Yuki: ‘Omdat Lizzy in het buitenland is, draai ik dubbele nachtdiensten’

Visagieruimtes zijn altijd mijn favoriete ruimtes bij televisieoptredens. Dat komt omdat iedereen buiten die ruimte altijd gestrest is. Regie, productie, artiestenbegeleiders, ze lopen allemaal met een schema en een bepaalde eindverantwoordelijkheid. Ik begrijp het: loopt het mis, dan is het hun schuld. In de visagiekamer is het anders, daar heeft niemand stress en staan de dames, gewapend met een tafel vol materiaal en een gulle glimlach je op te wachten.

(Ze zullen er ongetwijfeld zijn, maar ik heb nog nooit een mannelijke make-up artist gehad.) Zelf voel ik ook een kriebel van zenuwen door mijn lichaam gieren, het is toch altijd spannend: zingen voor een statisch publiek dat rij voor rij opgesteld zit in een holle studio, met extra ogen in de vorm van lenzen op camera’s die op wielen en kranen om je heen draaien. En de microfoons die alles vastleggen, elk kraakje op mijn stem, elke ademhaling en elke valse noot.

In de visagieruimte valt dat weg, daar schuif je even aan met een grote kop thee en gaat het gesprek gewoon over de kinderen, over de vorige keer dat je elkaar tegenkwam of er wordt een beetje geroddeld, heerlijk. Vandaag gaat het over de kinderen, hoe kan het ook anders met de wallen op mijn gezicht. Het was een zware nacht: Suki mijn jongste van vijf maanden had me de hele nacht wakker gehouden en toen ze eindelijk sliep, werd Jagger, mijn oudste dochter van twee wakker. En omdat Lizzy in het buitenland is, draai ik, zoals ik dat noem, dubbele nachtdiensten.

Terwijl ik dit vertel, onderbreekt de make-up artist me met een Amsterdams accent: “Ach schat, geniet ervan. Zo’n klein hummeltje tegen je aan in bed. Niks is lekkerder. Die van mij is zeventien en die is gisteren naar de Bubbels geweest.” We lachen erom. “Het gaat zo snel schat, geloof me, het is een cliché, maar waar. En tegen die slechte nachten heb ik wel iets.” En terwijl ze een soort vochtige stick over de huid onder mijn ogen beweegt, voel ik hoe mijn lichaam en hoofd zich ontspannen. Ontspannen na een zware nacht, ontspannen voor een spannende show.

Een gesprekje over de kinderen, een gesprekje over niks, het vindt allemaal plaats in die kleine baken van rust, midden in een wereld die draait om budgetten, schema’s en kijkcijfers. Als ze toch eens wisten hoe belangrijk ze waren, die dames van de make-up. Het is lastig om te zeggen, want eigenlijk voelt iedereen zich op zo’n dag belangrijk, maar zij niet. “Zo, kijk eens aan, van die zware nacht zie je niks meer!” Twee tevreden ogen kijken me aan via de spiegel.” “Fijn,” zucht ik, “alsof ik twee weken met vakantie ben geweest.” “Daar doen we het voor,” zegt ze en daarmee weet ik dat ik precies het compliment heb kunnen geven dat zij verdienen, want dames van de make-up: jullie voelen als twee weken op Bora Bora.

Deze column van Yuki komt uit Flair 18-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.