Kirsten Schilder: 'Word ik benaderd omdat het om míj gaat, of proberen ze bij Nick te komen?'

Toen tien weken geleden Nederland in lockdown ging, zaten Kirsten en haar man, zanger Nick Schilder, van de ene op de andere dag thuis. Met drie kinderen. "Dat was in het begin even omschakelen", zegt Kirsten. "Alsof we uit versnelling zes ineens tot stilstand kwamen. Werk, school, het stopte allemaal. Na een week kwam de rust er gelukkig een beetje in. En toen kon ik aan de bak, want de kinderen moesten thuis hun schoolwerk doen."

Dat is appeltje-eitje voor jou, toch? Je bent lerares.

"Ik heb vier jaar voor de klas gestaan en dacht dit ook wel even te tackelen. Na twee weken zei ik tegen Nick: 'Ik weet niet wat het is, maar een klas met dertig leerlingen krijg ik heel makkelijk aan het werk en met die twee van ons lukt me dat gewoon niet.' Ook omdat ik met tig verschillende inlogcodes zat te hannesen en op allerlei sites moest inloggen. Uiteindelijk zijn we ieder één kind gaan lesgeven en dat werkte heel goed."

Dan is er ook rust voor je nieuwe carrière: je bent de nieuwe columnist van Flair en gaat vlogs voor Flaironline maken.

"Mijn nieuwe carrière... Zo had ik het zelf nog niet gezien. Maar het is leuk om iets te doen wat losstaat van het werk van Nick en de kinderen. Dit is, zeg maar, van míj. Dat wilde ik heel graag, want ik merkte dat ik mezelf de afgelopen jaren een beetje kwijt was geraakt. Dat realiseerde ik me toen ik een paar maanden geleden een workshop volgde, How to talk to kids, en de eerste opdracht 'omschrijf jezelf' was. Ik vond dat, tot mijn verbazing, moeilijk. Ik schoot meteen in al die rollen die ik had: vrouw van, moeder, dochter, vriendin, maar wie was ik? En belangrijker: wat wilde ik?

Vanuit daar is die behoefte om iets voor mezelf te doen ontstaan. Dat ik nu ga schrijven, vind ik leuk en spannend en tof en doodeng; alles tegelijk dus. Mijn columns zijn persoonlijk, ik schrijf over mijn relatie en over onze kinderen en het moederschap, maar ook over mijn gedachten. De vlogs die ik ga maken, zijn vooral dingen die ik zou willen doen, maar om wat voor reden dan ook nooit heb gedaan. Ik kan bijvoorbeeld niet koken en zou heel graag met een chef-kok een menu in elkaar willen draaien. Of op zoek gaan naar een sport die bij me past. Ik ben namelijk een ster in het zoeken naar ‘waarom ik niet kan sporten’-excuses. Het wordt nu weleens tijd dat ik een sport vind die zó leuk is dat ik die excuses overboord gooi."

Kirsten wordt geboren in Amsterdam en verhuist op haar derde naar Monnicken-dam, waar ze opgroeit. Ze is enig kind, haar vader is onderwijzer, haar moeder is thuis. "Ik heb ontzettend lieve ouders en een heel warme, leuke jeugd gehad. We woonden in een kinderrijke buurt waar iedereen via de achterdeur bij elkaar naar binnen liep." Na de middelbare school treedt ze min of meer in de voetsporen van haar vader en gaat naar de iPabo, omdat ze lerares wil worden. Ze werkt daarnaast op een naschoolse opvang om alvast ervaring op te doen.

In die periode ontmoet ze Nick. Op de kermis in Volendam. "Het kon niet missen, we zijn allebei lang en keken zo over de hoofden naar elkaar." Hoewel hij die avond voornamelijk met haar vriendin praat, een versiertruc biecht hij later op, wisselen ze nummers uit. "We hadden een enorme klik. Ik kwam net uit een relatie en zat niet te wachten op een andere man, maar Nick overrompelde me. Toen hij voor me stond dacht ik twee dingen: wat ben je knap én wat ben je lang, haha. Hij was toen nog helemaal niet bekend, hij studeerde in Amsterdam en deed wel wat met muziek, maar dat was eerder iets wat hij erbij deed."

Het leven dat jullie voor ogen hadden was wellicht anders dan het nu is.

"Nogal. Dit hadden we helemaal niet verwacht. We hadden zoiets van: laten we eerst die studie maar zien af te maken. En dan misschien samenwonen. Dat pakte iets anders uit. Het was wel fijn dat we die eerste twee jaar in de luwte samen waren. Daarna ging het snel. Daar heb ik wel aan moeten wennen. Ineens hadden we een heel ander leven en was Nick vaak weg naar optredens en televisieopnames, ook in het buitenland. En ik kan totaal niet tegen alleen zijn. Nick heeft erg zijn best gedaan om het zo makkelijk mogelijk voor me te maken. Waar hij ook was, we hadden altijd contact. Hele nachten skypeten of belden we. Dat waren intense gesprekken. Het was fijn dat het voor hem belangrijk was om te weten hoe ik me voelde."

