Anne Kamminga (22) werd dagelijks seksueel misbruikt: ‘Ik verstijfde elke keer als het gebeurde’

“Na de training reed hij met me naar een afgelegen parkeerplaats. De muziek schalde door de boxen van de autoradio. Oude soul. Toen hij op me kwam liggen en me verkrachtte, verstijfde ik volledig. Ik zei niks, ik deed niks en liet het gebeuren. Vanaf dat moment was dit een dagelijks ritueel, bijna vier jaar lang werd ik door hem misbruikt. En nog steeds als ik soulmuziek hoor, krijg ik het op slag zo benauwd dat het voelt alsof mijn keel dichtgeknepen wordt.”

Als een vaderfiguur

“Vanaf het eerste moment dat ik via een vriend in aanraking kwam met kickboksen, was ik verkocht. Wát een sport, wát een adrenaline. Ook al was ik pas tien, ik wist dat ik dit veel vaker wilde doen. En hoewel mijn moeder me liever een meer ‘meisjesachtige’ sport had zien beoefenen, kreeg ik het toch voor elkaar om op kickboksles te mogen. Ik bleek er goed in, mijn toenmalige trainer zei dat ik talent had en dat ik kampioen zou kunnen worden. Dat klopte, want binnen vijf maanden won ik mijn eerste wedstrijd, en binnen een jaar won ik mijn eerste Nederlandse titel.

Toen ik veertien was, kwam ik via mijn toenmalige vriendje terecht bij zijn trainer, Hans. Hij zou me nóg beter kunnen begeleiden naar de top. Hans was een vriendelijke, liefdevolle en kundige trainer waar iedereen mee wegliep. Ik trainde zes dagen per week, twee keer per dag bij hem. Soms in groepslessen, soms privé. Er bestond in mijn leven op dat moment niks anders dan kickboksen en dat was ook het enige dat ik wilde. Ik won de ene wedstrijd na de andere. Ik groeide op zonder een vaderfiguur in mijn leven. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik nog heel klein was. Mijn moeder had de zorg over vijf kinderen en ik zag dat zij het daar vaak moeilijk mee had. Ik miste vooral een sterke man in mijn leven, iemand die me kon beschermen als dat nodig was en op wie ik terug kon vallen.

Hans nam die rol steeds meer over. Hij luisterde naar me als ik weer eens problemen thuis had, ruzie met mijn moeder bijvoorbeeld. Ik had het gevoel dat ik alles met hem kon bespreken, ik vertrouwde hem volledig en hij ontfermde zich over me. Op zijn beurt vertelde hij ook over zichzelf, over zijn Molukse cultuur en over zijn vrouw en kinderen. Ik zag hem als de vader die ik nooit had gehad.

‘Ik vertrouwde hem volledig, zag hem als de vader die ik nooit had gehad’

Maar binnen een maand of vier begon Hans’ gedrag te veranderen. Hij werd steeds handtastelijker, legde steeds vaker een hand op mijn been, gaf me een knuffel en later zelfs een kus op mijn mond. Ik vond het vreemd, maar hij zei dat dit normaal was in zijn cultuur. Toen het zelfs tongzoenen werd, begreep ik wel dat hij dit vast niet met iedereen deed. Al wist ik totaal niet wat ik ermee aan moest en liet ik het gelaten over me heen komen.

Ook toen hij vertelde: ‘Ik ben verliefd op je, daar kan ik niks aan doen,’ reageerde ik niet. Vervolgens had hij seks met me. Het voelde alsof ik op dat moment uit mijn eigen lichaam trad, ik realiseerde me dat ik me toch niet kon verweren. Een condoom gebruikte hij niet, want hij wist denk ik dat ik aan de pil was. Ik liet het zwijgend gebeuren. Toen het klaar was, zette hij me thuis af en ik ben meteen naar mijn slaapkamer gegaan. Ik heb misschien wel een uur verdwaasd op de rand van mijn bed gezeten en dacht: wat moet ik hier in vredesnaam mee? Ik had echt geen idee, ik kon niet bevatten wat er was gebeurd en waarom.”

Een grote waas

“Vanaf dat moment gebeurde het vrijwel dagelijks. In de auto op een parkeerplaats, in de sportschool als hij zeker wist dat er niemand anders aanwezig was, werd ik verkracht. En ik? Ik deed helemaal niets. Ik verstijfde elke keer als het gebeurde. Ik kon ook letterlijk niets. Hij was fysiek natuurlijk veel sterker en groter dan ik, maar hij was ook mijn trainer. Hij kreeg me steeds meer in zijn macht. En hij bleef ook zo vaak tegen me zeggen dat hij verliefd op me was en dat we iets bijzonders hadden, dat ik er in begon te geloven.

