PREMIUM
Het aantal coaches in Nederland stijgt razendsnel: moeten er meer regels komen?
Het aantal coaches in Nederland stijgt in een razend tempo. Dat komt doordat iedereen zich coach mag noemen. Maar hoe weet je dan of iemand wel echt capabel is?
Coach-epidemie gaande
Er lijkt wel een coach-epidemie gaande. In Amsterdam is in vijf jaar het aantal lifestylecoaches verdrievoudigd. En als het gaat om Nederland, is de teller het aantal van 75.000 coaches inmiddels gepasseerd. Dat kan omdat coach geen beschermd beroep is.
Als jij vindt dat je goed kunt inschatten welk werk bij iemand past, kun je jezelf loopbaancoach noemen. Ben je een burn-out te boven gekomen en denk je dat jouw tips anderen kunnen helpen? Noem jezelf een burn-out-coach en motiveer ze om de draad weer op te pakken. In principe heb je geen opleiding nodig. Gewoon in dat wak springen en jezelf filmen en wie weet trek je daarmee een paar coachees aan om samen ‘in je kracht te gaan staan’.
Juist daarin schuilt het gevaar. Het kan gaan om kwetsbare mensen, die de juiste hulp nodig hebben. Hoe weten zij (of jij) dan of ze een goede coach te pakken hebben of te maken hebben met een zelfhulpgoeroe die eigenlijk niet bekwaam is om anderen te helpen en je hierdoor verder in de put helpt?
Kaf van het koren scheiden
Niet voor niets luidden een paar jaar geleden verschillende beroepsorganisaties voor coaches de noodklok al rond deze gevaarlijke ontwikkeling. Er zijn sindsdien wel tools gekomen om te helpen een geschikte coach te vinden, zoals het platform Coachfinder.
Die waagt in elk geval een poging om het kaf van het koren te scheiden. Alleen een vlotte babbel en een eigen burn-outervaring zijn niet genoeg om tot hun database te worden toegelaten. Je moet op zijn minst een geaccrediteerde opleiding hebben gevolgd. Hoewel er steeds meer geluiden opgaan dat er strengere regels zouden moeten komen, lijkt het vooralsnog moeilijk om die concreet te maken.
Want waar begin je? Zolang iedereen vrij is om zich tot coach uit te roepen, blijft het aan de consument om zich een weg te banen door die wildgroei. Om dan hopelijk de juiste te vinden.
Gea van der Veen, rouw- en verliescoach
“Ik zie niet hoe strengere regels iets zouden uitmaken. Je hebt dan misschien een basis, maar dat maakt iemand nog geen goede coach. Daarvoor heb je ook inzicht, levenservaring en het vermogen om goed te kunnen luisteren nodig. En wellicht het belangrijkste: om te horen wat iemand niet zegt.
Volgens mij is dat een talent dat nooit in regelgeving kan worden gevat. Juist dat maakt het verschil tussen een coach en een goede coach. Dat we in Nederland zo veel coaches hebben omdat iedereen coach kan worden, vind ik juist mooi. Er zijn zo veel mensen met zo veel verschillen. Daarom is het ruime keuze-aanbod juist positief.”
Annet Murre, Directeur Bureau Landelijke Vereniging voor Supervisie, Coaching en Organisatiebegeleiding (LVSC)
“Wij pleiten voor strengere eisen voordat iemand zich coach mag noemen. Vandaar dat LVSC een beroepsregister heeft waarin alleen coaches worden toegelaten die aan bepaalde eisen voldoen. Zoals een gerenommeerde opleiding die is getoetst op kwaliteit. Ook zijn ze verplicht zich voortdurend bij te scholen.
Coaches werken met mensen in een kwetsbare fase in hun leven en als je niet weet waarmee je bezig bent, kun je veel kapotmaken. Bijvoorbeeld als je iemand op bezoek krijgt die psychiatrische hulp nodig heeft. Geregistreerde coaches sturen zo iemand meteen door en gaan niet zelf aan de slag.”
Rick Denkers, voorzitter Nederlandse Federatie Gezondheidszorg (NFG)
“Ik zie naar een coach gaan als de eerste logische stap die mensen kunnen zetten als ze raad nodig hebben in het leven. Maar de laatste jaren is door negatieve berichtgeving een verkeerd beeld ontstaan van dit beroep en de rol die coaches in de samenleving vervullen. Ik zie het negatieve er niet van, eerder het tegenovergestelde: zij vervullen een vitale rol op allerlei terreinen. Mensen hebben altijd al iemand nodig gehad om te helpen zoeken naar antwoorden.
Honderd jaar geleden waren het bijvoorbeeld de pastoors die deze functie vervulden. Met het wegvallen van die structuren, zijn coaches daarvoor in de plaats gekomen. Het is iemand die jij om raad vraagt en die jou helpt om copingmechanismen te vinden. Ik ben het wel een beetje eens met de kritiek dat als iedereen zich coach mag noemen, er ook veel mensen tussen zitten die niet goed zijn in hun vak. Maar dat regelt de markt zelf. De goede coaches blijven werkzaam, de slechte verdwijnen vanzelf.”
Deze reportage komt uit Flair 07-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
