Fulltime baan én moeder: 'Mijn vriend werkt 5 dagen, dat is kennelijk wel geaccepteerd'

Marijn Duits (35) werkt als product owner bij Schiphol. Ze woont samen, heeft een zoon: Boris (2) en een stiefdochter: Zoë (8). Gemiddeld werkt ze 36 uur per week.

‘Mensen in mijn omgeving reageerden heel verbaasd op mijn zwangerschap: ‘Zwanger, jij? Jij bent toch zo’n carrièrevrouw?’ Ik kreeg te horen dat ik dan wel minder moest gaan werken, dat een goede baan en een baby echt niet te combineren waren. Ik werd daar gelijk heel opstandig van. Tijdens mijn zwangerschap wilde ik daarom al bewijzen dat ik én zwanger kon zijn, én hard kon werken. Ik overdreef het een beetje en kreeg toen last van harde buiken door de spanning. Toen moést ik het wel rustiger aan doen.

In gesprekken merkte ik dat ik in die periode sociaal wenselijke antwoorden begon te geven: hoeveel dagen ik ging werken? Vier, zei ik. ‘Vier dagen? Zo veel?’ Ik werd er onzeker van, vond het zo stom dat ik een keuze moest maken. Dat vier dagen werken blijkbaar te veel was, en drie juist precies goed. Vanwege al die hormonen vertrouwde ik mezelf niet meer en daarom besloot ik om te wachten met het nemen van grote beslissingen tot de baby er was. Gelukkig gaf mijn manager mij destijds, ik werkte toen bij een grote telefoonaanbieder, alle ruimte.

Na mijn verlof werkte ik meteen weer fulltime, veertig uur. Eén dag vanuit huis. Na een tijdje wilde ik toch vier dagen gaan werken, maar ik heb toen op advies van iemand van HR elke week een halve dag ouderschapsverlof opgenomen. Zij zei: ‘Je maakt die uren toch wel, dus dan kun je je ook net zo goed laten uitbetalen.’ Een jaar geleden ben ik overgestapt naar Schiphol. Een fulltime werkweek telt daar 36 uur: 4x9 is het toverwoord. Mijn hele team werkt van maandag tot en met donderdag. Mij kwam het wel goed uit.’

Lees ook

Wanneer werk overloopt in privé: zo bewaak je die grens

Geen softie

‘Bij Schiphol geef ik leiding aan programmeurs die aan de Schiphol-app werken: de app waarin je kunt opzoeken wanneer je vlucht gaat, of er vertraging is en waar je moet zijn. Het is best een technische mannenwereld waar ik in zit en vaak zijn mensen wel verbaasd als ik dat vertel. Ik codeer zelf niet, maar ik moet wel precies begrijpen wat er allemaal speelt in het team. Zodat ik dat kan vertalen naar de rest.

Mijn vriend werkt vijf dagen, dat is kennelijk wel geaccepteerd. Corona is wat dat betreft een grote gelijkmaker geweest: we hebben allemaal van elkaar moeten accepteren dat er kinderen in huis rondlopen. Ook bij de mannen. Het maakt iedereen wat menselijker.

Waarom ik mijn werk zo leuk vind? Ik wil de beste zijn, net als dat ik ook de beste moeder wil zijn. Na twee jaar met Boris voel ik me niet meer zo onzeker en weet ik beter wat het moederschap precies inhoudt: het kan altijd alle kanten op. Je weet van tevoren niet waar je aan toe bent. Veel mensen bij mijn vorige baan dachten dat ik terug zou komen als een softer persoon. Het tegenovergestelde was het geval. Als ik zo’n opmerking kreeg antwoordde ik: ‘Voor ik een kind kreeg had ik een klein beetje geduld, dat is thuis opgegaan. Nu heb ik geen geduld meer.’

Belle Barbé (28) geeft trainingen seksuele opvoeding voor de GGD Utrecht, is oprichter van wipsite.nl en schreef het boek Ik & seks. Ze woont samen met haar man en heeft twee dochters: Mees (3) en Bien (1). Ze werkt gemiddeld 38 uur per week.