Achteraf gezien was het geslepen natuurlijk, hij manipuleerde me zo dat ik niets anders kon dan mijn mond houden. Bovendien gaf hij me het gevoel dat we een relatie hadden. Hij zei ook dat niemand anders dat met me zou willen. En dat hij de enige was die me verder zou kunnen brengen in de kickbokswereld. Zonder hem was ik niks waard, prentte hij me in. Op een gegeven moment begon ik ook wedstrijden in het buitenland te vechten en ging hij met mij mee en gebeurde het daar ook. Die hele periode voelt nu heel vervreemdend, als een grote waas, waar ik zelf niet bij ben geweest.

’Natuurlijk vonden mijn vriendinnen het merkwaardig dat ik als 14-jarige een ‘relatie’ had met mijn trainer van 52’

De eerste maanden praatte ik met niemand over wat er gebeurde, maar na een paar maanden begon ik het toch te delen met twee vriendinnen. Hij had mij zo gehersenspoeld, dat ik daadwerkelijk dacht dat wij een relatie hadden. Hij zei me zo vaak hoe gek hij op me was en hoe gelukkig wij samen zouden worden, dat ik daar op een gegeven moment ook in begon te geloven. Voor mij blijft dat het meest bizarre: dat mijn eigen hoofd mij zo in de maling heeft genomen. Tot op de dag van vandaag voel ik me ook vreselijk schuldig over wat er is gebeurd. Alsof ik daar iets aan had kunnen doen, terwijl ik rationeel echt wel weet dat ik niks kon beginnen tegen iemand die zo slinks en slim te werk ging.”

Niemand die iets zag

“Natuurlijk vonden mijn vriendinnen het merkwaardig dat ik een ‘relatie’ had met mijn getrouwde trainer die vier keer zo oud was als ik: ik was veertien, hij tweeënvijftig. Zijn zoon was twee jaar jonger dan ik. Maar verder dan dat ging hun commentaar eigenlijk niet. Hij gooide zijn gezin ook in de strijd om ervoor te zorgen dat ik zou zwijgen. Het zou zielig zijn voor zijn vrouw en kinderen, als zij erachter zouden komen, zei hij dan. Daarnaast zorgde hij ervoor dat ik steeds meer geïsoleerd raakte van alles en iedereen om me heen. Hij sprak zo vaak slecht over mijn vriendinnen en mijn familie, dat ik begon te geloven dat hij vrijwel de enige was die het goed met me voor had. Als ik nu weleens lees hoe loverboys te werk gaan, herken ik alles in die werkwijze.

Met mij ging het in die periode steeds slechter. Van een energiek spontaan meisje dat met liefde naar school ging en nooit een les wilde missen, werd ik introvert en lusteloos en ging ik bijna niet meer naar school. Het verbaast me nog steeds dat het niemand is opgevallen. Het enige dat ik deed was trainen en overdag slapen, omdat ik dat ’s nachts niet durfde. In de nacht voelde ik me weerloos door het misbruik, bang dat er iets met me zou gebeuren en daarom bleef ik in ‘waakstand’. Ik was een soort zombie.

‘Hij gooide zijn gezin in de strijd om ervoor te zorgen dat ik zou zwijgen. Het zou zielig zijn voor zijn vrouw en kinderen’

Mijn moeder heeft het misschien wel gemerkt, maar onze band was op dat moment niet zo goed dat ik echt iets met haar deelde. Als veel andere pubers was ik erg teruggetrokken en betrok ik haar niet bij wat er in mijn leven speelde. Thuis speelde ik mooi weer. En dat ik veel tijd met Hans doorbracht was ook logisch, want hij trainde me tenslotte twee keer per dag. Aan de andere kant denk ik dat als ze het had wíllenzien, ze het wel had kunnen zien. Ik was vaak bozig of overstuur en ik liet soms ook wel merken dat ik niet naar mijn training wilde.”

Dreigen met zelfmoord

“Doordat ik niet meer naar school ging, kwam ik terecht bij een leerplichtambtenaar. Hij vroeg me waarom ik niet meer op school kwam. In eerste instantie was ik niet van plan om te vertellen wat er aan de hand was en antwoordde ik steeds: ‘Ik weet het niet.’ Ik had geen zin in allerlei bemoeienis en gedoe. Maar toen ik ook bij hulpinstanties terechtkwam en er steeds vaker aan me werd gevraagd wat er aan de hand was, ging er een knop om. Ik realiseerde me dat ik niet zo niet verder kon met mijn leven. En dat het in mijn eigen belang was om nu schoon schip te maken. Uiteindelijk vertelde ik: ‘Het is mijn trainer, hij misbruikt me.’

‘Thuis speelde ik mooi weer. Dat ik veel tijd met Hans doorbracht was logisch, want hij trainde me tenslotte twee keer per dag’

Ook heb ik mijn moeder in vertrouwen genomen. Onze band was nog steeds niet heel goed en ze deed in eerste instantie ook niets met wat ik haar vertelde. Tot ze op een dag opeens mijn verhaal op Facebook out in the open gooide. Ik was verbaasd en kwaad ook, want hoe kon ze hier zo mee omgaan? Het was mijn verhaal en het was aan mij om daarmee naar buiten te treden, op een moment dat ik zelf wilde en eraan toe was.

