Debbie haalt ton op voor kankeronderzoek na dood zus en wint zelfde bedrag in loterij

"Hand in hand met onze armen in de lucht zwommen mijn nichtje Zoë, de dochter van mijn zus Daisy die tien maanden daarvoor was overleden aan longkanker, en ik over de finish van het parcours van sponsoractie Swim to Fight Cancer. Het is maar goed dat water zo nat is, want de tranen stroomden over onze wangen. Het is bijna niet te beschrijven hoe die dag – nu anderhalf jaar geleden – voelde."

"Het was een rollercoaster van emoties. Zo'n vijfhonderd mensen, waaronder ook alle vriendinnen en bekenden van Daisy, zwommen mee. Allemaal hadden ze hun eigen verhaal. Allemaal kenden ze iemand die ziek was of hadden ze iemand verloren. Sommigen hadden, net als wij, ballonnen aan hun armen gebonden. Aan de kant stonden lange rijen mensen te joelen en te juichen om ons aan te moedigen. Onvoorstelbaar, zo mooi."

"De dag was extra emotioneel omdat het Zoës zestiende verjaardag was. Natuurlijk stond haar hoofd niet naar feest vieren, maar we wilden het ook niet zo maar voorbij laten gaan. Dus versierden we 's ochtends al een cafeetje waar we aan het einde van de dag een drankje zouden gaan doen. Stonden we daar met z'n allen met slingers in onze handen. Dat was zó dubbel. Niemand hield het droog. En toen moest de zwemtocht nog beginnen."

'Hopelijk blijft anderen dan het enorme verdriet bespaard dat wij hebben doorgemaakt'

"Na afloop van de actie hoorden we hoeveel geld we bij elkaar hadden gezwommen. Olympisch zwemkampioen Maarten van der Weijden, die zelf ook mee had gezwommen, hield een cheque omhoog. € 100.000 stond erop! Zo'n prachtig bedrag! Van dat geld kon veel nieuw kankeronderzoek worden gedaan. Wat fijn, dacht ik, hopelijk blijft anderen dan het enorme verdriet bespaard dat wij hebben doorgemaakt.”

Gedeelde hoop

“Drie jaar geleden zaten mijn moeder, mijn man Jeroen, onze twee dochters en ik bij mijn zus Daisy in de huiskamer toen ze zei: 'Ik heb longkanker, maar de kans is groot dat ik het ga overleven.' Ze was heel sterk. Ze had hoop. De artsen hadden verteld dat er allerlei behandelingen mogelijk waren en daar hield ze zich aan vast. Wat kun je ook anders? En wij deelden haar hoop. 'Ze kunnen zo veel tegenwoordig, toch?’ zei ik. 'We moeten er gewoon even doorheen. Je zult zien, volgend jaar gaan we weer met z'n allen op vakantie.'"

"Daisy kreeg chemotherapie en daarna bestraling. De artsen waren positief. Maar ze knapte niet echt op en er volgde een operatie om de tumor weg te snijden. Toen ze bijkwam uit de narcose, bleek dat haar hele long was weggehaald. De tumor zat op een rotplek en de artsen konden er niet bij. Ergens waren we er nog wel blij mee. Dan is het maar weg. Weg uit haar lijf. We hadden nog steeds alle hoop dat het weer goed zou komen. "

"Een paar maanden na haar operatie ging Daisy een weekje met een vriendin naar Curaçao, maar na twee dagen ging het mis. Ze kreeg het erg benauwd en terug in Nederland ging ze meteen door naar het ziekenhuis. Na een CT-scan hoorde ze het slechte nieuws. De tumor was uitgezaaid naar haar longvlies. Daisy wist: als het daar eenmaal zit, is het over en uit. De arts bevestigde haar angst en zei: 'Je hebt waarschijnlijk nog enkele maanden.'"

"Weer zaten we met z'n allen bij elkaar in Daisy's huiskamer. Dit keer vertelde ze ons nog slechter nieuws. Mijn moeder raakte compleet in paniek. Vanaf het moment dat Daisy de diagnose longkanker had gekregen was ze eigenlijk alleen maar zieker geworden, maar mijn moeder en ik hadden het niet willen zien. We konden het gewoon niet geloven. Mijn zus, die altijd zo levenslustig en vrolijk was? Zij kon toch niet zomaar dood gaan? Zij kon toch niet zomaar haar twee dochters achterlaten? En hoe moest het dan verder met ons, zonder haar? Wij zouden toch samen voor onze moeder zorgen, als zij oud was? Onze wereld stond stil.”

'Daar gaat ze'

"De laatste week heb ik bij mijn zus op de kamer geslapen. Ze was bang en durfde niet meer alleen te zijn. Haar man Mark bleef 's nachts thuis bij de kinderen, zodat alles daar ook een beetje kon doorgaan. De laatste nacht sliep mijn stiefzusje bij Daisy, zodat ik thuis kon bijslapen. Die ochtend werden we gebeld: 'Komen jullie maar, ze kan niet meer. Het zal niet lang meer duren,' zei de arts."

