Mannengeheimen: ‘Als het gezinsleven me te veel wordt, sluit ik me op in mijn zolderkamer en kijk ik porno’

“Annegien droomde van een groot gezin. Ik wilde geen kinderen. Toen we een jaar of vier een relatie hadden, begon Annegien over kinderen. Ik vond het leven dat we hadden prima. Ik zit in het management van een grote supermarktketen en Annegien werkte voor een advocatenkantoor. We maakten verre reizen, konden alles kopen wat wilden en gingen bijna twee keer per week uit eten. Ik voelde er niet veel voor om dat allemaal op te geven, maar toen stelde Annegien me voor de keus: of er kwam een kind, of ze ging bij me weg.”

Een tweeling

“Vier maanden later raakte ze zwanger. Toen de echoscopist vertelde dat zij twee hartjes zag kloppen, ben ik een week van de kaart geweest. Annegien niet, die had iets van: the more the merrier. In de achtste maand kreeg Annegien zwanger schapsvergiftiging die zo ernstig was dat de baby's met spoed zijn gehaald. Na twee weken werd ze uit het ziekenhuis ontslagen.

Esmée en Amélie kwamen na vier weken thuis. Vanaf dat moment bestond ons leven uit flesjes, hapjes, luiers, gehuil en nog meer gehuil. Annegien raakte zo uitgeput dat ze een tijdje in de ziektewet heeft gezeten. Daarna besloot het advocatenkantoor het contract niet te verlengen. Diep in haar hart was ze opgelucht dat ze bij de meisjes thuis kon blijven en zich vol op het gezinsleven kon storten. Ik vond dat ook de beste optie, want dan hoefde ik me niet na mijn werk naar het kinderdagverblijf te haasten. Bovendien vind ik het fijn dat zij de belangrijkste verzorger van de kinderen is.”

Kinderen vreten aandacht

“Het heeft behoorlijk wat tijd gekost voordat ik aan dit nieuwe leven gewend was. Ik houd veel van de tweeling, maar ze vreten aandacht. Vanaf hun geboorte had ik geen moment meer voor mezelf. Ongestoord tv-kijken, een boek lezen of naar muziek luisteren was er niet meer bij.

Vorig jaar tijdens de zomervakantie had ik voor het eerst het gevoel dat het tij begon te keren. De tweeling was toen bijna drie en ze werden eindelijk iets minder afhankelijk van ons. Ze werden zindelijk, konden zichzelf min of meer aankleden en vermaken.

Annegien zei na die vakantie dat ze verlangde naar een derde. Ze wilde graag een normale zwangerschap beleven. Ik kon mijn oren niet geloven. Waren we eindelijk uit die moeilijke fase, wilde ze helemaal opnieuw beginnen. Ik zei dat ik niet wilde. Annegien hield vol. Drie maanden geleden werd Max geboren. Sindsdien is het hier weer een apenkooi. De tweeling trekt het niet dat Annegien veel aandacht aan Max besteedt en is daarom lastiger dan ooit.”

Porno kijken op zolder

“Max mag dan wel het resultaat zijn van een normale zwangerschap, een rustige baby is hij niet. Doorslapen doet hij niet, waardoor Annegien en ik een chronisch slaaptekort hebben.

Sindsdien ben ik steeds vaker aan het 'werk'. Ik neem een tas dossiers mee van kantoor die ik nog moet bestuderen. Als het gezinsleven me te veel wordt, zeg ik dat ik dringend aan de slag moet. Dan ga ik naar mijn zolderkamer en doe de deur op slot omdat de tweeling anders steeds binnenwandelt. Daar luister ik naar muziek, speel ik patience of kijk ik naar porno. Zo kom ik nog een beetje aan mijn trekken, want Annegien is overal te moe voor.

Ik vertel dit natuurlijk niet aan Annegien. Het zou slaande ruzie worden, want ze voelt zich al overbelast. Aan vrienden vertel ik het ook niet, want als ik hen mag geloven, doet een beetje papa niets liever dan voor zijn kroost zorgen. Ik ben ook stapelgek op mijn kinderen, maar ik heb ook tijd voor mezelf nodig. Ik ga ervan uit dat de situatie over een jaar of twee, drie beter wordt. Tot die tijd zal ik regelmatig moeten 'overwerken’.”