Yuki: ‘Wellicht was ik toch een stuk minder easy going dan ik altijd dacht’

“Hoe ik weet dat ik artritis in mijn heupgewricht heb? Gewoon van Google.” Bij elk dingetje dat we voelen of bij elke afwijking van het ‘normaal’, kunnen we opzoeken wat er mogelijk mis is met ons. Gelukkig blijkt achteraf vaak dat het allemaal wel meeviel en dat zorgt natuurlijk voor opluchting, maar kan ook zorgen voor een gevoel van vervreemding van je eigen lichaam. Wat was er dan wel? Ik voelde toch iets? Ikzelf heb er toen ik opgroeide ook last van gehad. Niet met fysieke lichamelijke pijn, maar vaak met mentale klachten.

Ik herinner me een tijd waarin ik zoveel last had van nervositeit, spanning en druk, dat er een periode was dat ik van paniekaanval naar paniekaanval leefde. Wat voelde ik dan? Geen idee, misschien was het de druk om ergens bij te horen, misschien was het juist dat ik nergens bij wilde horen of wellicht was ik toch een stuk minder easy going als dat ik altijd dacht dat ik was. Achteraf bleek dat ik last had van een flinke dosis anxiety, spanning die vrij normaal was voor de fase waarin ik verkeerde, de mensen met wie ik omging en de onduidelijkheid over mijn toekomst, en daarom groeide ik er overheen.

Ik dacht er eigenlijk nooit meer aan, want ik heb nooit geweten dat er überhaupt iets bestond als anxiety. En dat brengt me weer terug naar de vraag die ik stelde aan het begin van deze column: is het goed om altijd alle informatie tot je beschikking te hebben? Als ik nu hoor hoe jongeren hun gevoelens onder woorden kunnen brengen en zichzelf kunnen uiten als ze ergens mee worstelen, denk ik dat het eigenlijk wel goed is. Maar als ik vervolgens zie hoe ze zich vastklampen aan hun zelf gestelde diagnose, hoe het onderdeel wordt van hun identiteit en hoe ze hun bestaan en de mensen om zich heen kunnen vormen, zodat iedereen rekening houdt met hen en hun problemen, roept dat toch weer twijfels op.

Vooral omdat ik weet dat ik over mijn anxiety heen groeide, juist omdat de wereld doordraaide, ook als ik lag te hyperventileren op de vloer van mijn badkamer. Er wordt nauwelijks meer de tijd genomen om te accepteren dat er meerdere momenten in je leven zijn waarop alles even helemaal misloopt, er wordt zelden ruimte gegeven om te falen in wat dan ook. Alles moet een oorzaak hebben en die oorzaak vind je op Google. Maar in die binaire wereld vergeten we het menselijke aspect.

Dus voor iedereen die zich hierin herkent: je kunt buikpijn hebben zonder chronische maagziekte, hoofdpijn zonder hersenvliesontsteking of mentaal een totale breakdown hebben zonder depressief te zijn. Het is volkomen normaal, het is deel van het leven, hetzelfde deel van het leven dat je doet goed voelen. Als je je ineens verschrikkelijk slecht voelt: drink een glas water, maak een wandeling, ga op tijd naar bed, luister mooie muziek en ga even offline. Wacht een tijdje en als je je daarna nog steeds kut voelt, is daar altijd nog Google.

Deze column van Yuki komt uit Flair 19-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.