PREMIUM
Aan het werk, maar mentaal uitgecheckt: quiet quitting is de nieuwste trend op werkgebied
Wie klaar is met hard werken, kan overgaan tot quiet quitting: alleen het absoluut minimale doen op je werk. Je hoort er steeds vaker over, maar waar komt het vandaan en wat zegt het over ons?
Quiet quitting
Een quiet quitter zet niet langer z’n beste beentje voor en probeert als laatste het kantoor in te sluipen en weer als eerste – hoppa – weg te sneaken. Brainstorm met een aansluitende borrel op vrijdag? Liever niet dan wel. De trend is ontstaan tijdens de pandemie, zeggen experts in de Britse krant The guardian. In de twee jaar waarin we en masse thuiswerkten en de werk-privébalans totaal verstoord raakte, kwamen we erachter: het mag wel een tandje minder. En, sterker nog: ik wíl een tandje minder. De Engelse organisatiedeskundige en gedragswetenschapper Maria Kordowicz geeft aan dat we in die periode onszelf belangrijke levensvragen gingen stellen. Wat wil ik echt? Waar word ik gelukkig van?
“Ik denk dat quiet quitting een overlevingsstand voor mensen is. Je wordt passief, onverschillig. Als je in die fase bent beland, ben je dus al een grens voorbij. Dan ben je al zo ver dat je geen energie meer hebt om überhaupt iets te zeggen als: ‘Ik ga dit niet doen, want ik heb al drie weken lang overgewerkt.’ Het is heel belangrijk om die grenzen wel aan te geven. Dat wil niet zeggen dat je nooit kunt overwerken of er nooit een andere taak bij mag nemen, het kan ook én én. We houden met z’n allen iets in stand. We zijn altijd online, en als de ene collega het doet, kun jij misschien gevoelsmatig niet achterblijven. Wat nog een groter probleem is: veel mensen voelen hun grenzen niet meer. Ik zat laatst in de metro en keek om me heen: iedereen op zijn telefoon. We staan altijd aan, zitten alleen maar in ons hoofd. Ik gun mensen terug te keren naar hun lijf. Daarvoor is het essentieel af en toe uit te kunnen tunen van je werk.”
Mentaal uitchecken
Volgens psycholoog en stressdeskundige Thijs Launspach is quiet quitting niets meer of minder dan ‘aan het werk blijven, maar mentaal al uitchecken’. Hij schrijft in Algemeen dagblad dat hij betwijfelt of het vaak voorkomt: keiharde cijfers zijn er namelijk niet. En ja, het is misschien een generatiedingetje, en ja, misschien kijken (jonge) mensen anders naar hun werk, maar ‘sommige mensen werken om te leven, in plaats van dat ze leven om te werken. Dat is van alle tijden.’
“Het is typisch iets voor de generatie Z, die na de millennials komen en dus nu het werkende leven in gaan. Jongeren identificeren zich niet meer met hun werk. Het is een deel van hun leven, maar het is niet hun héle leven. Dat was anders bij de oudere generaties. De loyaliteit van generatie Z ligt niet meer bij organisaties, maar bij vrienden, familie. Als ik voor veertig uur betaald krijg, werk ik ook veertig uur: zó redeneren zij. Ik vind de term quiet quitting alleen niet kloppen, want ze doen wel hun werk, maar precies waar ze voor aangenomen zijn. Ik ben het wel een beetje met hen eens. Sterker nog: ik probeer zelf ook iets minder in die werkmail te kijken buiten werktijd.”
Het D-woord
Is het goed?
Of het goed is, mentaal uitchecken op je werk, niet meer het onderste uit de carrière kan halen? Launspach beredeneert twee kanten op: “Je kunt het zien als gebrek aan arbeidsethos óf als een gezonde reactie op werk dat ons constant overvraagt.” Want, laten we wel wezen: in Nederland kampt zeventien procent van de werknemers met burn-outklachten en -symptomen, zo blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Bovendien draaien Nederlanders gemiddeld zo’n drie overuren per week, stelt onderzoeksinstituut TNO. Vindt niet iedereen leuk. Wil niet iedereen. Maar of quiet quitting daar het antwoord op is… Dat is de vraag.
“Een goede werk-privébalans en goed werkgeverschap zijn belangrijk, maar we zijn te veel in een flow beland waarin de werkgever zijn personeel dankbaar moet zijn dat ze naar kantoor willen komen. Je mag blij zijn dat je een goede baan hebt. Twee uur overwerken omdat het drukker is dan verwacht? Niet zo miepen. En dat ene yoga-uurtje kun je best overslaan als je baas een belangrijke meeting gepland heeft. We zijn softies geworden, vooral – en ik besef dat ik generaliseer – de jongere werknemers, tussen de 20 en 35 jaar. Als iedereen in Nederland zo zou rede-neren, stort de maatschappij in elkaar. Voor dit gezanik, voor quiet quitting, hebben we geen ruimte.”
Deze reportage op het nieuws komt uit Flair-46. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.
