Het leven van een shemale (deel 1): ‘‘Mam, ik wil een vrouw worden,’ zei ik’
In het mannenlichaam waarin ze is geboren, heeft Alex (34) zich nooit thuis gevoeld. Dankzij verschillende operaties lukt het haar om steeds meer vrouw te worden. Toch gaat ze niet all the way: Alex heeft besloten haar penis te behouden. Ze wordt een shemale. Voor VIVA houdt ze deze maand een blog bij.
'Zolang ik me kan herinneren, heb ik me anders gevoeld. Op mijn vijfde liep ik tijdens het shoppen al aan de verkeerde kant van de winkel: op de meisjesafdeling. “Nee joh gekkie,” zei mijn moeder dan. “Dat is voor meisjes, niet voor jou.” Ik snapte er niets van. Waarom mocht ik niet gewoon dragen wat ik leuk vond?
Brede schouders
De echte problemen kwamen pas in de puberteit. Op mijn veertiende gingen er alarmbellen rinkelen: er was iets goed mis met mij. Het feit dat ik niet wist wie of wat ik was, maakte me gek. Ik wist nog nauwelijks iets van transgenders – laat staan shemales – en er was toentertijd geen internet. Mijn lichaam begon intussen steeds mannelijkere vormen aan te nemen. Vreselijk. Langzaamaan ontwikkelde ik daarom een eetstoornis. Want als ik niet zou eten, zouden die brede schouders er ook niet komen, dacht ik. En dus rende ik na het avondeten stiekem naar boven om alles eruit te kotsen.
[caption id="attachment_760137" align="alignnone" width="300"] Alex zoals zij er vijf jaar geleden uitzag.[/caption]
Voor geen goud
Het ging van kwaad tot erger. Ik kreeg dwangneuroses en beetje bij beetje verloor ik mijn eigenwaarde. Het veranderde mij als persoon: ik was totaal niet leuk meer. Als dieptepunt werd ik ook nog suïcidaal. Dat duurde zes jaar, tot er iets wonderbaarlijks gebeurde. Omdat ik goed presteerde op school, mocht ik op mijn 22e een halfjaar naar Curaçao. Tijdens een avond stappen ontmoette ik daar voor het eerst in mijn leven een shemale. Ik raakte met haar aan de praat en ze legde me uit hoe het is om te leven als chick with a dick. Er ging een wereld voor me open. Dít was wat ik wilde. Hoewel ik me een vrouw voel, heb ik nooit de droom gehad om volledig vrouw te worden. Ik val immers zelf op vrouwen en zou mijn penis voor geen goud willen missen. Nu ik had ontdekt dat er zoiets als een shemale bestond, wist ik eindelijk dat dat ook voor mij kon. Voor het eerst in jaren voelde ik me niet meer alleen.
Van broer naar zus
Eenmaal terug in Nederland kwam ik al gauw uit de kast. Ik vertelde het als eerst aan mijn moeder: ik wil vrouw worden. Ze viel bijna flauw en heeft wel een halfuur zitten zweten en puffen. Gelukkig zag ze ook hoe belangrijk het voor mij is. Ze wilde dat ik beter zou worden. En wat er ook ging gebeuren, ik zou altijd haar kind blijven, zei ze. Ook mijn broertje reageerde fijn. “O, dan ben je voortaan mijn zus,” was het eerste wat hij zei. Mijn vader had er meer moeite mee en vindt het nog steeds moeilijk. Toch is onze band goed gebleven. Ik was zelf enorm opgelucht: eindelijk was het hoge woord eruit en kon ik beginnen met het transformatieproces. Maar wat ik toen nog niet wist, was dat me nog wat tegenslagen te wachten stonden…'
Meer lezen over Alex’ leven en transformatie? Volgende week verschijnt het tweede deel van haar blog. Ook vind je deze week in VIVA het verhaal van Cherrol, die een transformatie doormaakt van vrouw naar man. Online bestellen kan hier.
Lees ook:
Het leven van een shemale (deel 2): ‘De operaties hebben al 22.000 euro gekost’
Het leven van een shemale (deel 3): ‘Mijn baas noemde me een flop’
Beeld: Daphne Ponsteen
Viisagie: Marja Hermes
