Actrice Kim Pieters: 'Ik heb iets met dingen die niet mogen'
Kim Pieters is vanaf 5 oktober te zien in 'Guilty Pleasures'. Een voorstelling over alles waar we stiekem erg van houden, maar waar we ons eigenlijk voor schamen. Wat zijn Kims eigen guilty pleasures?
#1 Veel eten
‘Ik vind eten heel belangrijk. En ik kan er ontzettend van genieten. Dat is niet altijd zo geweest, wij aten vroeger thuis juist vrij basic. Mijn moeder is geen keukenprinses, dat zegt ze zelf ook hoor, ze vond andere dingen leuker om te doen. Ze kookte vooral AVG’tjes en eens per week aten we Italiaans − spaghetti of macaroni met rode saus − of een keer nasi of bami. We haalden ook weleens patat. Toen ik naar de toneelschool ging en net op kamers woonde, zag ik dat vriendinnen anders kookten. Dat vond ik heel leuk, maar mijn vriend Peter heeft de liefde voor voedsel echt aangezwengeld. Hij komt uit een ondernemersgezin met een achtergrond in de catering en heeft twee restaurants in Amsterdam. Door hem heb ik geleerd wat écht lekker eten is. Vaak passen we zelfs onze vakantiebestemming erop aan. Maar deze winter waren we in Oostenrijk en dan denk ik: mwoah. Italië is favoriet, daar kun je zó lekker pasta eten! Zelf kan ik overigens niet zo goed koken, ik ben vooral goed in opeten. Op de lijn let ik nauwelijks. Niet dat ik álles eet, maar ik beweeg liever wat meer dan dat ik bij elk chocolaatje of lekker dressinkje denk: kan ik dit hebben? Ik ben niet iemand die op twee blaadjes sla kan leven. Mijn geluk is dat ik lang ben en slank gebouwd, iets waar ik niets voor hoef te doen.’
#2 Losgaan met shoppen
‘In de periode dat ik in Argentinië woonde voor de opnames van de serie Julia’s Tango, heb ik buitenmatig veel geshopt. Het was daar goedkoop, modieus en vernieuwend, met allerlei kleine boetiekjes en opkomende ontwerpers. Het was er veel specialer en authentieker dan in Nederland, waardoor we met z’n allen enorm los zijn gegaan. Ik kan nog steeds van die buien hebben, misschien ook ingegeven door hormonen, dat ik denk: ik moet even. Door de rekken heen gaan, overal aan voelen. Dat is een cliché vrouwending, denk ik, maar het wordt minder. Ik denk steeds vaker: zoiets heb ik eigenlijk al. Of: ik heb dit niet echt nodig. Mijn smaak wordt naarmate ik ouder word ook wat duurder. Ik koop liever een paar mooie items dan zakken vol bij H&M. Vanuit het oogpunt van duurzaamheid, maar ik merk ook dat ik blijer word van goede materialen en stoffen. We komen regelmatig in Frankrijk, waar ik eigenlijk altijd slaag. Ik hou van die simplistische, basic stijl. Scandinavische merken vind ik ook fijn, zoals de kleding van Filippa K, maar ik tel ook weer niet driehonderd euro neer voor een jurkje. Ja, ik heb weleens een tas van vierhonderd euro gekocht, maar dat was dan echt een projectje waar ik naartoe had geleefd: ga ik dit doen of niet? Ik geef eerder geld uit aan een reis of eten dan aan kleren, terwijl ik kleding wel op een goede derde plaats heb staan.’
#3 Zwartrijden in de bus
‘Ik heb iets met dingen die niet mogen. Als kind vond ik het al spannend om te kijken of ik iets durfde. Dat was allemaal vrij onschuldig, dus niet dat ik hele kledingstukken stal uit winkels. Maar ik vond het wel een sport om ongezien een dropje te pikken uit de snoepbakken bij de drogist. In die tijd had je nog strippenkaarten en iemand had bedacht dat je heel makkelijk gratis kon reizen als je eerst lipgloss of Labello op die kaart smeerde, want dan kon je de stempel er zo met je nagel afvegen. We wilden dat allemaal graag proberen, maar niemand had het lef, want stel dat je gesnapt werd. Uiteindelijk heb ik het met kloppend hart gedaan – en het werkte. Dus daarna was de beer los en hadden we met vriendinnen een heel systeempje om nooit meer voor de bus te hoeven betalen. Ik heb ook weleens een buskaart vervalst: dan kocht ik er op de dertiende van de maand eentje, zodat ik van die drie later een acht kon maken en er nog vijf dagen mee kon reizen. Ik was eigenlijk helemaal niet rebels, het was meer van: hoe ver kan ik gaan? Die gratis buskaart was ook gewoon handig, want ik ben opgegroeid in Dronten, waar je alleen de eerste drie jaar naar de havo en het vwo kon. Daarna moest je naar Lelystad of Kampen om het af te maken, wat dertien kilometer fietsen was. De strippenkaarttruc kwam dus regelmatig goed van pas.’
Lees het hele interview in Flair, editie 40. Nu in de winkel. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen kan hier.
