Actrice Yootha Wong-Loi-Sing (32): 'Een rol in een serie van Oprah, dat staat goed op je cv'

Filmfestival

Eigenlijk zou ze dit voorjaar naar Texas gaan, naar filmfestival SXSW. De Amerikaanse film Really love, waarin ze een rechtenstudent speelt die het hart van een jonge schilder op hol brengt, was genomineerd. Daarna zou Yootha doorvliegen naar Los Angeles, de stad waar ze een groot deel van het jaar doorbrengt. Als haar financiën het toelaten, tenminste. Beide gingen niet door en dat was vooral wat betreft SXSW jammer, omdat ze een juryprijs voor haar rol won. Die kreeg ze natuurlijk wel, maar zonder de gebruikelijke ceremonie: zaal vol mensen, grote show, festival, netwerken. “SXSW is een van de belangrijkste Amerikaanse festivals voor nieuwe, kleinere films. Ik was er graag bij geweest.”

'Als ik grote rollen wil spelen, moet ik me niet alleen op Nederland richten'

Door corona werd het filmfestival gecanceld. Yootha is, vertelt ze aan de telefoon, op dit moment even bij haar ouders in Rotterdam om te helpen. Haar broer heeft zijn been gebroken en is daar tijdelijk ook. “Family first,” zegt ze lachend. De Engelse woorden strooit ze, niet bewust, zo nu en dan door haar verhaal. Accentloos, want dat is nodig als je in Amerika aan de slag wilt. Ze heeft er hard aan gewerkt het zo te krijgen.

Baal je ervan dat je nu een beetje vastzit in Nederland?

“Nee. Helemaal nu vind ik het een blessing om hier te zijn. Want nu kan ik mijn ouders helpen. M’n broer heeft een ongeluk gehad en daar ben ik enorm van geschrokken. Ik had er niet aan moeten denken nu in L.A. te zijn. Dan ben je echt ver weg en ik ben er al zo vaak niet, omdat ik soms maanden in Amerika ben. Drie jaar geleden ging ik op aanraden van mijn agent naar L.A. Na mijn Gouden Kalf-nominatie voor Hoe duur was de suiker kreeg ik weinig rollen aangeboden. Eerst dacht ik nog dat het daardoor kwam. Als je genomineerd bent, denkt iedereen dat je het wel heel druk zult hebben. Maar een filmproducent zei heel eerlijk dat een film met een zwarte actrice in de hoofdrol weinig publiek zou trekken. Of ik dat erg vond? Nou, leuk om te horen is het niet, maar het heeft me wel wakker geschud: als ik grote rollen wil spelen en dus mezelf wil ontwikkelen, moet ik me niet alleen op Nederland richten.”

Merkte je dat meteen, dat het voor een zwarte actrice in Amerika makkelijker is om aan leuke rollen te komen?

“Laat ik vooropstellen dat er ook racisme is in de Amerikaanse filmwereld. Gelukkig hebben zwarte acteurs daar al bewezen dat zij een film kunnen dragen, ook met een groot aantal bezoekers. De rollen zijn ook diverser, dat maakt het aantrekkelijk en leuk om daar te werken. In Amerika hoeven acteurs geen film te maken die uitlegt waarom zwarte mensen boos zijn. Dat wil ik ook niet, want dat zijn niet de verhalen die ik wil vertellen. Het hoeft niet altijd geëngageerd te zijn, het mag ook boy meets girl and they fall in love zijn, snap je? Dat is ook een statement.”

Lees ook Actrice Romana Vrede over autistische zoon: 'Ik heb heel lang gedacht dat Charlie niet normaal was'

Het is misschien ook fijn dat Queen Oprah daar woont.

“Haha, Queen Oprah, inderdaad! Ik kreeg een rol in de serie Love is_, die door haar werd geproduceerd. We draaiden in Atlanta, vier maanden heb ik er gewoond. Het was fantastisch. Op de première kreeg ik een hug van Oprah, ze vond dat ik het goed had gedaan. Die avond vlóóg ik, alsof ik was opgetild. Die serie heeft voor mij de boel een beetje aan het rollen gebracht. Ik bedoel, een rol in een serie van Oprah, dat staat goed op je cv, hoor.”

In Amerika, Nederland en de rest van de wereld wordt het gesprek over racisme volop gevoerd, vind je dat hoopvol?

“Ik denk dat dialoog altijd goed is. Maar om een goede, gezonde dialoog te voeren, moet er nog veel opgelost worden. Het is een beetje als een nare, voortslepende ruzie met je partner. Je zit vol rotgevoelens, verwijten, schaamte; allemaal het resultaat van een ongezonde verstandhouding waar eigenlijk nooit eerder over is gesproken. Je wacht tot de bom barst en op het moment dat dat gebeurt, is het eigenlijk te laat om nog op een normale manier met elkaar in gesprek te gaan. Ik heb het gevoel dat dat nu ook aan de hand is. Neemt niet weg dat ik optimistisch ben en denk dat we elkaar wel gaan vinden. Dat we het gesprek wel met begrip voor elkaar kunnen voeren. Kom op, dat moet toch kunnen?"

'Als we dat gaan beseffen, wanneer er geluisterd wordt, is er al veel gewonnen'

"Als je kijkt naar het slavernijverleden, dat is niet alleen mijn verhaal, maar ook dat van jou en van jouw familie. We hebben een gedeelde geschiedenis. Jij kunt niet zeggen: ik weet waar je vandaan komt en dan jezelf extraheren uit mijn verhaal op het moment dat ik ergens boos over ben. Dan lijkt het alsof ik ergens mee zit, alsof ík een probleem heb. Maar we hebben samen een probleem. Als we dat gaan beseffen, wanneer er geluisterd wordt, is er al veel gewonnen.”

Lees meer van dit interview in Flair 38, deze ligt vanaf 16 september in de winkels. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen kan hier.

Tekst: Saskia Smith | Beeld: Bart Honingh, Instagram