Het huis van Annemarie werd gesloopt vanwege aardbevingsschade: 'Het systeem is verschrikkelijk, huishoudens zijn kansloos’
Vrijdag presenteerde de parlementaire enquêtecommissie aardgaswinning Groningen hun eindrapport. De commissie benoemde dat de belangen van de Groningers structureel zijn genegeerd. Dit leidde tot rampzalige gevolgen. Flair sprak met drie Groningers over de aardbevingsschade.
Kirsten, Femke en Annemarie wonen in de provincie Groningen, maar hun prachtige huizen bezorgen ze dagelijks grote zorgen. Aardbevingsschade door gaswinning, en dan vooral de afhandeling daarvan, maakt dat ze overhoopliggen met de overheid. “We zijn het vertrouwen volledig kwijt.”
Aardbevingsschade in Groningen
Donderdag 6 januari 2022 werd bekend dat er bijna twee keer meer gas zal worden gewonnen uit het Groningerveld dan eerst werd verwacht, schrijft NU.nl. Waarom? De gasvraag uit Duitsland neemt fors toe en een stikstoffabriek is nog niet operabel. Een drama voor huishoudens in de omgeving, want gaswinning heeft grote gevolgen. Honderden huizen hebben aardbevingsschade door gaswinning. Zo ook het huis van Annemarie Heite, die haar verhaal deed aan Flair.
Een magische plek
Annemarie Heite (teammanager op een hogeschool) is getrouwd met Albert. Samen hebben ze twee dochters: Annemijn (17) en Zara (16). Sinds 1999 wonen ze in Bedum.
“We vielen voor een enorme boerderij op een magische plek. Aardbevingsschade was op dat moment geen issue. We kregen een bouwkundig rapport en knapten het pand een jaar lang op. Tijdens onze vakantie in Thailand in 2012 hoorden we dat er in Groningen een zware beving was geweest. We deden er wat lacherig over, maar toen we thuiskwamen zagen we scheuren in onze nieuwe muren: van boven naar beneden.
Holy shit, dacht ik. Wat ons nog te wachten stond, wisten we niet. De eerste schadeafhandeling verliep soepel. De cosmetische schadeafhandeling welteverstaan, want toen we zagen dat de hele voorkant van de boerderij begon te wijken, werd het lastiger. Ik ben aan alle mogelijke bellen gaan trekken en het duurde niet lang of documentairemaker Piet Hein van der Hoek benaderde me. Of ik wilde meewerken aan De stille beving, een docu over mijn bouwschade. Ik was meteen enthousiast. We stapten in een avontuur dat ingrijpend bleek voor onze privacy, maar waar we geen spijt van hebben.
Al snel werd ik gebeld door Jeroen Pauw en Humberto Tan. Het was het begin van een achtbaan waar we nu nog steeds in zitten. Ik zei tegen Albert: ‘Dit gaat allang niet meer alleen over ons. Dit is veel groter.’ Het werd me steeds duidelijker hoeveel levens er ontwricht werden. Ik werd op straat aangeklampt en kreeg talloze verhalen te horen, had huilende mensen aan de telefoon. Onbedoeld ben ik een boegbeeld geworden, een aanspreekpunt. Ik vind dat we moeten omkijken naar de kwetsbare mensen in onze samenleving; precies wat de overheid niet doet momenteel.”
Kirsten heeft grote zorgen door aardbevingsschade
‘De mensen in Groningen worden aan hun lot overgelaten’
Nieuwe scheuren
“Ik wist vanaf het begin: ook al raken we alles kwijt en eindigen we in een flat, we gaan knokken tot we erbij neervallen. Aanvankelijk wilden we de boerderij exact hetzelfde herbouwen, maar daar hing een te hoog prijskaartje aan. Ons huis moest gesloopt en we hebben gekozen voor nieuwbouw op dezelfde locatie. Het bedrag dat we daarvoor van de NAM kregen was ontoereikend, we hebben nog twee keer de hypotheek moeten verhogen.
Tijdens de bouw woonden we ruim twee jaar in een container. Het moment waarop onze dochter Zara toekeek hoe de grijper van een bulldozer haar kamer opslokte, ging door merg en been. Ik geloof dat huizen een ziel hebben, onze boerderij ook. Je zag dat het pand het had opgegeven. De ziel was eruit.
De eerste scheuren in ons nieuwe huis hebben we alweer moeten melden. Bang ben ik niet als ik een beving voel. Ons huis is sterk. Ik denk vooral: here we go again. Ik kan het niet loslaten, ik help nu al jaren twee gezinnen in hun strijd. Dat hadden er makkelijk tien kunnen zijn, maar meer kan ik niet aan met mijn werk en gezin.
Het systeem versus de mensen is verschrikkelijk. Zo veel huishoudens zijn kansloos. Funderingsschade wordt nog steeds niet erkend, het is een ordinaire centenkwestie. Ik ben erg somber over de toekomst. Het enige wat echt verandering kan brengen, maar laten we dat niet hopen, is een heel zware beving. Dan kan de overheid niet meer wegkijken.”
Dit interview stond eerder in Flair 25-2021.
