Jeroen verloor zijn zoontje Kasper: ‘Afscheid nemen is het moeilijkste en verdrietigste dat ik ooit heb gedaan’
Jeroen van Veen (41) vertelt over zijn zoon Kasper (4), die een hersentumor had. “Elke dag was een wonder. Zo begon Kasper ook zijn ochtend: altijd vrolijk, altijd zin voor tien. Hij was het vrolijkste jongetje ooit.”
Kasper is op 4 maart 2022 overleden, (03-07-2017 / 04-03-2022).
Hersentumor
“Kasper had een hersentumor. Gradatie 4, de heftigste vorm die er is. Toen we het slechte nieuws kregen was hij pas één. We waren door het verdriet gegrepen, natuurlijk, maar we hadden ook hoop, want tegen alle verwachtingen in sloeg de chemo aan.
En Kasper mocht een experimenteel medicijn proberen. Kasper werd twee. En drie. En vier. Het was een wonder. Elke dag was een wonder. Zo begon Kasper ook zijn ochtend: altijd vrolijk, altijd zin voor tien. Hij was het vrolijkste jongetje ooit. Met zijn fietsje racete hij langs alle ziekenhuiskamers om te kijken of hij nog kindjes kon opvrolijken.
‘Hooooi ik ben er weer!’ riep hij met een schaterlach als hij op de afdeling kwam. Van de buitenkant was het een normaal jongetje: hij behield zijn haar, zijn grote bos rode krullen. Hij ging naar school, had leuke vriendjes.”
‘Komt goed papa’
“Op een avond zouden we de uitslag krijgen van een belangrijk onderzoek. Kasper, zijn broer Brent en zusje Doris, mochten op één kamer slapen. De volgende ochtend zouden we hen het nieuws brengen. De uitslag was niet goed. De arts gaf het nog zo’n vijftig dagen. Die nacht, nadat we dit gehoord hadden, waren mijn vrouw en ik ontroostbaar.
Hoe gaan we Kasper morgen vertellen dat hij doodgaat? Hoe vertellen we zijn broer en zus dat hun broertje er binnenkort niet meer is? ‘Jongens ga even zitten’, ik viel stil. Zocht naar de juiste woorden. Mijn oudste zoon hielp: ‘het is niet goed hè papa.’ Ik knikte. Kasper viel stil.
Hij wilde het er niet over hebben. In de dagen daarna heb ik ‘m zien veranderen van een vrolijk jongetje naar een jongetje dat wist dat er iets heel ergs aan zat te komen — mensen om hem heen waren immers heel verdrietig.
We maakten een vel met vijftig vakken, voor elke dag eentje, met ‘klein geluk’. Elke dag gingen we iets leuks doen om de dag te vieren, zoals pannenkoeken bakken of naar de lievelingsspeeltuin. Afscheid nemen van mijn kind is het moeilijkste en verdrietigste dat ik ooit heb gedaan. Mijn laatste woorden waren dat ik van hem hield. Hij hield ook van mij, zei hij. Hij troostte me. ‘Komt goed, papa.’ Daarna viel hij in diepe slaap.”
Jeroen schreef het boek Kasper: Achtbaan op losse schroeven en haalt geld op voor het Prinses Maxima Centrum. Hij loopt elke dag (!) gemiddeld 10 km hard en je kunt hem via deze link steunen. Of volg hem op Instagram via @sponsorloper.
