Actrice Marit van Bohemen: 'In heftige periodes groei je het hardst, heb ik ontdekt'

Lees ook: Liza Sips: ‘Sporten? Joh, laat maar dacht ik, straks ben ik toch weer zwanger’

Eerder dit jaar kwam je in het nieuws, omdat je tijdens het Holleeder-proces stiekem geluidsopnamen had gemaakt tijdens de getuigenis van Sonja en toen de rechtbank werd uitgezet. Was dat niet gewoon een publiciteitsstunt?

‘Nee joh, dat was een soort van beroepsdeformatie: alles uit de kast halen om de rol van Sonja zo goed mogelijk neer te zetten. Het kwam volledig voort uit mijn naïviteit of knulligheid, zoals het door mensen met kennis van zaken ook wel wordt genoemd. Ik voelde me erg bezwaard, want ik wilde juist niet opvallen en alles heel netjes doen. Dat is behoorlijk mislukt.’

Ben je weleens in aanraking geweest met de onderwereld?

‘Nog nooit. Die wereld staat heel ver van mijn bed en daarom fascineert het me misschien zo. En ik vind het ook een beetje eng. Ik was best zenuwachtig toen ik naar de Bunker (een extra beveiligde rechtbank in Osdorp, red.) ging waar het Holleeder-proces plaatsvindt. Je weet toch niet wat je kunt verwachten. Ik ben ook veel meer een angsthaas dan een daredevil. Ik zie overal gevaren. Zeker met betrekking tot mijn dochter. Als je bedenkt wat er buitenshuis allemaal mis kan gaan... Dat moet ik heel erg uitschakelen. Ik laat haar bewust los, maar moet me inhouden om niet steeds te zeggen: ‘Kijk uit, pas op.’

Hoe heb je je dat aangeleerd?

‘Door de jaren heen heb ik mezelf gedwongen om dingen te doen die ik vroeger niet durfde. Dat gaat dan niet over in heftige attracties stappen of parachutespringen, maar meer dat ik sta voor wie ik ben: discussies durven aangaan, er wat van zeggen als iets je niet bevalt.’

Hoor ik hier een pleaser praten?

‘Ik was altijd heel bescheiden en bezig met wat de ander ervan zou vinden. Op de toneelschool heb ik beetje bij beetje geleerd om dat los te laten. Een voorbeeld: het dagelijks leven kan best saai zijn. Ik vind het leuk om dat een beetje te ontregelen, ervoor te zorgen dat er iets gebeurt. Bijvoorbeeld door mensen die je niet kent plotseling aan te spreken, iets met ze te delen over mezelf of wat mij opvalt op dat moment. Ik heb een vriendin met wie ik rondjes loop langs de Sloterplas. Vaak geven we elkaar tijdens die wandelingen een opdracht, een beetje à la Foute vrienden. ‘Zie je die visser daar in de verte, jij moet zien te achterhalen wanneer hij voor het laatst heeft gehuild.’ Dan is het de kunst om een gesprek aan te gaan, waarin hij dat beantwoordt en niet denkt: wat zijn dit voor rare wijven? Dat kun je bijna niet doen zonder jezelf kwetsbaar op te stellen, dus je hebt het met diegene echt ergens over. Door te ontregelen kom je écht in contact met mensen, omdat ze goedaardig overrompeld worden door wat je zegt of doet. Dat vind ik mooi.’

Lees het hele interview in de Flair editie 31. Nu in de winkel. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen kan hier.

Interview: Fleur Baxmeier | Fotografie: Marloes Bosch