Je wordt vaak gezien als ‘de vrouw van’, is dat een fijne rol?

"Ik zie het niet zozeer als een rol, ik ben nu eenmaal zijn vrouw, dus het is ook wat het is. Als zijn vrouw ben ik wel alert: word ik benaderd omdat het om míj gaat, of omdat ze via mij bij Nick kunnen komen?"

Jullie zijn vijftien jaar samen, hoe zou je die tijd omschrijven?

"Als een liefdevolle achtbaan. We hebben krankzinnige tijden meegemaakt, zowel qua werk als privé, met dieptepunten en hoogtepunten. Het leven dat we nu hebben, is een optelsom van hard werken, van veel vertrouwen in elkaar hebben en kunnen leunen op een sterke basis. Toen we elkaar leerden kennen, studeerden we beiden nog. Niet veel later zei Nick dat hij wilde stoppen met zijn studie bedrijfskunde om zijn zangcarrière een kans te geven.

Ik vond dat een goed idee. Ik zag hoeveel tijd hij erin stopte en hoe blij hij ervan werd. Studeren kon altijd nog, een zangcarrière beginnen kun je maar beter zo vroeg mogelijk doen. We zijn dus met vrijwel niks begonnen. Het is leuk dat we samen volwassen zijn geworden, dat we samen grote stappen hebben kunnen én durven zetten. Ik denk dat we een sterk fundament hebben neergezet samen, waardoor dit wat we nu doen allemaal mogelijk is."

Je bent gestopt met werken, omdat het niet te combineren was met zijn carrière. Zou je dat, terugkijkend, weer zo doen?

"Ja, zonder twijfel. Ik krijg heel vaak de vraag of ik het niet heftig vind dat ik ben gestopt met werken en alles uit mijn handen liet vallen voor zijn carrière. Die vraag wordt vaak gesteld uit onbegrip, want als ik het uitleg, snappen ze wel waarom we deze keuze hebben gemaakt. We vinden het belangrijk dat de basis voor onze kinderen thuis is en dat betekent dat een van ons dan ook thuis moet zijn. Omdat Nicks werk zich moeilijk in vaste tijden en structuur laat vangen, hebben we besloten dat ik zou stoppen met werken. Als ik dat per se niet had gewild, was Nick de eerste geweest die een stap terug had gedaan. Zoals we nu gaan kijken hoe we het samen thuis kunnen oplossen als ik ga schrijven."

Lees ook 'GTST'-actrice Tamara Brinkman (42) over de liefde en kids: ‘Ik weet dat er een tijdslimiet op zit'

In je columns ga je het ook hebben over moederschap. We nemen onze eigen moeder vaak als voorbeeld. Jij ook?

"Ik heb de opvoeding die ik heb gehad één-op-één willen kopiëren, want dan deed ik het in elk geval goed, was mijn idee. Dat ging goed, totdat ik nummer twee kreeg. Want hoe ging ik dat als enig kind dan doen? Ik kon het nu niet ‘afkijken’ bij mijn moeder. Dat was het moment waarop ik zelf moest bepalen wat voor moeder ik was."

Kun je die vraag beantwoorden?

"Ik vond het best moeilijk om dat in het begin vast te stellen. Ik ben mezelf ook wel compleet voorbijgelopen. Op een gegeven moment dacht ik: dit gaat zo niet, ik moet even een tandje terug doen en opnieuw koers bepalen, want we hebben er toch echt twee. Ik wilde bijvoorbeeld Julian, en later Jackie, net zo lang borstvoeding geven als ik bij Nikki had gedaan. Want ik was bang dat ik gevoelsmatig onderscheid ging maken als ik dat niet zou doen. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar toen voelde ik dat heel sterk. Net zoals alle kinderen dezelfde hoeveelheid aandacht geven. Ik kreeg natuurlijk alle aandacht van mijn ouders, maar met drie kinderen moet die echt verdeeld worden."

"Dat ik ook een goede moeder ben als mijn kinderen niet ál mijn aandacht krijgen de hele tijd, heb ik moeten leren. Ik vond dat uitvogelen van hoe je moeder moet zijn wel een dingetje. Toen Nikki werd geboren, werd ik moeder, maar er zat geen gebruiksaanwijzing bij hóé ik dat moest zijn. Hoe weet je wat je moet doen? Hoe weet je of je het goed doet? Daarom vond ik het zo fijn om het net zo te doen als mijn moeder. Maar om je vraag te beantwoorden: ik denk dat ik een geduldige, eerlijke moeder ben, die het soms heel goed weet en soms helemaal niet. Maar het mooie is dat ik nu weet dat dat bij het moederschap hoort. Dus ik heb er ook wel vertrouwen in dat ik het goed doe."

Verder lezen? Het hele interview lees je in Flair 26-2020. Deze ligt tot en met 30 juni in de schappen. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen (of nabestellen) kan hier.

Tekst: Saskia Smith | Beeld: Bart Honingh