Moord in de molen #1: ‘Ik zou zweren dat hij me aankijkt, ik huiver’
Sanne is net verhuisd naar een eeuwenoude molen. De molen blijkt een geheim te hebben, net als haar buurtgenoten.
Over Moord in de molen
‘Moord in de molen’ is een vervolgverhaal dat exclusief op Flair.nl te lezen is. Deze thriller bestaat uit 8 hoofdstukken. Elke vrijdag verschijnt het nieuwste hoofdstuk online.
‘Weet je zeker dat je hier alleen wilt blijven, San? Moet Michael niet blijven slapen?’ Mijn schoonzus Kim kijkt me onderzoekend aan. Mijn broer trekt een gezicht dat iets van ‘no way’ lijkt te betekenen.
‘Het is hier zo donker en afgelegen,’ vervolgt ze huiverend. ‘Ik weet dat dit je droom is, maar ik zou geen oog dichtdoen.’
‘Ga nou maar,’ lach ik. ‘Ik ben niet zo bang uitgevallen. Ontzettend bedankt voor al jullie hulp vandaag met de verhuizing.’ Ik geef Kim een knuffel, en daarna Michael.
Als ik een paar minuten later op de bank zit, kijk ik om me heen. Mijn diepe gelukzalige zucht vult de woonkamer van de eeuwenoude molen waar ik vannacht voor de allereerste keer zal slapen. Mijn molen. Kim had gelijk, dit is inderdaad mijn droom. Er moet nog veel gebeuren, maar daar heb ik alleen maar zin in. En dat de molen super afgelegen ligt, vind ik niet erg. Juist niet, ik was zó klaar met de drukte van de Randstad.
Het is hier heerlijk stil. Althans, als je het geklepper niet meerekent. Het lijkt van zolder te komen, maar dat zal wel een deur of raam zijn. Ik slik als ik in de nok van mijn nieuwe thuis naar het lichtknopje zoek. Het is pikdonker en de houten vloer kraakt onder mijn voeten. Het open raam laat een zucht koude wind naar binnen, waar het zwakke peertje van heen en weer zwiept.
Vlak voor ik het sluit, zie ik buiten in het maanlicht een man staan. Mijn adem stokt. Ik ben te hoog en ver bij hem vandaan om zijn gezicht goed te kunnen zien, maar ik zou zweren dat hij me aankijkt. Ik huiver.
Ik doe snel het raam dicht, en loop gehaast naar de trap. Te gehaast, want vlak voor de open deur struikel ik over een plank die ietsje opstaat. Ik maak een flinke smakker, en wrijf over mijn pijnlijke knie. Ik heb een paar seconden nodig voordat ik op kan staan.
Als ik de plank terug wil duwen, zie ik dat er een holle ruimte onder de vloer ligt. Ik schuif de losse plank opzij en schijn met mijn telefoon de duisternis in. Mijn oog valt op een vierkant kistje, ik moet op m’n buik liggen om erbij te kunnen. Ik veeg een dikke laag stof weg en voel dat de bovenkant van leer is. Als ik het openmaak, dringt de geur van oud papier mijn neus binnen.
De volgende ochtend sta ik in het piepkleine plaatselijke bakkertje. De man die me stond aan te staren ben ik bijna helemaal vergeten, maar het kistje zeker niet. Het bevatte een schat aan brieven en dagboeken en een paar oude zwart-wit foto’s, allemaal uit de jaren ’30 van de vorige eeuw. Om 2 uur ‘s nachts moest ik mezelf dwingen om te gaan slapen, zo erg werd ik meegesleept.
‘Weet jij of er vroeger in de molen iemand heeft gewoond die Marieke heet?’ vraag ik aan de winkelmedewerker zodra ik heb afgerekend. Het werd me gisteren al snel duidelijk dat zij de schrijfster van de dagboeken is geweest en het meisje op de foto’s. Onverschillig haalt hij z’n schouders op. ‘Nee. Geen idee.’
In de deuropening die naar de achtergelegen bakkerij zelf leidt, staat een oudere vrouw. Haar ogen priemen in de mijne. ‘Waarom wil je dat weten?’ vraagt ze nors. Ik krijg het koud van de manier waarop ze naar me kijkt. ‘Dat jij de oude molen hebt gekocht, geeft je niet het recht om te gaan wroeten in het verleden.’
Volgende week: Sanne duikt dieper in de geschiedenis van Marieke. Dan krijgt ze een dreigbrief van een anonieme afzender.