‘Mijn vader zei altijd: ‘Je moet eerst je studie afmaken voordat je aan kinderen begint’. Ik werd zwanger in de week dat ik mijn scriptie moest inleveren. Dat ik relatief jong moeder werd, maakte me gedreven. Ik voelde meteen de behoefte om hard te blijven werken, om niet met een achterstand te beginnen. Ik heb ook nooit anders gewild dan fulltime werken. Mijn eigen moeder werkt nog steeds zes dagen in de week, dat deed ze toen ik kind was ook al.

Het sekstaboe doorbreken

Seks en alles wat daarmee te maken heeft, vond ik al vroeg reuze interessant. Mijn moeder zweert dat dit komt doordat ik de bevalling van mijn broertje heb gezien toen ik zeven was. Ik schijn als een soort automonteur onder de baarkruk te hebben gelegen. Die fascinatie bleef: op de middelbare school wisten andere leerlingen mij altijd te vinden met hun seksvragen. Inmiddels ben ik op een missie om seksualiteit bespreekbaar te maken. Ik zie nog altijd hoe ingewikkeld mensen dat vinden. Bij de GGD geef ik trainingen aan docenten van basisscholen en middelbare scholen over hoe zij les kunnen geven over seksualiteit. Daarnaast heb ik mijn eigen bedrijf. Hiervoor geef ik ook trainingen, beheer ik wipsite.nl en zit ik in het bestuur van stichting kind en seksualiteit.

Tijdens het verlof van de tweede heb ik een boek geschreven. Dat was best pittig, maar met een slapende baby was het ook wel te doen. Ik wil graag nog een kind, en ik merk dat ik nu alweer nadenk over een project voor mijn volgende verlof. Al twijfel ik ook wel: ‘Misschien moet ik dit keer vooral genieten van de baby’. Aan de andere kant: ik weet nog zo goed hoe het was na Mees, de eerste. Het enige wat ik na een dag samen met haar te vertellen had was: ‘Het is me vandaag gelukt om zonder bonnetje iets te ruilen bij de drogist’. Dat was het hoogtepunt.’

Lees ook

Niet happy op je werk? Op deze signalen moet je letten

Schuldgevoel

‘Onze kinderen zijn van jongs af aan vier dagen naar de opvang gegaan. ‘We hebben wel een gastouder hoor,’ zeg ik er altijd meteen bij. Op die manier probeer ik het een beetje goed te praten, een gastouder klinkt minder kil. Toch heb ik soms wel last van schuldgevoel. Zeker als ik merk dat er vanuit mijn omgeving, en dan met name door andere vrouwen, hard geoordeeld wordt over moeders die fulltime werken.

Er heerst nog steeds een stigma. Zo zonde: wat mij betreft zijn er honderd manieren om een goede moeder te zijn. Ik probeer een dag in de week met de kinderen te zijn. Mijn man werkt wel vijf dagen. Soms zou ik het wel een leuk idee vinden als hij ook een dag met de kinderen zou hebben. Niet omdat we de kinderen dan een dag opvang besparen, maar omdat ik het ze zo gun: een dag met elkaar, zonder mij.

Mijn vriend heeft trouwens geen last van schuldgevoelens als het gaat om het aantal dagen opvang. Hij vindt het zwaarder om met de kinderen te zijn dan om te werken. Ik vind dat soms ook hoor, dan denk ik: ‘Och man, wat duurt deze dag lang, mocht ik maar naar mijn werk’. Maar dat soort gevoelens horen er een beetje bij. Ik ben gewoon een veel leuker mens, ook als moeder, als ik genoeg tijd krijg om iets voor mezelf te doen.’

Susanne Duijvestein (33) is uitvaartondernemer. Ze woont samen met haar dochter Inez (5) en haar echtgenoot Daan. Gemiddeld werkt ze veertig uur per week.

