Lucille Werner gaat de politiek in: 'Ik zal ongetwijfeld een keer voor mijn beurt praten'

Dacht je op een dag: kom, ik ga de politiek eens in?

"Daar lijkt het voor sommige mensen misschien op, maar het is voor mij een weloverwogen keuze én een logische, volgende stap. Waar ik overigens wel lang over heb gedaan. Toen ik televisieprogramma’s presenteerde, hoorde ik vaak dat het zo bijzonder was dat ik daar met mijn handicap stond. Ik vond dat helemaal niet, ik deed gewoon wat ik leuk vond, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Ik ben tot nu toe de enige presentator met een duidelijke, fysieke handicap geweest. Mensen met een handicap zijn in Nederland nog steeds niet zichtbaar. Ik kan dan blijven pionieren op televisie óf op de plek gaan zitten waar ik daadwerkelijk dingen kan veranderen."

‘Met de Mis(s) verkiezing had ik het gevoel dat we mensen hadden wakker geschud. Het schúúrde. Dat past ook wel bij mij’

"Al vanaf 2006, toen ik de Mis(s) Verkiezing bedacht en presenteerde, en er voor het eerst vrouwen met een lichamelijke handicap onder meer in bikini op televisie kwamen, sluimert die gedachte op de achtergrond: wat kan ik nog meer doen? Daar is dat politieke zaadje geplant. Dat programma vond ik geweldig om te maken, ik had echt het gevoel dat we daarmee mensen hadden wakker geschud. Het schúúrde. Dat past ook wel bij mij, er moet een soort spanning zijn. Dat deed ik als meisje ook, die spanning en dat avontuur opzoeken. Ik vond Madonna bijvoorbeeld geweldig en stond in mijn slaapkamer voor de spiegel haar liedjes te zingen. Ik was er heilig van overtuigd dat ik die danspasjes onder de knie zou krijgen. Iedereen dacht: dat gaat natuurlijk nooit gebeuren, maar ik had zoiets van: laat me nou maar. Dat is eigenlijk mijn hele leven mijn motto geweest: laat mij mijn eigen gang maar gaan. Ik red me wel."

Voel je je al een politica?

"Eerder een volksvertegenwoordiger. Ik heb geen ervaring in de politiek, dus om nou te zeggen dat ik een politica ben, nee. Maar ik heb genoeg levenservaring, die neem ik mee de Kamer in. Ik heb gezien, en niet alleen bij mezelf, wat het leven betekent op het moment dat je een bepaalde achterstand of afstand tot de maatschappij hebt. Als er iets is waar ik me voor wil inzetten, is het inclusiviteit. Dus niet zozeer de onderlinge verschillen benadrukken, maar de verbondenheid. Iedereen móét mee kunnen doen."

Kom je uit een politiek nest?

"Nee, helemaal niet. Behalve mijn oom Jos, die is heel lang fractievoorzitter van het CDA in de Eerste Kamer geweest. Ik vond dat ontzettend leuk, want in mijn ogen was dat een spannend beroep. Hij vond het weer heel leuk dat ik televisieprogramma’s maakte. Als er een familiefeestje was, zochten we elkaar altijd op. Servaas, mijn man, komt meer uit een politiek geëngageerd nest. Daar vlogen de discussies soms over tafel. Hij vindt het heel leuk dat ik deze stap zet, heeft natuurlijk het hele proces meegemaakt. Toen ik zei dat ik ging solliciteren, zei hij dat ik het al zo lang riep dat ik het deze keer dan ook echt moest doen. Vier jaar geleden stond ik al op het punt om de politiek in te gaan, maar toen vond ik Angel, onze zoon, nog te jong. Hij is nu elf, dat voelt toch beter."

Lees ook Actrice en zangeres Meral Polat: ‘Ambulancemedewerkers hebben van alles geprobeerd, maar het was te laat’

Kijk je stiekem ook een beetje uit naar Prinsjesdag?

Lachend: "Daar doe ik het voor! Maar zonder gekheid, zo’n dag is natuurlijk heel leuk. De rituelen die bij een politieke functie horen, vind ik mooi. Ook in de Kamer. Dat je bijvoorbeeld alleen via de voorzitter het woord mag nemen. Dat is nieuw voor mij, want ik heb nogal het hart op de tong. Het zal ongetwijfeld gebeuren dat ik een keer voor mijn beurt praat."

Lees meer van dit interview met Lucille Werner in Flair 10-2021 , deze ligt vanaf 10 maart in de winkels. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen (of nabestellen) kan hier.

Tekst: Saskia Smith | Fotografie: Bart Honingh