Melissa verloor haar vriendin Charmayne: ‘Het was pure pech. Eentje die onomkeerbaar is’

Charmayne (17 juli 1990 - 5 maart 2019) overleed op 5 maart 2019, ze was toen 28 jaar.

Op reis in Vietnam

“Charmayne was al een half jaar op wereldreis, samen met haar vriend. Ik was op reis met een vriendin en we hadden het zo gepland dat ons reisschema overlapte in Vietnam en dat we elkaar zouden treffen in Hội An. Het was goed haar weer te zien. Ik kende haar van werk. We liepen tegelijkertijd stage op een tijdschriftredactie en dat schepte een band. Ik deed online, Charmayne mode, ze kleedde zich altijd goed. Ze inspireerde me met hoe ze eruitzag en hoe ze in het leven stond. Ze was altijd zichzelf, maakt niet uit wie ze voor zich had. Dat bewonderde ik aan haar.

In Vietnam hadden we een heerlijke tijd. We hebben uren bijgepraat, gefeest en gechilld op het strand. Als afsluiter bezochten we een piepklein prachtig eiland, daarna zat onze vakantieweek met z’n vieren er weer op. We namen afscheid. Wat al een beetje raar voelde, ik weet niet waarom. Het was een onderbuikgevoel dat ik daarna meteen uitsprak tegen mijn vriendin met wie ik verder reisde. Zij had hetzelfde.

De volgende dag kregen we een appje van Charmayne. Ze voelde zich niet lekker. Maar we hoefden dit tegen niemand te zeggen want ze wilde mensen niet ongerust maken. Ik dacht dat ze een voedselvergiftiging had en wenste haar beterschap. De volgende ochtend kregen we een telefoontje, het was het nummer van Charmayne. Ik stond onder de douche, mijn vriendin nam op. Ze begon te huilen en zonder dat ik hoorde wat ze zei, sprong ik uit de douche en huilde ik mee. Ik wist dat er iets heel ergs was gebeurd.

Het was niet Charmayne maar haar vriend aan de andere kant van de lijn. Charmayne was overleden. Aan een koolstofmonoxidevergiftiging, zo bleek later. Haar vriend was ook ziek, maar die had het ternauwernood overleefd. Ik kon het niet geloven. Het was zo onwerkelijk. Charmayne overleden? Hoe dan? De doodsoorzaak was toen nog niet bekend.

Ik weet nog dat ik niks meer durfde te eten – ik dacht nog steeds aan een vergiftiging – en als een zombie in het vliegtuig naar huis stapte. Het voelde vreselijk om haar daar achter te laten. In het vliegtuig hadden we het over dat gevoel dat we hadden toen we afscheid namen. Alsof we iets voelden aankomen. Maar ik weet dat we niks hadden kunnen voorkomen. Het was pure pech. Eentje die onomkeerbaar is.”