Marco (32): 'Ik vertel niemand dat ik homo ben. Als ik mijn ouders daardoor kwijtraak, vergeef ik het mezelf nooit'

'Ik ben homo'

"Ik val op mannen, maar er zijn maar weinig mensen die weten dat ik homo ben. Het onderwerp wordt in mijn directe kringen gemeden en dat heeft alles te maken met mijn geloof, Ik ben christelijk opgevoed en ook het merendeel van mijn familie en vrienden zijn christenen.

Homoseksualiteit ligt bij hen erg gevoelig. De kerk accepteert dat homo's bestaan, maar keurt het niet goed. Over homoseksuelen wordt dus niet gesproken, laat staan dat er bij wordt stilgestaan dat er christelijke homofielen zijn. Maar ik ben er toch echt één.

Ik vrees de reacties van mijn familie en vrienden als ik ze vertel dat ik niet op vrouwen val. Ze zullen het misschien niet accepteren. Daarom houd ik het voor iedereen verborgen."

Homoseksualiteit is een zonde

"Dat ik homoseksueel ben, ontdekte ik rond mijn vijftiende. Terwijl mijn vrienden het alleen maar over meisjes hadden, vond ik jongens veel interessanter. Ik betrapte mezelf erop dat ik erg vaak naar jongens keek. Ik probeerde mijn gevoel te onderdrukken en te veranderen. Ik ging me stoerder voordoen en bad dat het maar een fase was.

Op mijn achttiende had ik zelfs nog een jaar verkering met een meisje. Maar verliefd op haar ben ik nooit geweest. Het werd dan ook een probleem toen zij onze relatie steeds serieuzer ging nemen. Snel maakte ik het uit. Pas toen besefte ik dat mijn geaardheid niet slechts een fase was. Ik kon er niet langer onderuit: ik ben homo.

Ik raakte compleet in verwarring. Maakte mezelf knettergek met vragen en probeerde mijn geloof met mijn geaardheid te verenigen. Vanuit mijn geloofsovertuiging heb ik geleerd dat homoseksualiteit een zonde is, maar ik kan niet begrijpen wat er mis mee kan zijn dat ik me sterk aangetrokken voel tot mannen. Ik ging ontzettend aan mezelf twijfelen."

Angst

"Hoe kon ik hier ooit eerlijk over zijn? Uit angst dat iemand erachter zou komen, besloot ik tijdens mijn studententijd te verhuizen naar Amsterdam. Dat voelde als nieuw begin. Ik bouwde er een nieuw netwerk op en kwam in contact met andere homo's. Bij hen kon ik mezelf zijn.

In die periode ben ik ook tot de conclusie gekomen dat christen zijn en homoseksualiteit te combineren valt. Ik geloof niet dat ik geen relatie met een man mag aangaan, alleen omdat dat in de Bijbel zo staat.

Op mijn 22e kreeg ik voor het eerst een verhouding met een man. Als ik bij hem was, voelde ik me gelukkig. Ik wist niet dat je je zo kon voelen. Maar als ik niet bij hem was, kwam de twijfel. Ik bleef maar denken: straks kom ik iemand van mijn oude vriendengroep tegen, en werd paranoïde.

Als ik met mijn vriend uitging, had ik als ‘vermomming' een pet en zonnebril op. Mocht ik iemand uit mijn geboorteplaats tegenkomen, dan kon hij me op het eerste gezicht tenminste niet herkennen als ik een homobar in liep. Gelukkig is mijn ergste nachtmerrie nooit uitgekomen, maar de angst dat ik oude vrienden zou tegenkomen, brak onze relatie uiteindelijk wel op."

Lees ook Opgebiecht: ‘Ik betrapte mijn broer in een gayclub met een man’

Doodongelukkig

"Intussen woon ik vanwege mijn werk weer in mijn geboortestad, waar ik mijn homoseksualiteit nog steeds verborgen houd. Opnieuw probeer ik me zo mannelijk mogelijk voor te doen. Ik durf niet te vertellen dat ik homo ben. Ook vertel ik mijn vrienden af en toe dat ik een date met een vrouw heb, terwijl ik dan terug naar Amsterdam ga om daar met mijn homoseksuele vrienden te stappen.

Ik durf het echt nog niet te vertellen. Als ik alleen al denk aan de reactie van mijn ouders, breekt het zweet me uit. Ze zijn ontzettend traditioneel en zouden het niet kunnen verkroppen. Ik ben bang dat ze geen contact meer met me willen hebben.

Ik hoop dat mijn vriendschappen wel sterk genoeg zijn. Ik blijf toch nog steeds dezelfde persoon? Verliefd op hen zal ik heus niet worden. Ze zijn mijn types helemaal niet en dat zal ik meteen duidelijk maken. Hoe lang ik mijn seksuele voorkeur nog verborgen kan houden, weet ik niet.

Doodongelukkig word ik ervan me anders voor te doen. Ik moet voor mezelf kiezen en het vertellen, zelfs als ik daar een paar vriendschappen voor moet opofferen. Maar mijn ouders, dat is een ander verhaal. Hen zou ik niet kunnen missen. Als ik ze hierdoor kwijtraak, vergeef ik mezelf dat nooit. En daarom blijf ik het maar uitstellen.”

Ook een geheim delen? Mail redactie@flair.nl, o.v.v. 'Mannengeheimen'. Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Beeld: Getty Images