"De hele familie kwam naar het ziekenhuis. Mijn moeder zat aan de ene kant van Daisy's bed en ik aan de andere kant. We hielden allebei een hand vast. Er ging een schok door haar lichaam. Mark zei: 'Daar gaat ze.' Hij haalde de kinderen erbij. Haar lichaam schokte opnieuw en ze deed nog één keer haar ogen open. Precies op dat moment zag ik door het raam de zon onder gaan. Mooier kon het niet zijn. Voor zover je zoiets kunt zeggen. Vier weken na de uitslag van de CT-scan was Daisy overleden. Ze was 39.”

Toeval bestaat niet?

“Een half jaar na Daisy's overlijden vertelde Mark mij over zijn idee om mee te doen met Swim to Fight Cancer. Hij wilde iets doen. Voor andere mensen met kanker die misschien wel gered konden worden. Maar ook als verwerking van zijn verdriet. Zodat Daisy niet vergeten zou worden. Ik vond het een superidee, was direct enthousiast en ben meteen gaan trainen."

"Op de vrijdag voor het weekend van Swim to Fight Cancer werd ik gebeld door de BankGiro Loterij. 'Gefeliciteerd, u hebt een prijs gewonnen! Kunt u maandag naar Scheveningen komen?' Ik dacht: naar Scheveningen? Ik moet werken. 'Kunt u het niet opsturen?' vroeg ik. 'Nee, nee,' zeiden ze. 'Het is iets bijzonders. U moet echt komen.' Het zal wel, dacht ik en ik focuste me op het weekend dat ging komen."

'Plots zag ik Leontine Borsato onze kant oplopen. Ik dacht: wat gebeurt er hier?'

"Op maandag reden Jeroen en ik naar Scheveningen. We werden verwelkomd door een heel team van de BankGiro Loterij. 'Wacht u maar even hier. U wordt zo opgehaald door iemand die u de prijs gaat overhandigen.' Kort daarna zag ik Leontine Borsato onze kant oplopen. Ik keek Jeroen aan met een blik van: wat gebeurt hier? Voor ik het wist stond ik met een cheque van € 100.000 in mijn handen. Precies hetzelfde bedrag als de dag ervoor. Maar nu helemaal voor ons! Ik kon niets meer uitbrengen. Jeroen zei alleen maar: 'Dit is niet te geloven, dit is niet te geloven.'

"Ik huilde tranen van verdriet en geluk tegelijk. Zoveel toeval! Dat kan toch bijna niet? Ik weet dat het niet kan, maar ik dacht: dit heeft mijn zus geregeld. Die zit nu boven in de hemel te lachen. We zijn naar huis gereden en we hebben champagne en taart gehaald. 'Nu kunnen we eindelijk naar Bali!' zei ik tegen Jeroen. Dat wilden we altijd al, in zo'n hutje op het strand, maar we konden het nooit betalen."

'Normaal moesten we sparen voor dat soort dingen, nu gingen we gewoon'

"Als eerste boekten we een lang weekend naar Dublin. Daar woont mijn broer en ik had hem al een hele tijd niet gezien. Normaal moesten we sparen voor dat soort dingen. Nu gingen we gewoon. Dat voelde heel rijk. We hebben heel veel getrakteerd. Op Jeroen zijn werk, op de sportclubs van onze dochters, op school. Iedereen was blij voor ons en gunde ons de prijs."

"Een deel van het geld hebben we gedoneerd aan de kankerbestrijding en andere goede doelen en onze dochters hebben allebei een deel op hun spaarrekening gekregen. Maar het mooiste was de vakantie met de hele familie naar de Ardennen. Ik was zo blij dat iedereen er was. Om met elkaar leuke dingen te doen en mooie herinneringen aan Daisy op te halen. Prachtig dat we dat met het extra geld konden doen."

"Wat nog over is, bewaren we. Voor als de keuken aan vervanging toe is of om de tuin te laten opknappen. Iemand zei toen we de prijs net hadden gewonnen: 'Nou ga je zeker wel een cabrio kopen?' 'Nou, echt niet', zei ik. 'Ik ben tevreden met de auto die ik heb.' Dat soort dingen vind ik echt zonde van het geld. Ik vond het fijn om het geld te kunnen delen met de mensen om mij heen. Daar word ik blij van. Want dat zijn herinneringen voor de rest van mijn leven."

"Het is een cliché: geld maakt niet gelukkig. Maar geen geld ook niet. Je hebt het toch nodig. Of het nu is om nieuwe geneesmiddelen te ontwikkelen of om die mooie reis te maken waar je altijd van droomde. En ik had het natuurlijk allemaal zo weer ingeleverd als ik daar het leven van mijn zus mee had kunnen redden."

Dit artikel komt uit Flair's Special: Budget; Sparen & Spenden. Het Budgetboek ligt nu in de winkel of kan je hier online bestellen.

Beeld: iStock