Geraldine (27) is bang voor water: ‘Ik kreeg het ineens ontzettend benauwd en begon te hyperventileren’

Nachtmerrie

“Snakkend naar adem sla ik om me heen. Mijn ogen prikken. Mijn benen trappelen in een poging om vaste grond onder mijn voeten te krijgen. Ik stik, ik weet het zeker. Dan zak ik weg, in het niets. Langzaam wordt het lichter om me heen. Ik ben wakker. Ik hoor mezelf ademen. Met gierende uithalen probeer ik de koele lucht naar binnen te zuigen. Mijn lichaam is nat van het zweet, net als de lakens waar mijn benen inmiddels in verstrikt zitten.

Ik heb deze droom al zo vaak gehad. De droom waarin ik verdrink. Soms gaat het een periode iets beter. Dan heb ik geen nachtmerries en kan ik zelfs door de regen lopen. Maar bij het minste of geringste komt die oerangst weer naar boven. Een angst die is ontstaan toen ik klein was en die mijn leven op veel manieren in z’n greep houdt.”

Verraderlijk

“Heel vroeger was ik gek op water. De eerste keer dat ik de zee zag, vond ik het magisch. De golven die over het strand rolden. Het zachte geruis. Het intense blauw, zover ik kon kijken. ‘Vergis je niet,’ zei mijn vader toen ik zes was en voor het eerst met mijn voetjes in de branding stond. ‘De zee is verraderlijk.’ Hij legde uit dat het wateroppervlak rustig kon lijken, maar dat er allerlei stromingen waren die je niet zag, maar wel voelde. Dat zo’n stroming er voor kon zorgen dat je uitgeput raakte en je naar beneden kon trekken.

Hij wilde me waarschuwen, zoals elke ouder doet. Zijn waarschuwing kwam aan, harder dan hij ongetwijfeld bedoelde. Ik denk dat die dag het zaadje van mijn angst is geplant. Zwemmen in zee liet ik uit voorzorg maar achterwege, al was ik niet veel verder gegaan dan pootjebaden. Ik was bang om in zo’n verraderlijke stroming terecht te komen.”

Paniek

“Mijn eerste traumatische ervaring was niet in zee. Die had ik toen ik elf was, in een meertje vlak bij huis. Ik had mijn A- en B-diploma zonder veel moeite gehaald. Het meertje liep langzaam af en mijn ouders lagen vlak bij de kant. Mocht er iets misgaan, dan waren ze zo bij me. Dat dacht ik tenminste. Ik was aan het spelen met mijn luchtbed toen ie ineens van me afdreef. Ik zwom hem achterna tot ik ineens geen grond meer onder mijn voeten voelde. Het stuk water waar ik terecht was gekomen, was een stuk kouder. Mijn luchtbed dreef ondertussen steeds verder van me vandaan.

Uiteindelijk besloot ik terug naar de kant te zwemmen. Mijn vader zou mijn luchtbed dan maar even moeten halen, dat leek me verstandiger. Toen ik me omdraaide, schoot er een verlammende kramp door mijn been. Ik raakte in paniek. Mijn ogen zochten op de kant naar mijn ouders. Ze keken naar elkaar, niet naar mij en waren druk in gesprek. Ik probeerde te roepen, maar zodra ik mijn mond opendeed, kreeg ik een slok water binnen. Voor ik het wist, ging ik kopje onder. Ik wapperde en trappelde om mijn hoofd weer boven water te krijgen, maar nog steeds wist ik de aandacht van mijn ouders niet te trekken. Ik zag ze inmiddels wel naar het water kijken, maar ze zagen me niet.

Ik voelde dat ik ging zinken en kon maar één ding verzinnen. Ik nam een hap lucht en liet me naar beneden zinken. Zodra ik de bodem raakte, zette ik me met mijn voet zo hard mogelijk af, zodat ik even boven water kwam. Eenmaal boven riep ik zo hard als ik kon ‘Help!’ voordat ik weer naar beneden zonk. Zo deed ik dat drie of vier keer. Ik raakte uitgeput, dit zou ik niet lang meer volhouden. Net toen ik weer naar beneden zakte, voelde ik twee handen onder mijn oksels. Een man had me gezien en was naar me toe gezwommen, godzijdank.”

