Mannengeheimen: ‘Omdat ze gelijk heeft, heb ik een list bedacht’

“Sinds we vier jaar geleden zijn gaan samenwonen, voeren we daar eigenlijk steeds een lichte strijd over.”

Ego

“Hoewel ik er goed van bewust ben dat ik twee linkerhanden heb, ben ik gewoon te koppig en te trots om dat aan Annette toe te geven. Ik heb gordijnen scheef opgehangen en gaten in muren geboord op plekken waar ze niet hoorden. Er gaat ook weleens iets goed, maar er gaan vaker dingen mis. Ik vind klussen ook helemaal niet leuk.

Annette maakt er in gezelschap weleens grapjes over, ten koste van mij. We dollen sowieso altijd al graag een beetje met elkaar en dat is daarom verder ook geen punt. Het maakt onze relatie juist extra leuk. Maar haar grapjes over dat klussen kan ik toch niet altijd even goed hebben. Vooral omdat ze eigenlijk gelijk heeft. Daarom heb ik op een gegeven moment een list bedacht.

Om te bewijzen dat ik heus wel wat van die typische mannenklusjes goed kan uitvoeren hebben we een paar maanden geleden een soort weddenschap afgesloten dat ik voor de badkamer een nieuw kastje op maat zou maken. Het moest onder de wastafel passen, zodat de afvoerpipen niet meer te zien zouden zijn.

Ook moesten er twee lades in en deurtjes voor, zodat we er ook nog allerlei spulletjes in konden opbergen. Voor mij normaal gesproken een onmogelijke klus. Maar dat kastje is er inmiddels wel. Netjes geverfd en gelakt. Het is helemaal recht, de deurtjes sluiten prachtig en het ziet er fantastisch uit. Alleen heb ik ‘m niet zelf gemaakt. Ik heb daarvoor mijn handige buurman ingehuurd. Annette weet daar niks van. De afspraak was dat als dat kastje zou lukken, zij met haar pesterijtjes zou stoppen op dat vlak.”

Kastje

“Ik had haar gezegd dat als ik echt mijn best zou doen, ik heus zo’n kastje wel kon maken. Maar alleen als ze niet de hele tijd op mijn vingers zou kijken. Ze kan soms namelijk betweterig en vastberaden zijn. Zelfs als ik de afwas doe, geeft ze commentaar. Haar vastberadenheid ken ik sinds we voor het eerst samen op vakantie gingen naar Midden-Amerika.

We zouden in Mexico een binnenlandse vlucht nemen. Nadat we al ingecheckt waren, werd onze vlucht geannuleerd. Zij neemt geen genoegen met ‘nee’ en dramt net zo lang door totdat de zaken gaan zoals zij wil. Uiteindelijk had ze met haar steenkolen Spaans binnen no-time een snelle andere vlucht geregeld.

Haar vasthoudendheid is een sterke eigenschap en daar ben ik op zo’n moment trots op. Maar als ze dat gedrag, gecombineerd met betweterigheid, ook in huis vertoont, word ik daar soms weleens gek van en dat weet ze. Zoals met dat kastje. Dus zou ik daar alleen op zaterdagen aan werken als zij moest hockeyen.

Ik ga erg goed om met Ton, onze buurman, die een jaar na ons in de straat is komen wonen. Hij is van mijn leeftijd en klussen is zijn hobby. Met hem had ik afgesproken dat hij op een zaterdag langs zou komen om de maten op te nemen. Vervolgens zijn we samen materiaal gaan halen.

Ton kon het hele kastje in één dag afkrijgen, maar dat zou een beetje verdacht overkomen. Ton was volledig op de hoogte van de situatie met Annette. Hij kon er wel om lachen en werkte daarom volledig mee. We hadden expres meer planken gehaald dan nodig was. Een deel daarvan nam Ton mee naar huis een ander deel zette ik bij ons in de schuur.”

Omwisselen

“Na de eerste zaterdag verwisselde ik wat onbewerkte planken in mijn schuur met wat bewerkte planken uit de garage van Ton. Om het allemaal extra realistisch te laten lijken, had ik Ton enkele plankjes voor de lades op maat laten zagen en daar de rails en bouten en moertje op laten zetten. Vervolgens heb ik die uit elkaar geschroefd.

Toen Annette op zaterdagmiddag thuis kwam, was ik daar in de woonkamer mee aan het stoeien. Waar zij bij was heb ik vervolgens de plankjes weer aan elkaar bevestigd en de rails erop gezet. Ik vond het echt mooi om haar verwonderde blik te zien.

Toen ik de lade weer terug in elkaar had gezet, zei ik iets als: ‘Zo, daar ga ik volgende week weer mee verder en dan moet ie wel ongeveer klaar zijn.’ Dat kwam erg overtuigend over. Tot Annette’s verbazing stond er de week erop een prachtig kastje in de badkamer.

Nadat het kastje klaar was, verwachtte Annette dat ik andere zaken in huis ook zou aanpakken. Maar ik zei dat ik bewezen had dat ik het kon, maar dat ik het gewoon echt niet leuk vind om te doen. ‘Als je het niet erg vindt,’ zei ik tegen haar, ‘besteed ik dat soort klusjes voortaan liever uit. Ik ben er zelf veel te lang mee bezig en dat vind ik zonde van mijn tijd!’

Dus voortaan als er iets gedaan moet worden in huis, betaal ik Ton daarvoor. Annette vindt dat prima. Uiteindelijk zijn we er dus allemaal beter van geworden. Annette krijgt gedaan wat zij wil in huis, ik ben van haar pesterige grapjes af en kan mijn tijd aan leukere dingen besteden en mijn buurman Ton verdient wat bij met zijn hobby.”