‘Doorgaans overlijden mensen niet tussen negen en vijf. Ik kan elk moment een telefoontje krijgen dat er iemand is overleden. Omdat het fijn is als ik er binnen enkele uren ben, moet ik op zo’n moment alles uit mijn handen kunnen laten vallen. Toen ik drie jaar geleden als begrafenisondernemer begon zag ik al snel dat een mamadag – die ik wel had toen ik nog bij een bank werkte – er niet in zou zitten. Vanaf het moment dat mijn onderneming goed begon te lopen, ben ik fulltime opvang gaan regelen: twee dagen kinderdagverblijf, twee dagen oma en een dag oppas.

Carriereswitch

Het idee dat ik begrafenisondernemer wilde worden, kwam plotseling, ik stond er op een dag mee op. De dood heeft mij van jongs af aan beziggehouden. Ik wist alleen nooit wat ik ermee moest. Inmiddels voel ik mij haast een missionaris: naast mijn werk als uitvaartondernemer wil ik op verschillende manieren laten zien hoe we in onze westerse cultuur ook met de dood kunnen omgaan.

Het is vaak nog steeds iets wat gebeurt in crematoria buiten de bewoonde wereld, achter anonieme gordijnen. Het is mijn ambitie om te laten zien dat het echt anders kan: de dood hoort ook bij het leven. Met zo’n ambitie is het voortdurend schipperen: ik ben bereid mijn leven in dienst te stellen van mijn werk, maar wat blijft er dan eigenlijk over qua tijd en aandacht voor het moederschap? En mijn relatie niet te vergeten. Dat zijn vragen waar ik veel over nadenk en graag over praat. Ik ken eerlijk gezegd amper moeders die fulltime werken. En dat terwijl het voor mannen de normaalste zaak van de wereld is.’

Werk als tweede kind

‘Als buitenstaander kun je over mij zeggen: ‘Die vrouw werkt fulltime, haar dochter krijgt vijf dagen opvang, ze is vast geen goede moeder’ of zelfs: ‘Waarom werd ze überhaupt moeder?’ Terwijl: ik vind mezelf echt een goede moeder. Als ik bij haar ben, bén ik er. Al heb ik natuurlijk soms ook mijn twijfels. Die bespreek ik dan ook graag met andere vrouwen. Uit een van die gesprekken haalde ik een belangrijk inzicht: voor Inez ben ik juist een heel goed voorbeeld van een moeder die iets groots wil betekenen in de wereld en die er tegelijkertijd ook voor haar kan zijn. Wat dat betreft voel ik in de stad wel een gemis. We besteden de zorg voor een kind veelal uit aan instanties, of we vliegen grootouders of oppas in. Daarmee zijn we continu alles rondom onze eigen kinderen aan het organiseren.

Ik vind het inspirerend om als ouders juist meer met elkaar op te lossen, als een soort ‘tribe’. Zelf wonen we op een heel gezellig pleintje en daar voel ik wel de hints van zo’n tribe. Ik weet dat als ik plotseling een telefoontje krijg, en op dat moment geen opvang heb, ik een beroep kan doen op mijn buurvrouwen. Dat is echt rijkdom.

Vaak krijg ik de vraag of er nog een tweede kind komt. Op de een of andere manier bestaan er veel meningen over het hebben van één kind. Ik las een keer een zin in het boek De Celestijnse belofte over de toekomst van de mensheid: Mensen krijgen zo veel kinderen als dat ze aandacht kunnen geven. Die zin is mij altijd bijgebleven, ik vond hem heel treffend. Ik heb een kind aan mijn missie in de wereld. Ik zou er daarom niet nog een kind bij kunnen hebben, dan zou ik namelijk wél tekortschieten als moeder.’

Freeke Heijne (36) werkt als advocaat counsel op de Zuidas. Ze heeft drie kinderen: Boaz (5), Hein (3) en Hanna (2) en werkt tussen de 40 en 50 uur per week.

