PREMIUM
Imke (41) voelt geen liefde meer voor haar vriend: ‘Maar ik blijf bij hem vanwege zíjn kinderen’
De relatie van Imke (41) en haar vriend is doodgebloed. Het liefst zou ze bij hem weggaan. Maar ze kan zijn dochters, die ze als haar eigen kinderen is gaan zien, absoluut niet missen.
“Dat er vrouwen zijn die bij hun man blijven voor de kinderen is bekend. Maar ik vraag me af of er ook meer vrouwen zijn zoals ik. Die bij hun man blijven voor zíjn kinderen. Mijn liefde voor Jacco is na acht jaar op. Maar ik hou zielsveel van zijn twee dochters, die ik als mijn eigen kinderen ben gaan zien.
Maar al ben ik al jaren als een moeder voor ze, het is maar de vraag of ik nog recht zou hebben om ze te zien als ik wegga. Als Jacco me dwarsboomt, wordt dat moeilijk. En dat lijkt me vreselijk, ik kan ze absoluut niet missen. Dus bij elke ergernis met Jacco slik ik eens goed en besluit het van me af te laten glijden. Want weggaan is vooralsnog geen optie."
Zijn kinderen
"Het aparte is dat ik in het begin moeite had met het feit dat Jacco kinderen had. Ik leerde hem kennen toen ik drieëndertig was. Zelf had ik geen kinderwens. Ik kom uit een groot gezin en hoewel ik dat als heel gezellig heb ervaren, zag ik dat mijn moeder totaal geen eigen leven had. Dat kwam pas weer toen iedereen het huis uit was – en toen was zij vijfenvijftig, met een broze gezondheid.
Ik besloot dat ik een vrij leven wilde. Na mijn studie heb ik een tijdlang veel gereisd. Ook daarna genoot ik van mijn leven en zag ik kinderen als handenbinders. Toen Jacco reageerde op mijn profiel op een datingsite en ik las dat hij een co-ouderschap had met zijn ex, stond ik dan ook niet te juichen. Maar zijn bericht was zo origineel dat ik besloot te reageren. I
k was eerlijk over m’n twijfels, maar al bij onze eerste ontmoeting was er geen houden aan; ik werd halsoverkop verliefd. Ik, die zo op haar privacy was gesteld, trok binnen vier maanden bij hem in. Vriendinnen waren stomverbaasd. Ook vanwege de kinderen. Maar ook hen vond ik vanaf het begin heel schattig. Doordat ze nog zo klein waren – drie en vier jaar – accepteerden ze mij meteen en ik genoot ervan ze voor te lezen of leuke spelletjes met ze te doen.""
Opeens fulltime moeder
"Alles veranderde toen Jacco’s ex overleed. Ze had een hersentumor en plotseling ging het heel snel. De meisjes waren inmiddels twee jaar ouder, beseften dan wel niet goed wat ‘dood’ betekende, maar voelden wel dat er een pikzwarte wolk boven hun hoofd hing.
We zijn die periode veel bij Jacco’s ex geweest. Zij mocht mij graag en een paar dagen voor haar overlijden heeft ze me expliciet gevraagd of ik haar taak wilde overnemen. Ze vertrouwde mij en gunde haar kinderen een lieve surrogaatmoeder. ‘Alsjeblieft, wees er voor ze, ze zullen je zo nodig hebben,’ zei ze. Het was een heel emotioneel moment.
Toen zij overleed, was ik opeens fulltime moeder. Ik ben minder gaan werken en werd een echte moederkloek. Dat vond ik helemaal niet erg, integendeel. Jaren ben ik heel gelukkig geweest. Ondanks het verdriet dat nog lange tijd nasudderde, werden we een echt gezin.
Een paar jaar na de dood van hun moeder, kwamen m’n stiefdochters naar me toe. Nerveus stuntelend vroeg de jongste plechtig of ze mij voortaan ‘mama’ mochten noemen. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik vond het een reusachtig compliment en ja, ik wilde niets liever. Ik was zo van ze gaan houden en was er trots op hun nieuwe moeder te mogen zijn. Glunderend vertelde ik het aan mijn vriendinnen, die zelf inmiddels allemaal moeder waren."
Uitgebluste liefde
“Maar sinds twee jaar is alles anders. De liefde tussen mij en Jacco is uitgeblust. Ik snap het zelf niet, want ik was zo verliefd op hem. Maar alles wat ik ooit zo aan hem waardeerde, wekt nu irritatie op. We zijn uit elkaar gegroeid en het enige wat we nog doen is een gezin draaiende houden.
Ik voel me te jong om vast te zitten in een relatie waarin geen intimiteit en emotionele diepgang meer is. Maar ik wil ook niet weg. Want hoe moet het dan met de meisjes? Moeten zij nóg een moeder verliezen? En omdat Jacco en ik nooit zijn getrouwd, heb ik geen ouderlijk gezag. Ik heb uitgezocht dat ik op basis van alle jaren waarin we als gezin hebben geleefd wel recht heb op een bezoekregeling. Of Jacco daarmee zal instemmen, is moeilijk in te schatten. Als hij tegenwerkt, kan het een slepende rechtszaak worden. Bovendien zal ik ze dan hooguit eens per twee weken zien. En daar moet ik niet aan denken.
Ze lijken niet beschadigd door het verlies van hun echte moeder, het zijn vrolijke, stralende meiden. Maar wat zou de impact van mijn vertrek zijn? Ik kan ze dat gewoon niet aandoen. En ik wil het mezelf niet aandoen, mijn tranen prikken al bij het idee. Dus ik modder voort. En ik probeer mijn relatie met Jacco nieuw leven in te blazen. Ik dring aan op relatietherapie, al vindt hij dat onzin. Ik hoop dat ik hem zover krijg. Anders zijn er over een tijd alleen maar verliezers."
Dit verhaal komt uit Flair 36-2022. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair. Wil je een editie (na)bestellen? Dat kan hier.
Tekst: Lydia van der Weide | Beeld: Getty Images
