Mannengeheimen: ‘Ik kies er gewoon vaker voor om dingen voor me te houden’

“Maar het voelt niet echt alsof we volledig op elkaar uitgekeken zijn. We houden nog steeds van elkaar.”

Relatietherapie

“Tijdens onze relatie zijn er gewoon bepaalde patronen ingeslopen. Vooral op het gebied van communicatie gaat het slechter. Maar hoe meer Karen daar de nadruk op legt, hoe minder ik haar kan geven. Na lang aandringen van Karen heb ik vorig jaar met grote tegenzin mee ingestemd om in relatietherapie te gaan. Op één voorwaarde: dat zij het aan niemand vertelt. Volgens mij zouden mijn vrienden me echt uitlachen als ze het zouden weten. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Als ik een probleem heb, hoef ik daar nooit zo nodig met anderen over te praten. Ik dop mijn eigen boontjes.

Zo kennen mensen in mijn omgeving mij ook. En dan zit ik daar opeens bij zo’n relatietherapeut... We zijn nu vijf keer geweest. Een sessie van drie kwartier kost tachtig euro. Vind ik best veel geld. Maar dat is voor mij niet de reden om er niet naartoe te willen. Ik houd er gewoon niet van dat een vreemde zich met mijn relatie bemoeit. Bovendien vind ik relatietherapie meer iets voor oudere mensen of voor stelletjes die al kinderen hebben en waar er dus meer op het spel staat. Ik heb ook nog maar weinig nieuws tijdens onze sessies gehoord. De relatietherapeute vertelde dat de verschillen in communicatie tussen mannen en vrouwen biologisch bepaald zijn. Vrouwen zijn meer gericht op het praten over emoties.

Zij willen het er gewoon over hebben, terwijl mannen tijdens die gesprekken vooral oplossingsgericht meepraten. Maar die theorie had ik al eerder gehoord. De therapeute heeft commentaar op ons allebei. Ik ben te gesloten en Karen is te veeleisend, waardoor ze erg veel over mijn gedrag klaagt. Ik klaag niet snel, maar dat wil niet zeggen dat ik geen commentaar op Karen heb. Zij kan bijvoorbeeld vaak van een mug een olifant maken en als ze dan het gevoel heeft dat ik die zaken bagatelliseer, vind ze dat irritant. Ik kies er gewoon vaker voor om dingen voor me te houden.”

Minder tijd

“Doordat ik een paar jaar geleden partner in een bedrijf ben geworden, heb ik minder tijd en heb ik mijn relatie een beetje laten versloffen. Ik zeg nog wel eens afspraken af die ik met Karen heb gemaakt. Hebben we bijvoorbeeld afgesproken om ‘s avonds samen uit eten te gaan en komt er op het laatste moment toch weer iets tussen qua werk. Tijdens onze therapie is dat ter sprake gekomen. Ik beloof vaak meer dan ik waar kan maken. De therapeute zegt dat als dat maar vaak genoeg gebeurt, Karen het vertrouwen verliest. Niet alleen in volgende afspraken maar ook in de relatie.

Het schijnt dus beter te zijn om niet voor de korte termijn bevrediging van zo’n belofte te gaan. Prima. Sindsdien let ik daarop. Ik beloof Karen dus zelden nog iets, om haar niet te hoeven teleurstellen. Het gevolg is dat Karen klaagt dat ik haar nooit iets wil toezeggen. Daar zijn we dus weinig mee opgeschoten. Een ander punt ging over het plegen van dagelijks onderhoud aan onze relatie. ‘s Ochtends wil ik nogal eens zo snel mogelijk de deur uit rennen om op tijd op de zaak te zijn.

Volgens de therapeute moet ik voordat ik de deur uit ga heel bewust aan Karen vragen of ze lekker heeft geslapen enzo. En als ik dan ‘s avonds thuiskom, zou ik heel nadrukkelijk moeten informeren naar haar dag. Ik moet dus gewoon meer en gerichter genegenheid tonen. Dat probeer ik nu ook bewust. Maar het voelt wel duidelijk als iets wat mij door een buitenstaander is opgelegd en dat voelt gewoon niet lekker. Maar misschien went dat nog.”

Blokkades

“Mijn houding is: als het niet meer gaat, dan gaat het niet. Het is niet zo dat ik geen moeite voor Karen meer wil doen, maar ik kan mijn karakter niet veranderen. Ik ben nu eenmaal in relaties redelijk gesloten. Ik praat bijvoorbeeld ook niet graag over problemen op mijn werk. Die los ik op. Karen wil er vooral over praten en daar kan ik niet zo veel mee. We hebben ook de laatste jaren natuurlijk wel eens uiteenlopende diepere gesprekken gevoerd, maar dat was dan vooral als we een beetje aangeschoten waren. Dan laat ik mijn remmingen wat meer los en gaat het wel. Anders voel ik blokkades.

Ik weet heus wel dat er veel meer mensen zijn die met hun psychische problemen of vragen professionele hulp zoeken, maar ik hou daar gewoon niet van. Ik schaam me er ook een beetje voor tegenover anderen. Ik heb het aan één goede vriendin verteld, die het vrij normaal en zelfs goed van ons vond. Maar ik heb ook helemaal niks met zweverig gedoe of met die zelfhulpboeken die Karen nog wel eens wil lezen. Ik ben wel van plan nog een tijd met onze relatietherapie door te gaan. Dat heb ik Karen beloofd en ik wil haar niet kwijt, want ik houd nog steeds van haar. Ik denk ook wel eens dat ik misschien gewoon niet zo geschikt voor relaties ben. Ach, de tijd zal het leren.”