Hap slik zeg: ‘Vroeger vond ik lasagne al te exotisch, ik probeerde het niet eens’
Kijk jij ook altijd stiekem bij anderen in het boodschappenkarretje? En vind je het ontzettend interessant wat mensen in de koelkast hebben staan? In Flairs ‘Hap slik zeg’ neem je een kijkje in de keuken – en het winkelmandje – van een lezeres. Ditmaal is het de beurt aan Nika (33).
Wie
Naam: Nika (33)
Woont samen met: Lucas (34)
Beroep Nika: filiaalmanager
Beroep Lucas: automonteur
Geeft uit aan boodschappen: € 200 per maand
Geeft uit aan uit eten gaan : € 50 per maand
Deze week op het menu
Maandag: gehaktbal, bietjes en gekookte aardappels met jus
Dinsdag: vegetarische lasagne
Woensdag: curry met kikkererwten, wokgroenten, kokosmelk en rijst
Donderdag: omelet met ontbijtspek
Vrijdag: preitaart
Zaterdag: wraps met kip, appel en ui en zelfgemaakte zoete-aardappelfriet
Zondag: pizza shoarma
“Ik ben een moeilijke eter, altijd al geweest. Hoewel het de laatste jaren een stuk beter is geworden. Vroeger dacht ik aan iets te kunnen zíén of ik het lekker zou vinden. Leek het niet op een doorsnee portie aardappelen, groenten en vlees, dan probeerde ik het niet eens. Het heeft mijn omgeving regelmatig hoofdpijn bezorgd. Als ik bij vriendinnetjes bleef eten, voelde ik me altijd opgelaten. En ik weet nog dat ik een keer op ponykamp was en ik de begeleiders bijna letterlijk tot waanzin heb gedreven. Het gros van de dingen die ze klaarmaakten, at ik niet. Lasagne vond ik in die tijd al te exotisch. Het tij keerde toen ze me op dag drie pannenkoeken voorschotelden; die gingen er goed in. De resterende kampdagen hebben ze me daar maar tevreden mee gehouden. Ze waren bang dat ik anders een keer flauw zou vallen en van mijn paard zou kukelen. Een waargebeurd verhaal!”
Suikerjunkie
“Het grappige aan mijn smaakpapillen is dat ze op het gebied van koek, snoep, chips en chocola absoluut niet kieskeurig waren. Sommige mensen eten een winegum voor de smaak en gaan daarna verder met hun leven. Had ik die zelfbeheersing maar. Ik deed álles om aan suiker te komen. Zo droeg ik als kind ’s avonds vaak een hoody met een grote zak op mijn buik. Dan vroeg ik of ik een dropje mocht en laadde vervolgens stiekem die hele zak vol, terwijl ik deed alsof ik het komende halfuur heel zuinig op dat ene dropje aan het sabbelen was. Toen ik wat ouder was, kreeg ik vijf euro zakgeld per week. Elke woensdag fietste ik naar de C1000 en kocht daar standaard een pak roze koeken, Maltesers en Haribo-perziken. Die waren na twee dagen allemaal op. Lege verpakkingen verstopte ik in een ladekast op mijn slaapkamer, waar op een gegeven moment een heus plastickerkhof in ontstond. Niet veel later kwam de aap uit de mouw en heeft mijn moeder een goed gesprek met me gevoerd. Ik zag in dat ik heel ongezond bezig was – ook al werd ik er niet dik van – en dat er ook zoiets bestond als een gulden middenweg."
Lees ook Hap slik zeg: 'Wat ik eet, kun je niet per se gezond noemen'
Relatie
"Qua suikerconsumptie ging het roer om, maar daarnaast lustte ik nog steeds niet veel. Toen ik op mijn vijftiende een vriendje kreeg, verbeterde de situatie. Ik wilde aan tafel bij mijn schoonouders geen modderfiguur slaan door alleen droge rijst te eten. ‘Moedig’ als ik was, schepte ik óók het spitskool-gehakt-mengsel op en goot daar een beetje kerriesaus overheen. Het idiote is dat ik het nog lekker vond ook. Zoals iedereen al wist – behalve ikzelf tot dan toe – had ik me druk gemaakt om niets. Sindsdien probeer ik alles. Paprika en courgette gaan er nog steeds niet in, maar ik blijk meer te lusten dan ik dacht. Als je me tijdens dat ponykamp had verteld dat ik op eigen initiatief preitaart op tafel zou zetten, was ik waarschijnlijk écht van mijn paard gekukeld.”
Deze ‘Hap Slik Zeg’ komt uit Flair 07-2020. Deze editie ligt van 12 t/m 18 februari in de winkels. Wil je ‘m liever laten bezorgen? Bestellen (of nabestellen) kan hier.
Tekst: Milou Windhorst | Beeld: iStock
