Yuki: ‘Langzaamaan vloeide de droom om in het buitenland te wonen weg’

Ik droomde altijd over New York. Ik heb de Big Apple altijd een inspirerende plek gevonden en wilde ‘m elk jaar wel een keer bezocht hebben. De energie die ik krijg van een stad is altijd de reden geweest dat ik op vakantie liever een drukke stad bezoek dan naar bijvoorbeeld een badplaats ga.

Dan zag ik mezelf daar in een klein appartement een studiootje bouwen en mijn nieuwe album opnemen, of in een van de duizenden anonieme koffietentjes werken aan mijn nieuwe roman die zich natuurlijk zou afspelen in een decor van hoge wolkenkrabbers.

Al mijn werk zou dan geïnjecteerd zijn met de inspiratie die ik zou opdoen met alles wat hier in Nederland als ‘dagelijks’ zou worden omschreven. Met het vormen van een gezin en het langzaamaan bezinnen in het leven in Nederland, vloeide de droom om in het buitenland te wonen weg.

Wat ik heb opgebouwd, is niet meer ingericht om een jaar lang te kunnen vertrekken. Dat heeft te maken met het simpele feit dat ik niet enkel meer verantwoording draag voor mezelf. Maar soms komt er een moment dat ik even word teruggeworpen naar die droom, dat er ineens een zeldzaam gat in mijn agenda ontstaat, waardoor ik plots een aantal weken achter elkaar vrij ben, geen optredens, geen evenementen, geen radioshows, gewoon niks en dan is daar direct weer die droom, levendig als altijd.

Maar ik heb nu twee dochters, een kat en een hond, een vrouw en een huishouden, ik kan niet ineens mijn biezen pakken en vertrekken, tenzij ik ze allemaal meeneem natuurlijk. Dus doe ik wat ik kan om mijn dromen te laten uitkomen, maar dan mét mijn gezin, ook als is het maar voor twee weken. Dan hoef ik niet per se te werken aan mijn album of mijn roman, maar neem ik mijn volledige huishouden mee en gaan we als gezin in een andere stad wonen.

Dan spelen we in andere speeltuinen en bezoeken we andere restaurants. Proeven we cultuur in vreemde musea en kook ik in ons nieuwe huis een lokaal gerecht, dat we dan als gezin op de bank opeten, net als thuis in Amsterdam, maar dan anders. Ik schrijf deze column vanuit mijn gehuurde appartement in Parijs, terwijl Lizzy de baby aan het verschonen is en Jagger op mijn schoot zit.

Ze kijkt televisie, Nederlandse televisie, alles is hetzelfde als normaal, maar als ik naar buiten kijk, zie ik de Notre Dame, het ontbijt bestaat uit stokbrood en croissants, door het raam dat openstaat, hoor ik de Franse taal opstijgen en vandaag gaan we niet naar Artis, maar naar Disneyland, want mijn gezin en ik wonen in Frankrijk, we zijn geëmigreerd, ook al is het maar voor twee weken.

Deze column van Yuki komt uit Flair 11-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.