Luuk (31): ‘Ik schaam me voor mijn gelovige vader’

“En dat terwijl religie nooit een grote rol in ons gezin speelde. Op zolder heeft hij een ‘Bijbelkamertje’ ingericht waar hij zich al jaren helemaal op zijn geloof stort.”

Persoonlijkheidsverandering

“Uren kan hij daar doorbrengen. Mijn vader is een soort godsdienstwaanzinnige geworden. In gezelschap schaam ik me voor hem omdat hij als hij zijn mond al opentrekt mensen in verlegenheid kan brengen en ze een onbehaaglijk gevoel kan geven met zijn ongevraagde praatjes over de Bijbel. Hij kan dan opeens heel dwingend klinken. Vooral bij mensen die hem niet kenden van voor zijn persoonlijkheidsverandering.”

Vader weg voordat bezoekt komt

“Mijn schoonouders hebben hem daarom bijvoorbeeld nog nooit ontmoet, terwijl Sigrid en ik al vier jaar samenwonen. Ook kent geen van mijn huidige vrienden hem. Wat mij betreft blijft dat ook zo.

Als één van ons jarig is, nodigen Sigrid en ik altijd vrienden en familie uit voor een feestje. Maar mijn ouders niet, omdat ik mijn vader niet bij ons over de vloer wil hebben als er andere mensen zijn. Dat heb ik wel uitvoerig besproken met mijn moeder. Zij begrijpt de situatie en neemt mijn vader snel mee naar huis voordat de rest van het bezoek komt.

Hoewel ik er de eerste keer erg tegenop zag om Sigrid aan mijn ouders voor te stellen, heb ik haar na aandringen van mijn moeder toch een keer mee naar huis genomen. Dat was vlak voordat we gingen samenwonen.”

Vreemde man

“Mijn vader was op dat moment gelukkig redelijk normaal. Sigrid heeft hem inmiddels al heel vaak ontmoet. Ze gaat er prima mee om. Mijn vader is gewoon een erg vreemde man die het liefst niks zegt als hij niet over Jezus of andere Bijbelse figuren kan praten.

Tegenwoordig is het zo dat als mijn ouders mensen op bezoek hebben, hij er gerust een uur stilzwijgend bij kan zitten. Op een gegeven moment excuseert hij zich dat doet hij op een kruiperige, gênante manier- en verdwijnt naar boven. Dan gaat hij weer in z’n kamertje zitten en ziet het bezoek hem niet meer.”

Genegeerd

“Mijn vader raakte overspannen toen ik zestien was. Op mijn twintigste ben ik het huis uitgegaan, deels omdat ik hem niet meer goed trok. Op dat moment was hij eigenlijk al behoorlijk ver heen, maar kon ook nog wel een redelijk gesprek met hem voeren.

De laatste tijd lijkt het vaak alsof aardse zaken helemaal niet tot hem doordringen. Als ik bij mijn moeder langs ga, zet ik meestal een muziekje op, maar als mijn vader de kamer binnenkomt, vraagt hij altijd of de muziek zachter mag. Hij bedoelt dan uit. Hij vindt populaire muziek werk van de duivel. Het gebeurt ook wel eens dat we met z’n allen aan tafel zitten en hij compleet wordt genegeerd.”

Doorgeslagen in zijn geloof

“Doordat hij zo doorgeslagen in zijn geloof, betrekt hij alles op godsdienst. Het is bijna knap hoe hij steeds weer het gesprek die kant op buigt. Ook super irritant. Maar door ons commentaar daarop is dat iets minder geworden. Een paar jaar geleden kwam hij echt met de Bijbel in de hand aanzetten om iets wat hij had gezegd te onderbouwen. Of begon tijdens een discussie ineens een psalm te citeren. Niemand zat daarop te wachten.

Op een gegeven moment hebben we dat heel duidelijk tegen hem gezegd. En op momenten dat hij die wens negeert, negeren wij hem ook. Dat is natuurlijk lullig, maar zo iets gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag.”

Sneu voor moeder

“Ik vind het sneu voor mijn vader, maar ik heb nog meer met mijn moeder te doen. Ik vind het bijzonder dat zij nog steeds met hem samenwoont. Ze heeft me eigenlijk nooit goed kunnen uitleggen waarom. Verder dan: ‘Ik heb nu eenmaal voor hem gekozen’, komt ze niet.

Er is al jaren geen genegenheid tussen hen. Gelukkig heeft mijn moeder veel vrienden en doet ze veel leuke dingen met een van haar zussen. Zo gaan ze regelmatig samen op vakantie. Mijn vader heeft daar geen behoefte aan.”

Het blijft mijn vader

“Ze zijn de laatste vijf jaar welgeteld één keer samen op vakantie geweest. Naar Rome. Eerlijk gezegd heb ik al bijna vijftien jaar het gevoel dat ik geen vader meer heb. De man die ik nu gemiddeld eens per maand zie. Lijkt qua persoonlijkheid nauwelijks op de man met wie ik vroeger at wel eens een potje voetbalde in de tuin. Toch hou ik van hem.

Het pijnlijkste is dat hij eigenlijk een zachtaardige man is die van gezin houdt en altijd goed voor ons is geweest. Daarom zie ik hem liever helemaal niet meer in gezelschap. In de eerste plaats omdat ik anderen niet met hem wil opzadelen, maar daarnaast ook omdat het pijn doet als ik merk dat mensen hem niet serieus nemen. Door zijn dwingende gedrag snap ik dat helemaal, maar hij blijft toch mijn vader. Dat ik hem zelf niet helemaal voor vol aanzie... oké. Maar vind dat een recht dat alleen aan zijn gezin voorbehouden is.”

Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.