Vruchtbaarheidsbehandelingen ook heftig voor vader in spe: 'Toen ze vroegen hoe het met míj ging, schrok ik'

“Shalini en ik leerden elkaar dertien jaar geleden kennen. Kinderen krijgen, dat speelde bij mij niet echt. Ik was jong en was met andere dingen bezig. Studeren, werken, reizen... Ik was vooral heel verliefd op haar. Dat zij kinderen wilde, en het liefst veel, was vanaf het begin duidelijk. Ik vond het prima, maar we hadden nog tijd, toch? Toch niet, bleek. We waren pas drie maanden bij elkaar toen duidelijk werd dat op natuurlijke wijze zwanger worden, niet zou lukken. Shalini maakt geen eicellen aan, waardoor het sowieso eiceldonatie en ivf zou worden. Dat was een grote klap voor haar.

Machteloos

‘Verlaat me, je hebt nu nog de kans om een vrouw te vinden die je wel kinderen kan geven,’ zei ze. Maar dat heb ik geen moment overwogen, want zij is de vrouw van mijn leven. Dat het negen jaar zou duren voor we ons kind in de armen konden sluiten, hadden we niet gedacht. Gelukkig maar, denk ik, want zou je er anders aan beginnen?

Als man voelde ik me vooral machteloos. Haar alles zien ondergaan, de onderzoeken, de injecties… Of een curettage, omdat een vruchtje na een aantal weken toch was gestorven. Vreselijk, want ik kon zo weinig doen. En dan heb ik het nog niet over het verdriet dat je dan maar weer met z’n tweeën moet proberen te verwerken. Wij hebben vanuit het ziekenhuis nooit de vraag gekregen of we eens met iemand wilden praten na een mislukte poging, terwijl we daar wel behoefte aan hadden.”

Adempauze

“Na drie jaar waren we op. In het ziekenhuis hadden ze ons ook gezegd dat ze niets meer voor ons konden doen. We hebben een jaar pauze genomen om op adem te komen, onszelf als stel terug te vinden en eens te lachen en lol te maken. We hebben ook naar andere opties gekeken. Adoptie voelde niet goed; dat voelde alsof we een kind zouden kopen. Maar in het begin had ik ook twijfels over pleegzorg – je voedt kinderen op die nooit helemaal van jou zijn en de familie blijft altijd een rol spelen – maar we hebben het toch geprobeerd. We kregen de kans een broer en zus van twee en vier jaar op te vangen. Intussen wonen ze al zes jaar bij ons. Samen met onze hondjes gaven ze ons het gezin, en het leven in huis waar we zo naar verlangden.”

Lees meer Misbruik binnen de Jehova gemeente: 'Strafbare feiten houd je intern. Ook als je misbruikt bent’

Het moeilijkst aan het hele ivf-traject vond ik dat we in het ziekenhuis als een nummer werden behandeld. Zeker als man voelde ik me een aanhangsel. Toen we na onze pauze van ziekenhuis veranderden, was dat een verademing. ‘Hoe voel jij je eigenlijk?’, was het eerste wat ze me vroegen. Ik schrok er gewoon van!

Zo veel frustratie

“Het ergste is als mensen goede raad willen geven of zeggen: ‘Er is nog tijd genoeg’, of ‘Volgende keer lukt het zeker’. Dat troost echt niet als je bij poging tien bent. Ook op mijn werk waren de eerste opmerkingen ronduit kwetsend. Ik werk in de chemie, een echte mannenwereld. Vaak moest ik op het laatste moment vrij nemen omdat ik nooit wist wanneer ik naar het ziekenhuis moest, dus was het noodzakelijk te vertellen waarom. ‘Het lukt niet? Moet ik het eens komen voordoen?’ zei een collega. Ik heb toen rustig uitgelegd dat het niet altijd zo simpel is. Sindsdien kan ik rekenen op begrip.”

Ups-and-downs

Vóór Niel hebben we drie miskramen gehad. De laatste keer was ik Shalini bijna kwijt, ze had zo veel bloed verloren. Dan vraag je je af wat je eigenlijk aan het doen bent. Maar wanneer beslis je te stoppen? Ergens blijft het moeilijk om te aanvaarden dat het er voor jou niet inzit, dus ga je door. Ik vond dat Shalini die beslissing moest nemen, het was toch haar lijf dat aan alles onderworpen werd. Gelukkig zaten we altijd op één lijn. Terwijl we daarover aan het nadenken waren, bleek Shalini opnieuw zwanger.

En het ging allemaal goed! Toen Niel geboren werd, voelden we eindelijk die immense, met niets te vergelijken blijdschap. We zijn enorm dankbaar. Het was een zware weg, maar we beseffen ook dat veel mensen voor altijd wensouder blíjven. We hebben beiden diep gezeten en hebben zelfs een tijd niet kunnen werken. En soms raakten we elkaar onderweg een beetje kwijt en moesten we ons best doen elkaar weer te vinden. Uiteindelijk zijn we er als stel sterker uitgekomen door te blijven praten en gelukkig vonden we ook steun bij elkaar. Er liggen nog twee bevruchte eitjes in de vriezer. Als het aan mij ligt, worden die nog teruggeplaatst. Of we de ups-and-downs aankunnen, zien we dan wel weer.”

Het hele verhaal lees je in Flair 13-2020. Deze ligt t/m 31 maart in de schappen. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen (of nabestellen) kan hier.