‘Mijn baan is niet parttime te doen: in 32 uur kun je niet adequaat reageren. Er gebeurt altijd wel iets. Dan belt er een cliënt: ‘Freeke, help me, over drie dagen verloopt mijn vergunning.’ Je kunt niet tegen zo’n cliënt zeggen ‘Ik werk vandaag niet, volgende week ben je de eerste’.’ Ik werk in de publiek-private sector: ik adviseer ondernemingen, maar ook ziekenhuizen en universiteiten in hun relatie tot de overheid. Ik zoek dan uit in hoeverre een nieuwe wet bijvoorbeeld in strijd is met hogere wetgeving. Daar procederen we vervolgens tegen. Ik vind het heel leuk om problemen op te lossen, dan ben ik op mijn best.

Lees ook

Met deze uitgebreide avondroutine laad je jezelf op voor een nieuwe werkweek

24/7 bereikbaar

Altijd aan staan hoort bij mijn werk. Toch wil ik ook een dag in de week thuis zijn met de kinderen, ik hou tenslotte zielsveel van ze. Op die dag ben ik niet op kantoor, maar wel telefonisch bereikbaar. Mijn werkgever steunt me daar gelukkig heel erg in: zij weten dat ik mijn uren toch wel maak. Waarom zou ik mezelf dan parttime laten uitbetalen? Dat is wel een belangrijk advies dat ik heb voor andere vrouwen: laat je niet te gemakkelijk parttime uitbetalen, alleen maar uit een soort idee dat je dan meer vrijheid hebt. Vaak maak je die uren toch wel.

Door corona is duidelijk geworden dat heel veel banen op afstand kunnen. De productiviteit is er niet minder op geworden. Je moet jezelf er alleen wel toe kunnen zetten om ‘s avonds – als de kinderen op bed liggen – weer die laptop open te klappen. Als er een deadline is kan ik op zo’n avond prima tot 3 uur ‘s nachts doorwerken. Goddank komt dat niet wekelijks voor.’

Het hoeft niet perfect

‘Ik had het geluk dat mijn kinderen na vijf weken vrijwel door sliepen. Ik heb eigenlijk nooit ‘s nachts gevoed en ze kregen heel snel een eigen kamer. Weg uit het gehoor. Ook gaf ik vanaf het begin flesvoeding. Ik wilde niet kolven, dat vind ik iets vrouwonvriendelijks. Daarbij wilde ik langer dan een paar uur van huis kunnen zijn. Dat had trouwens niet eens met mijn werk te maken: ik ga heel graag naar voetbalwedstrijden van Ajax. Ik heb een seizoenkaart en zo’n wedstrijd red je echt niet in twee uur.

De vader van de kinderen en ik zijn sinds een aantal jaar uit elkaar. Ik heb inmiddels een nieuwe relatie. Sinds onze break-up breng ik – hoewel we co-ouderschap hebben – meer tijd door met de kinderen. Schoonmaken heb ik uitbesteed en de oppas vouwt de was op. Ik probeer elke dag te koken, maar er zijn wel dagen dat we ‘s avonds een bruine boterham met kaas eten, of ik doe een pizza in de oven. Het mag af en toe best een beetje een chaos zijn.

Soms krijg ik wel opmerkingen van ze: ‘Mama, moet je nou alweer naar kantoor?’ De oudste antwoordt dan: ‘Ja, dat is het leven hè’. We ondernemen zoveel mogelijk met elkaar. Naar het park of de dierentuin. Ik ga ook altijd mee met de zwemles van de oudste – al is het de hel op aarde. Dat enthousiasme dat hij iets nieuws heeft geleerd, dat is zo leuk om te zien. Mijn filosofie is: je moet het hoogste nastreven, maar perfect hoeft het niet te zijn. Ook niet op het werk: hoe vaak ik daar wel niet met spuugvlekken op mijn pak ben

Credits: Tekst: Roos Menkhorst|Beeld: iStock

Dit artikel is afkomstig uit VIVA MAMA Editie 6 uit 2020. Bestel hier de nieuwste VIVA-Mama.

Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief.