Gerben (37): 'Mijn vriendin slaat me'
Gerben (37): "Mijn squashmaatje vroeg me hoe ik aan die blauwe plek op mijn boven been kwam. Ik mompelde maar dat ik me had gestoten tegen een tafelpunt. Ik kon hem moeilijk de waarheid vertellen. Want die blauwe plek had ik te danken aan een trap van Anne, mijn vriendin.
Mijn vriendin ziet eruit als een engel, werkt op een kinderdagverblijf en alle kindjes zijn gek op haar. Soms heeft ze een paar zware dagen, met zieke baby's of kleintjes die een tandje krijgen. Gelukkig heeft ze veel geduld. Maar als dat geduld eenmaal op is, ontlaadt ze zich. Thuis. En dan slaat ze mij."
Mijn vriendin slaat me
"De eerste keer dat m'n vriendin me sloeg, hadden we het nota bene over zoiets sufs als onze hypotheek. Op televisie was een programma te zien over het kopen van een huis. Ik vind het in deze tijd niet slim om een huis te kopen, de huizenprijzen zijn zo hoog. Maar Anne dacht daar anders over.
Het liep uit op ruzie. Ze schreeuwde dat ik niet van haar hield, omdat ik niet voor haar wilde zorgen. Ik was overdonderd. Zo raar was mijn reactie toch niet? Zij vond van wel en riep tegen me dat ze niets waard was voor mij. Ik zei dat ze niet zo dom moest praten, als ze eigenlijk gewoon haar zin wilde hebben.
Toen stormde ze op me af en haalde uit. Eerst met haar vlakke hand in mijn gezicht, mijn wang gloeide ervan. Daarna stompte ze een paar keer op mijn borst en tot slot trapte ze me recht op mijn scheenbeen. Dat deed echt zeer. Ik voelde me totaal verdoofd. Dit had ik nooit verwacht."
In de war
"Ik wilde bijna 'sorry' tegen haar zeggen, zo in de war was ik Anne schrok er zelf ook van. Ze zei meteen dat ze me niet had mogen slaan en dat ze er spijt van had. Ik moest even van de schrik bekomen, maar we zijn gaan zitten en praten.
Ze vertelde dat ze zich zorgen maakte over de toekomst. Maar waarom? Ik werk bij de overheid en daar is alles goed geregeld. Uiteindelijk bleek dat het gewoon de stress was van haar werk die ze thuis afreageerde. Ze beloofde dat het nooit meer zou gebeuren.
Daarna hebben we het er niet meer over gehad. Maar ik was er wel mee bezig. Was dit nou mishandeling? Ik was ervan in de war. Soms boos. Op haar, maar ook op mezelf, omdat ik bij een vrouw bleef die me had geslagen. Andere keren voelde ik me vooral verdrietig. Dat werd nog sterker door de twijfel aan mezelf. Had ik het uitgelokt? Had ik de laatste tijd te weinig begrip voor haar gehad? Maar om dan te slaan, dat kon ik niet bevatten."
Nóg een keer
"Ik wist gewoon niet meer wat ik moest voelen en denken. Ook omdat ik veel van Anne hou en haar niet kwijt wil. Ik geloofde liever dat het een incident was. Maar daarna gebeurde het nóg een keer.
Toen kreeg ik een elleboog in mijn gezicht. De aanleiding was weer iets kleins iets totaal onbenulligs en opnieuw beloofde ze meteen daarna dat het niet meer zou gebeuren. Daar hoop ik nu maar op. De neiging om haar terug te slaan heb ik niet. Vrouwen slaan, dat doe ik niet. Maar je eigen man slaan? Dat kan ook echt niet.
Er met familie of vrienden over praten doe ik niet. Ik wil niet dat ze dit weten van Anne. Misschien geloven ze me niet eens, denken ze dat ik het verzin, omdat Anne gewoonlijk juist zo lief is. Of ze zullen denken dat ik mijn eigen straatje wil schoonvegen. Dat wil ik allemaal niet."
Lees ook Wouter (38): ‘Ik schaam me omdat ik nog maagd ben’
Afstand
"Maar ik merk wel dat er iets heel erg is veranderd aan mezelf en in mijn relatie. Het lijkt alsof we de draad hebben opgepakt, maar ik voel een onmiskenbare afstand. We gaan plichtmatiger met elkaar om, het spontane mist. Alsof onze relatie als zand tussen onze vingers wegglipt.
Gelukkig ben ik laatst, toen ik bang was dat het weer zou gebeuren, heel goed voor mezelf opgekomen. Ik was boven aan het werk toen ik hoorde dat Anne thuis kwam. Aan het slaan met de keukenkastjes hoorde ik alweer hoe laat het was: ze was weer chagrijnig en op oorlogspad. Ik merkte aan mezelf dat ik niet naar beneden durfde. Wat voelde ik me een loser; bang voor mijn eigen vriendin.
Toen ik me dat realiseerde, dacht ik: dit is de grens. Ik ben naar beneden gestormd en heb, zonder inleiding, tegen haar gezegd dat ik niet meer wil dat ze me slaat als ze boos is. Dat ik de volgende keer mijn spullen pak en verdwijn. Ik geloof dat het indruk gemaakt heeft. Anne heeft nog steeds haar buien, maar tot nu toe reageert ze die niet meer op mij af. Hopelijk komt nu ook de spontaniteit weer terug in onze relatie."
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.
Beeld: Unsplash
