoor dat we het niet gered hadden. Voor mij is heel duidelijk geworden hoe belangrijk het is dat je blijft praten en ook steun zoekt bij je vrienden. Uit schaamte hield ik de schone schijn op en speelde ik het toneelstukje mee, maar het geheimhouden leverde extra stress op. Als er kraamvisite kwam, speelde hij de fantastische vader en vriend.

Ik geloof in de liefde, maar mijn onbevangenheid ben ik wel kwijt. Vooral mijn vertrouwen is beschadigd. Na elf jaar samen denk je dat je iemand kent. Ik was zo zeker over hem, maar ik had het helemaal mis.”

Verloren én gewonnen

"Ik heb de afgelopen anderhalf jaar veel verloren, maar ook gewonnen. Ik ben zelfverzekerder dan voorheen. Dat is gek en zou ik vooraf nooit gedacht hebben. Ik weet nu: als ik me staande kan houden na dit alles, wie doet mij dan nog wat? Ook wil ik sterk zijn voor mijn dochter. Ik haal kracht uit haar. Ze is een blij en energiek meisje. Ochtenden waarop ik eigenlijk mijn bed niet uit wilde, moest ik wel, want ik wilde wel voor haar zorgen. Het klinkt cliché, maar als de dag helemaal zwart is, brengt haar lach weer licht in mijn hart.

Ik ben er trots op dat ik nu weer financieel onafhankelijk ben. Uiteindelijk doe ik het allemaal zelf, maar niet zonder alle lieve mensen om me heen. De band met mijn ouders was altijd al goed, maar is nu nog hechter. Dat geldt ook voor de band met mijn zus en broer. Ze hebben me gesteund en stonden en staan altijd voor me klaar. Ik heb een belangrijke les geleerd van verlaten worden: ik moet vertrouwen op mijn intuïtie.”

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Tekst: Amanda van Schaik | Beeld: Getty Images