Egbert (36): 'Mijn vrienden en familie weten niet dat ik zaaddonor ben geweest voor een goede vriendin'

Ik heb ja gezegd en een half jaar geleden is haar kindje geboren. Mijn huidige vriendin, maar ook mijn ouders en mijn meeste vrienden, weten niet dat ik de biologische vader ben van Rosa.

Vurige kinderwens

In de tien jaar dat we uit elkaar zijn, hebben we allebei verschillende partners gehad. Ik heb daarin meer geluk gehad dan Ruby. Tweeënhalf jaar geleden zag zij het somber in. Haar relatie ging weer eens uit. Vooral omdat ze de dertig al was gepasseerd - ze is een jaar ouder dan ik- deprimeerde haar dat. Ik kon er zelf niet zo heel erg in mee gaan, want ik ken het gevoel van de biologische klok niet. Ik had zelfs nog nooit gedacht: ik wil per se vader worden.

Ik wist natuurlijk dondersgoed dat Ruby wel een vurige kinderwens had. Dat, gecombineerd met haar sporadische geklaag over het maar niet kunnen vinden van een leuke vent, zorgde ervoor dat ik niet zo verbaasd was toen ze me tijdens een langdurig gesprek vroeg of ik eventueel de donorvader van haar kind zou willen worden. Tenminste, als ze over een jaar nog geen vaste relatie zou hebben."

Zaaddonor

"Ik voelde me enorm gevleid: zij koos mij dus uit, omdat zij wilde dat mijn genen de helft van haar kind vormen. Wat een mooi compliment. Mijn eerste reactie was: ja, natuurlijk wil ik je daarbij helpen. Eerlijk gezegd dacht ik op dat moment dat het uiteindelijk allemaal wel los zou lopen. Ze zou vast een vent vinden.

Pas na een paar maanden ben ik er wat dieper over gaan nadenken. Stel je voor! Wel een kind, maar geen vaste relatie. Zouden we dat kind samen moeten opvoeden, als een soort gescheiden ouders? Of zou niemand mogen weten dat ik de vader was? Zou ik dat emotioneel aankunnen? Zou ik later geen spijt krijgen als ik meteen afstand deed van mijn rechten als ouder?

Pas toen dat jaar voorbij was en ze nog steeds geen vaste vriend had, hebben we het er weer uitvoerig over gehad. Als ik ermee zou instemmen moest alles wel helder zijn. Ik wilde haar helpen, maar ik wilde geen enkele verantwoordelijkheid. Het moest voor de buitenwereld zijn alsof Ruby 'gewoon' naar een spermabank was gegaan. Dat vond ze goed."

Zwanger

Op het moment dat ik ermee instemde, was ik zelf ook single. Eerlijk gezegd zag ik toen het hebben van seks als een fijne bijkomstigheid! Ik dacht eerst zelfs heel naïef: we gaan één of twee keer met elkaar naar bed en het is voor elkaar. Ik realiseerde me niet dat het ook wel eens weken of maanden kon duren voordat ze zwanger zou raken. We hebben het uiteindelijk een keer of vijf gedaan.

Toen vond Ruby het toch een beetje een vreemde situatie: goede vrienden zijn en dan toch steeds seks met elkaar hebben. Uiteindelijk leek het haar beter om met een kwakje van mij naar een kliniek te gaan en het kunstmatig te laten inbrengen. Ze werd zwanger en was dolgelukkig. Ik ook natuurlijk, vooral voor haar."

Lees ook Marco (32): ‘Ik vertel niemand dat ik homo ben. Als ik mijn ouders daardoor kwijtraak, vergeef ik het mezelf nooit’

Geheim

"De situatie werd tussentijds extra ingewikkeld toen ik tijdens Ruby's zwangerschap een nieuwe vriendin kreeg, Rebecca. Ik durfde haar niet meteen te vertellen over Ruby en haar zwangerschap. Op een gegeven moment wilde ik Rebecca toch voorzichtig polsen over haar standpunt rond mijn donorschap.

Ik vertelde dat ik had gehoord dat er een tekort was aan zaaddonoren. Hoe zou zij het vinden - omdat ik zelf toch geen kinderen wilde - als ik me daar zou aanmelden, zodat ik daarmee andere vrouwen kon helpen? Ze vond het nobel van me, maar toch een naar idee dat er een andere vrouw een kind van mij zou krijgen en zij waarschijnlijk niet. Toen ze er zelfs een beetje boos om werd, heb ik er verder mijn mond maar over gehouden.

Behalve één vriend, van wie ik weet dat hij open minded is en voor honderd procent is te vertrouwen, weten ook mijn vrienden van niks. Dat hoeft ook niet. Ik zou niet willen dat Rosa een soort roddelobject wordt. Mijn ouders wil ik het nieuws al helemaal niet aandoen: zijn ze eindelijk grootouders geworden, zien ze hun kleinkind nooit...

Inmiddels is Rosa een half jaar oud. Ze is echt een schatje. Waar ik misschien nog wel het meest blij om ben, is dat ik mezelf niet als haar vader zie, maar eerder als oom. Het was voor mij een grote opluchting toen ik voelde dat ik die afstand kon houden, want voor hetzelfde geld kwamen er allerlei vaderlijke gevoelens naar boven. En nee, ik heb nu niet alsnog behoefte om zelf een kind te krijgen en op te voeden. Ik vind de rol van suikeroom mooi genoeg."

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.

Beeld: Getty Images