Angst

“Zwemmen stond sinds die dag op een laag pitje. Vooral natuurwater meed ik. Een zwembad, dat ging nog. Daar waren geen stromingen en wist ik precies hoe diep het was. Maar de echte trigger voor mijn fobie kwam acht jaar later, toen ik voor het eerst met een stel vrienden op vakantie ging. We hadden een ritje geboekt op een dubbele bananenboot. Dat ging goed, maar daarna probeerden we een voor een onder de boot door te zwemmen. Ik wilde me niet laten kennen en deed mee, maar toen het mijn beurt was, raakte ik mijn oriëntatie kwijt.

Ik draaide me om en had geen idee meer wat onder of boven was. Iedere keer als ik naar boven probeerde te zwemmen, stuitte ik op de rubberen onderkant van de boot. Pas op het laatste moment had een vriendin door wat er aan de hand was en gaf het vlot een zet. Ik was geschrokken, maar dacht er de die dag niet veel over na. Al besloot ik wel de rest van de dag op het strand door te brengen.

Pas toen ik ‘s avonds onder de douche stapte, gebeurde het. Het gevoel van het neerkletterende water op mijn borst, ik kreeg het ineens ontzettend benauwd. Ik begon te trillen en te hyperventileren en gleed bijna uit toen ik zo snel mogelijk uit de douche vandaan probeerde te komen. Trillend zat ik op de rand van het bed, geen idee waar dit ineens vandaan kwam. Dat het gevoel van water op mijn borst zo’n sterke fysieke reactie opriep, verbaasde me.”

Claustrofobisch gevoel

“Sinds die dag is het alleen maar erger geworden. In het begin probeerde ik er niet aan toe te geven. Wat kon er gebeuren onder de douche? Of zelfs in bad? Het dieptepunt bereikte ik toen mijn vriend, die ik pas net kende, voor het eerst bij me bleef slapen. De ochtend na onze eerste nacht stapte hij onder de douche en vroeg met een sexy blik of ik bij hem kwam staan. Ik verstijfde bij het idee, maar vond mezelf een enorme trut. Doe toch eens normaal, dacht ik, het is niet alsof je verzuipt onder de douche.

Achterwaarts stapte ik de douche in: zolang ik het water niet op mijn borst en mijn gezicht voelde, kon ik mijn angst nog wel onder controle houden. Ik probeerde me te focussen op Thijs. Het duurde alleen niet lang voordat hij me met zachte dwang omdraaide. Normaal vind ik het best lekker als een man een beetje dominant is, maar nu versterkte het alleen maar mijn claustrofobische gevoel. Zijn hand voelde aan als een bankschroef waaruit ik niet kon ontsnappen en tot overmaat van ramp trok hij ineens mijn hoofd onder de straal.

Ik had nog maar één gedachte: ik moet nu weg bij dat water. Thijs vatte mijn pogingen om me los te wrikken blijkbaar op als een aanmoediging, want hij hield me alleen maar steviger vast. Toen haalde ik uit. Ik sloeg hem en krabde hem flink met mijn lange nagels. Het enige wat ik dacht was: hij moet me loslaten en wel direct! Thijs schrok zich natuurlijk rot.”

Lees ook Simone (26): ‘Mijn vriendin Jessica is niet arm, ze is een enorme krent’

Mijn angst wordt steeds erger

“In plaats van keihard weg te rennen, wat ik hem niet kwalijk had genomen, kwam hij naast me zitten. Hij hield me vast tot ik gekalmeerd was en vroeg toen waarom ik zo heftig reageerde. Ik voelde me een ontzettende aansteller toen ik vertelde wat mijn probleem was. Gelukkig reageerde hij heel begripvol. Zelfs zo begripvol dat mijn angst erger is geworden. Hij biedt zelfs aan om de boodschappen te doen als het regent, omdat hij weet dat ik er niet tegen kan om water in mijn gezicht te krijgen.

De herfst is een hel. Met van die dagen die beginnen met een stralend zonnetje en je dan plotseling wordt overvallen door een regenbui. Hij helpt me mijn haar te wassen boven de wasbak, zodat ik geen waterstralen op mijn borst hoef te voelen. En met vrienden gaan we alleen maar op wintersport, voor de zomervakantie verzinnen we een smoes.

Het spreekwoord is waar: zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Doordat Thijs zo lief en begripvol is, geef ik steeds meer toe aan mijn angst. Ik doe steeds minder moeite om uit mijn comfortzone te treden. En daar baal ik ondertussen behoorlijk van, want ik voel me hoe langer hoe beperkter. Ik weet dat ik mijn angst onder ogen moet gaan zien. Ik kan niet langer uitstellen om hulp te zoeken. Dus dat ga ik ook doen. Voordat ik het huis helemaal niet meer uit durf.”

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Tekst: Vivienne Groenewoud | Beeld: