Karel (27): 'Ik doe al jaren alsof ik uit een rijke familie kom'
Karel (27): "Ik doe al jaren alsof ik uit een rijke familie kom. Mensen die mij leren kennen gaan ervan uit dat ik uit een welgestelde familie kom. En dat is precies mijn bedoeling.
"Mijn vader werkte in de bouw en is niet bepaald wat je noemt een intellectueel. Van jongs af aan was ik anders dan mijn broers. Zij zaten op de mavo, ik ging naar het gymnasium."
Sloeber
"Mijn klasgenoten staken niet onder stoelen of banken dat ze mij een sloeber vonden. Ik was een van de weinigen die uit een arbeidersmilieu kwam. Ik schaamde me daarvoor, wilde niet anders zijn. Toen ik naar de universiteit ging besloot ik daarom mijn afkomst verborgen te houden en te doen alsof ik één van hen was.
Inmiddels weet ik niet beter, voor mij is het bijna waar geworden: ik ben Karel en mijn vader is succesvol ondernemer. Mijn vriendenkring bestaat uit mensen die ik ken van de universiteit of via mijn werk. Ik heb rechten gestudeerd en inmiddels heb ik een goede baan bij een bank. Natuurlijk waren er momenten waarop het lastig was mijn achtergrond verborgen te houden, bijvoorbeeld op de broers- en zussendag die de studentenvereniging organiseerde.
Ik zei dan dat mijn broers druk waren met hun gezinnen. Zij zijn een stuk ouder dan ik, dus het was best een geloofwaardig verhaal. Ook het feit dat mijn ouders in een dorpje in het noorden wonen en ik in Amsterdam studeerde hielp. Mijn vader en moeder vonden het nogal een gedoe om naar mij toe te komen, dus ging ik altijd bij hen op bezoek.
Niemand van mijn vrienden heeft mijn ouders ooit ontmoet. Als vrienden erover doorvroegen, zei ik altijd dat ik het contact met mijn vader vermeed, omdat we zo op elkaar lijken. Niets is minder waar, maar goed. Wat me het meest dwarszit in het hele verhaal, is hoe trots mijn ouders op me zijn. Dat hun kind een universitaire studie heeft gedaan en nu een hoge functie heeft, is voor hen bijzonder."
Lees ook Rolf (36): ‘Ik heb een kind bij een andere vrouw’
Ander leven
"Met mijn broers ben ik nooit close geweest Ivo is tien jaar ouder, Daniël acht jaar. Ze hebben zo'n ander leven: Ivo is postbode en Daniël vrachtwagenchauffeur, Ik geef om ze, maar ik voel me ook ver van ze af staan. Toen ik naar Amsterdam verhuisde, vond ik al snel een baantje in een duur restaurant. Tijdens de zes jaar op het gymnasium had ik goed opgelet. Hoe gaan mensen met elkaar om? Hoe praten ze? Tijdens het sollicitatiegesprek wist ik de bedrijfsleider te overtuigen dat ik de wereld van zijn clientèle kende.
Ik verdiende niet veel, maar werkte wel in een bedrijf waar ik nog meer kon leren over de groep mensen waar ik zo graag bij wilde horen. En het was een baantje waar ik me bij de studentenvereniging niet voor hoefde te schamen, In mijn tweede jaar vertelde Pieter, een studiegenoot, over zijn baantje bij een exclusieve kledingwinkel, dat volgens hem beter was voor mijn netwerk dan mijn baan in de horeca. Het verdiende ook beter, maar 'dat maakt natuurlijk niet uit', aldus Pieter."
Geld
"Voor mij maakte het wel degelijk uit, opeens had ik meer ruimte om dingen te doen. Mijn ouders hebben een groot deel van hun spaargeld gebruikt om mijn studie te betalen, de vereniging betaalde ik zelf. Gelukkig was het studentenhuis waarin ik woonde goedkoop, maar veel hield ik niet over. Ik zei altijd dat ik niet veel gaf om materiele zaken, dat het me ging om persoonlijke ontwikkeling. Een mooie verklaring voor waarom ik geen duur horloge, merkkleding en gadgets had.
Eigenlijk berust mijn sociale leven op een leugen en daar krijg ik het steeds moeilijker mee. Mijn studievrienden zie ik nog regelmatig en bij de bank gaat iedereen ervan uit dat mijn ouders goed in de slappe was zitten. Ik heb het inmiddels goed voor elkaar: een goede baan, een mooi huis. Sinds kort heb ik ook een relatie, met een vrouw die ik via mijn werk heb leren kennen. Ook zij komt niet uit een rijk milieu. Haar clubgenoten weten dat ze niet met een gouden lepel in haar mond is geboren. En ze waarderen haar enorm. Dat heeft me aan het denken gezet.
Dat ik mijn ouders al jaren verloochen door nooit de waarheid over hen te vertellen, zorgt voor een steeds groter schuldgevoel. Maar ik durf mijn vrienden ook niet te vertellen dat ik al jaren lieg. Als de waarheid boven tafel komt, zou ik me kapot schamen."
Interview: Karin Rus | Getty Images