Toch heeft dat ervoor gezorgd dat ik de banden met Hans uiteindelijk echt durfde door te snijden. Ik stopte met trainen bij hem, heb het contact volledig verbroken. Toen pas durfde ik dat. Ik weet wat voor man hij was, hij deinsde er niet voor terug om iemand even een lesje te leren als hij het niet met hem eens was. Ik heb vaak gedacht dat hij mij ook aan zou pakken als ik de waarheid naar buiten zou brengen. Hij had me in de vier jaar tijd dat hij me trainde ook geregeld mishandeld, ik wist waartoe hij in staat was. Hij zei zelfs dat het mijn schuld zou zijn als hij zelfmoord zou plegen. Hij had me zelfs toen ik hem niet meer zag nog steeds behoorlijk in de tang, want op dat moment durfde ik nog geen aangifte te doen. Dat deed ik pas drie maanden later.”

Schuldgevoel

“Vrouwen zeggen vaak dat ze zich vies voelen als er zoiets met ze is gebeurd. Ik heb dat eigenlijk pas zo gevoeld toen het was gestopt, omdat toen pas tot me doordrong wat er al die jaren aan de hand was. Het voelde alsof mijn lichaam al die tijd niet van mij was geweest. Dat was mijn zwaarste moment: me realiseren dat iemand vier jaar lang gebruik heeft gemaakt van mijn lichaam zonder dat ik dat wilde. Ik kon het niet bevatten. Ik heb me lange tijd heel schuldig gevoeld omdat ik niks heb gezegd, geen hulp heb gevraagd en ook elke keer terug ben gegaan naar de sportschool. Achteraf is dat begrijpelijk, hij had me wijsgemaakt dat ik zonder hem niet verder zou komen in de kickbokswereld. Ik zou al mijn succes overboord gooien. Mijn kickboksen was mijn alles.

Toen ik een tijd later toch aangifte deed, is hij opgepakt en heeft hij een paar dagen vastgezeten voor verhoor. Daarna kwam hij weer op vrije voeten en dat is hij tot op de dag van vandaag nog steeds. In januari was de uitspraak. Hij heeft een gevangenisstraf van 35 maanden en een schadevergoeding van vijfduizend euro opgelegd gekregen, maar is daartegen in hoger beroep gegaan. De consequentie is dat hij nog steeds vrij rondloopt en zelfs tot heel kortgeleden nog kickbokstrainingen heeft kunnen geven, in zijn eigen kickboksschool. Onlangs is daar een brand geweest en daarom kan hij geen les meer geven. Maar ik verbaas me er ook over dat er nooit iemand heeft ingegrepen toen naar buiten kwam wat hij heeft gedaan, de gemeente niet, niemand.

Het maakt me kwaad en verdrietig tegelijk. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik een strijd moet leveren en mezelf moet blijven bewijzen. Ik ben slachtoffer, dit is toch belachelijk?”

Andere meiden helpen

“Gelukkig gaat het met mij de laatste tijd wel iets beter. Ik heb meegedaan aan het programma Geraldine en de vrouwen, waarin ik ook mijn verhaal verteld heb. Inmiddels heb ik sinds een jaar een relatie met een leuke man, hij maakt me heel gelukkig. Met het kickboksen ben ik helaas gestopt, omdat zelfs de geur van de dojo me doet denken aan wat me is overkomen. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik op vrijwillige basis kickbokstraining aan kinderen kan geven. Dat is fantastisch om te kunnen doen. En ik hoop dat ik ooit zo ver zal zijn dat ik zelf mijn grote passie weer kan oppakken.

Lees ook: Dianes dochter werd misbruikt door de gymleraar: ‘Die man was niet alleen een viezerik, maar een verkrachter’

Soms denk ik: moet ik wel zo vaak mijn verhaal blijven vertellen? Denken mensen dan niet: daar heb je haar weer? Maar nee, ik weet zeker dat ik dit moet blijven doen zolang er meiden slachtoffer worden van seksueel geweld. Misschien kan ik ze helpen doordat ze weten dat ze niet de enigen zijn. Als ik hiermee al één meisje kan redden, is dat waarvoor ik het moet doen.”

#nietjouwschuld

Het is niet jouw schuld. Nooit. Flair zegt met deze campagne nee tegen victim blaming. Deel daarom jouw verhaal met de #nietjouwschuld, zodat het voor iedereen duidelijk is hoe groot en wijdverspreid dit probleem is en sta samen op tegen victim blaming. Als er ooit een moment was waarop we gehoord zullen worden, is het nu.

Tekst: Merel Brons | Fotografie: Mariel Kolmschot