Steven (33): 'Ik vertel mijn vriendin niets over mijn minnares, omdat ik haar niet wil kwetsen'

“Het lijkt alsof ik rondjes loop, want ik kom maar niet verder. Inmiddels ben ik zeven jaar samen met mijn vriendin. We hebben dezelfde vriendenkring, ons huis verbouwd en een leven samen. De volgende logische stap in onze relatie zou kinderen krijgen zijn, maar daar ben ik niet klaar voor. Daar kan ik gewoon niet aan beginnen, niet met haar.”

Uitgedoofde liefde

“Dat mijn liefde voor haar uitgedoofd is, ontdekte ik toen ik Lydia ontmoette. Ik leerde haar al in mijn studententijd kennen, maar toen we elkaar toevallig tegenkwamen op een festival, raakten we meer in elkaar geïnteresseerd. Ze intrigeerde me en leek me uit een soort winterslaap te halen. Ik werd op slag verliefd en voelde dingen die ik voor mijn vriendin nooit heb gevoeld.

Achteraf vind ik dat heel erg, maar op dat moment had ik last van tunnelvisie. Lydia en ik, dat was het enige wat telde. Ik stortte me in een avontuur. Een affaire. Lydia wist vanaf het begin dat ik een vriendin had, daar had ze het erg moeilijk mee. Ze maakte meteen duidelijk dat ze geen minnares wilde zijn. En ze zei erbij dat ze me niets kon beloven. Als ik mijn relatie beëindigde, betekende dat niet dat wij samen verder zouden gaan. Die verantwoordelijkheid wilde ze niet. Als ik met mijn vriendin brak, moest ik dat puur voor mezelf doen, niet voor haar.

Die woorden maakten veel indruk op me, want ik wist dat ze gelijk had. Maar het was allemaal te overweldigend, te veel in één keer. Er was die tomeloze verliefdheid op Lydia, een vrouw met wie ik mijn leven wilde delen. Maar er was ook de liefde voor mijn vriendin van wie ik hield, ook al was dat gevoel in de loop der tijd veranderd. Er was geen seksuele aantrekkingskracht meer tussen ons, maar de liefde was er wel – nog tot op de dag van vandaag. Ik ging niet vreemd om haar te kwetsen, nooit.”

Verliefd op Lydia

“Ik raakte in een moeilijke situatie verzeild, of liever, daar heb ik mezelf in gewerkt. Op de momenten die ik bij Lydia ben, voel ik me compleet. Dan geniet ik, ben ik zorgeloos. Als ik haar dan alleen achterlaat en weer naar huis rijd, voel ik me leeg. Alsof ik mezelf niet meer kan zijn, want vanaf dat moment maakt Lydia geen deel meer uit van mijn leven. Dan moet ik mijn gevoelens die ik voor haar heb, verbergen. Als ik bij mijn vriendin ben, voel ik me schuldig. Niet alleen ten opzichte van haar, maar ook ten opzichte van Lydia.

Mijn vriendin voelt wel dat er iets niet goed zit tussen ons, maar in plaats van te praten, duwt ze me verder weg. Ik ontwijk haar en ook zij houdt minder rekening met mij. Seks hebben we al maanden niet meer, dat kan en wil ik niet meer. En ook zij doet geen pogingen. Ik denk dat we allebei het gesprek over onze relatie niet aan durven gaan. Als we dat wel doen, is dat het begin van het einde.”

Ik wil haar niet kwetsen

“Lydia zegt dat ik eerlijk moet zijn tegen mijn vriendin, en mijn angsten en twijfels moet uitspreken. Soms dreigt ze dat ze me niet meer wil zien zolang ik thuis niet alles op tafel gooi. Maar ik kan het niet. Ik heb het te ver laten komen en kan mijn vriendin de waarheid niet vertellen. Als ik dat had willen doen, had ik eerder moeten zijn. Toen we besloten te gaan samenwonen. Toen had ik de rem erop moeten zetten. Of die keren dat ze over trouwen begon. Of over kinderen…

Ik heb me laten meesleuren in een leven dat niet het mijne is, zo voelt het nu. Als ik met Lydia ben, besef ik wat ik wel wil, hoe ik mijn leven wel wil inrichten. Maar dan moet er eerst een bom ontploffen. Het enige wat ik tegen mijn vriendin kan zeggen, is dat mijn liefde voor haar voorbij is. En daar heeft Lydia niets mee te maken. Lydia is niet de reden van deze crisis, dat ben ik. Én het uitdoven van onze relatie – iets wat al lang geleden is gebeurd. Maar zo zal mijn vriendin het niet zien. Ik denk dat ze woedend wordt op mij, en Lydia zal zien als de oorzaak van onze breuk.

Voor de buitenwereld zou het er natuurlijk ook uitzien alsof ik haar verlaat voor een andere vrouw, maar zo voelt het voor mij helemaal niet. Ik heb het gezien bij andere stellen. De een verlaat de ander en wordt daarna uitgekotst. Er zijn een bedrieger en een bedrogene. Terwijl het voor mij zo veel meer is dan dat cliché. Ik ben geen bedrieger, dat wil ik niet zijn. Ik weet dat het naïef klinkt, maar ik vertel mijn vriendin niets over Lydia omdat ik haar niet wil kwetsen.

Ik weet dat ik de situatie verkeerd heb aangepakt. Ik weet dat ik die bom moet laten ontploffen om verder te kunnen. Daar werk ik naartoe. Dat ben ik niet alleen mezelf, maar ook Lydia en mijn vriendin verschuldigd.”

Dit verhaal stond eerder in Flair 46-2018. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.