Happy end: ‘Ik zie niemand, maar de warme handen op mijn voeten voelen levensecht’

“Geen idee of ik wakker ben of nog lig te slapen. Mijn droom en de werkelijkheid lopen in elkaar over. Het voelt levensecht, die warme grote en sterke handen op mijn voeten. Maar als ik over mijn dekbed heen gluur, zie ik niemand. Helemaal niks, terwijl de tedere druk op mijn voeten toeneemt. Wat lekker, deze handen die mijn wreef strelen. Duimen die de bal van mijn voet masseren. Steeds iets harder, met iets meer druk. Maar van wie?

Geen idee. Ik hoor geen ademhaling en geen ruisend dekbed. En ook geen gewicht op het bed, in de vorm van twee knieën die op mijn matras rusten. Ik wrik mijn rechtervoet zachtjes los uit de greep en de hand opent zijn vingers. Met mijn voet probeer ik de vingers aan te raken, een lichaam te vinden, maar nee. Ik lig echt alleen in bed. Nou ja, zo lijkt het. Maar zodra ik mijn rechtervoet naast de andere leg, voel ik die warme vingers weer. Is het een geest? Iets buitenaards? Wat het ook is, het heeft duidelijk alleen liefdevolle intenties. Gerustgesteld ga ik iets comfortabeler liggen, om me zo optimaal te ontspannen.

Om te ontvangen wat er komen gaat. De handen glijden omhoog, richting mijn enkels en mijn kuiten. Ik kreun zachtjes van genot: dit is echt de beste voetmassage die ik ooit heb gekregen. Het lijkt of de handen mijn gekreun begrijpen. Ze knijpen stevig maar teder in mijn kuiten, om daarna mijn knieholtes te strelen. Het kietelt en ik trek mijn benen op. En nog een keer. Het lijkt wel of de handen genieten van dit mysterieuze spel. Van mijn lichaam. Van mij. De druk van de handen neemt opeens af, halverwege mijn dijen. Verdorie.

Ik wil die handen voelen. Overal. Maar vooral dáár. Bijna automatisch zweeft mijn hand onder het dekbed naar beneden, over mijn buik, naar mijn slipje. Ik voel door het stofje heen hoe warm ik ben. Volgens mij ben ik ook helemaal nat. Net als ik het stofje aan de kant wil schuiven, voel ik een ferme tik op mijn hand. Wie het ook is die nu tussen mijn benen ligt, wil niet dat ik met mezelf speel. Mijn hand wordt opgetild en boven het dekbed gelegd. Daar krijgt het een goedkeurend klopje, waarmee de hand wil zeggen: blijf maar hier liggen. En dan voel ik twee vingers langs de rand van mijn slipje.

De handen trekken aan mijn slipje en scheuren woest het stofje kapot. De handen zijn dus net zo opgewonden als ik. Happend naar adem doe ik mijn benen nog iets verder uit elkaar. Ik wil minstens meerdere vingers in me voelen. Nu! Maar de handen plagen me weer, door me heel teder te strelen. Dan doe ik het zelf wel, denk ik. En ik laat mijn eigen hand weer zakken, onder het dekbed.

Een van de mysterieuze handen grijpt de mijne en houdt deze stevig vast, boven mijn hoofd. De andere hand glijdt vederlicht langs mijn wang, in mijn hals en dan over mijn tepels. ‘Toe nou,’ kreun ik van verlangen. En dan voel ik eindelijk de hand verder naar beneden glijden, en krijg ik wat ik wil…”

Deze ‘Happy End’ komt uit Flair 16-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.