Anna Speller: 'Ik ging even rock bottom'

Lees ook: Actrice Rosa da Silva: 'Ik voelde me in de stad vaak een boerin'

Zingen of acteren?

‘Al vanaf mijn vierde wist ik wat ik wilde: zingen én acteren. Ik wilde na de middelbare school naar de kleinkunstacademie gaan, zodat ik beide kon doen. Maar toen won ik op mijn zestiende een plek in K-otic en was ik ineens zangeres. Het acteren bleef trekken, dus toen K-otic in 2003 stopte, ben ik meteen een acteeropleiding bij De Trap (Amsterdamse theaterschool, red.) gaan volgen. Kort daarna kon ik al aan de slag in de serie Het Glazen Huis en vervolgens heb ik jarenlang van alles naast en door elkaar gedaan: in bands gezongen, in films en series gespeeld, als kandidaat in spelprogramma’s gezeten. Door mijn zwangerschap kwamen al die activiteiten abrupt stil te liggen. Nu ligt alles voor het eerst in mijn werkende leven helemaal open. Er staat niets op de planning. Ik kan doen wat ik wil: in een bandje gaan, een solocarrière opzetten, meer acteren. In het begin voelden al die mogelijkheden een beetje gek en beangstigend, maar nu vind ik het heerlijk. Ik zie het als een nieuwe start met allemaal mooie opties. Zo ben ik aan het kijken of het mogelijk is met een aantal bevriende actrices die ook kunnen zingen een leuke groep te vormen, zodat we op een fun manier kunnen optreden. Ik heb ook een paar mooie Nederlandstalige nummers liggen. En ik wil de focus weer op acteren leggen, dus ik zal de komende tijd weer langsgaan bij verschillende audities.’

Facebook of Tinder?

‘In het voorjaar van 2016 had ik een zware tijd. Mijn vader was kort daarvoor overleden en het was uit met mijn toenmalige vriend. Ik ging even rock bottom. In de zomer nam ik me voor om opnieuw te beginnen en vooral heel goed voor mezelf te gaan zorgen. Even geen mannen, veel sporten, geen alcohol. Heel gezond en zen allemaal. Dat hield ik goed vol, maar op een gegeven moment begon het qua daten weer te kriebelen. Ik was vijf maanden vrijgezel en wilde weer eens iemand ontmoeten. Maar hoe? Tinder en blind dates vind ik eng. Mannen in het wild ontmoeten is vaak lastig, want bijna iedereen van mijn generatie kent K-otic. Dan komt toch altijd de vraag: ‘Zing je nog?’ Dat is niet erg, maar wel gek, want je begint niet vanaf nul.

Op een zondagochtend scrolde ik min of meer uit verveling een keer door mijn gefilterde berichten op Facebook, waar van alles tussen stond: superlieve berichtjes van mensen over Expeditie Robinson, jongens die vrijpostige voorstellen deden én een leuk tekstje van ene Jesse at me aan het lachen maakte. Naderhand bleek dat hij dat had gestuurd omdat zijn schoonzus had gezegd dat ik echt een meisje voor hem was. Omdat zijn bericht in mijn spam zat, las ik het pas een halfjaar later. Ik stuurde iets terug, we gingen kletsen en we bleken veel dezelfde interesses te hebben. In het begin was ik wat huiverig: is dit echt zo of zegt hij die dingen omdat hij van alles van me weet? Uiteindelijk zei mijn moeder: ‘Joh, spreek gewoon met die jongen af, je hoeft niet meteen te trouwen.’ Dat heb ik gedaan en niet lang daarna was ik zwanger, haha. Ik kies dus voor Facebook.’

Ongelukje of gepland?

‘Jesse en ik kenden elkaar pas een paar weken toen ik zwanger bleek te zijn. Een grote verrassing, want ik had in die tijd een spiraaltje. Toch bleef ik er vrij rustig onder; het past bij mij dat niets gaat zoals je van tevoren bedenkt. Jesse en ik waren nog aan het uitzoeken of het iets tussen ons kon worden, maar ik vond het niet eng om hem te vertellen dat ik zwanger was. Ik was me er wel erg van bewust dat zo’n mededeling de grootste nachtmerrie is van een man die een vrouw nog niet zo lang kent. Ik ging er dus vanuit dat hij totaal in paniek zou raken – en dat was ook zo. ‘Wát?!’ zei hij. En toen: ‘Wil je het houden?’ Veel mensen zeiden: ‘Het is jouw lichaam, jij moet dat bepalen’, maar ik wilde het samen doen en met Jesse tot een besluit komen.

In de eerste week hebben we er veel over gepraat en daarna hebben we het onderwerp even gelaten, zodat we konden wennen aan het idee. Ik voelde me heel stabiel en ervoer meteen een diepe liefde voor de baby. Ik voelde: ik wil jou beschermen. Maar ik wilde Jesse niet overhalen, dus ik heb hem niet gepusht. We zaten eigenlijk te wachten op het moment dat we allebei zeker wisten wat we moesten doen, maar wanneer weet je dat? Ook als je jaren samen bent, weet je niet waarvoor je kiest als je aan kinderen begint. Wij hebben het risico genomen en gezegd: we gaan ervoor. Het was een rollercoaster: elkaar leren kennen, zwanger zijn, gierende hormonen, samenwonen. Aan de andere kant vonden we onszelf ook stoer dat we dit avontuur aangingen. Helaas moesten we een maand geleden concluderen dat we het samen toch niet gaan redden. Dat is heel erg balen en verdrietig. Ik heb geen moment spijt gehad van ons, want anders was Maeve er niet geweest. De zwangerschap was niet gepland, maar Maeve is ons grootste geluk.’

Interview: Fleur Baxmeier. Fotografie: Ester Gebuis.