Yuki: ‘Ik kon nooit meer eens een normale zondag met mijn kater op de bank liggen’

Natuurlijk vond ik dat het allerspannendst, maar op een leuke en avontuurlijke manier. En ook de slapeloze nachten waar iedereen maar over bleef doorzeuren, want o-o wat zou je leven voorbij zijn en wat zou vanaf nu álles in het teken van de kinderen staan: ik wist dat ze gingen komen, maar ik zag er niet tegenop.

Nee, met stip op nummer 1 in de lijst der vaderschapsangsten stond bij mij: kinderverjaardagspartijtjes. Tot de dag dat ik vader werd, was ik er eigenlijk zelden geweest, maar synchroon aan het worden van iemands papa, kwamen ook steeds vaker de kinderpartijtjes van bevriende koppels. En niet sporadisch, mijn agenda vulde zich binnen een jaar of twee met zo veel verjaardagfeestjes, dat ik nooit meer eens een normale zondag met mijn kater op de bank kon liggen.

Het leek wel de opkomst van de festivals in de jaren 00. Sommige ietwat overdreven met springkussens, sommige op chique locaties waar de kinderen niet mochten rondrennen, andere thuis met te veel kinderen voor de beperkte Amsterdamse vierkante meters. En altijd als ik er aanwezig was, zong er een stem in mijn hoofd rond, dat ik me absoluut niet mocht ergeren aan het lawaai, de rondvliegende houten blokken of de indringende, alom aanwezige pislucht, want zeer binnenkort zou ik die vader zijn die alle kindjes zou uitnodigen voor de verjaardag van zijn kleine meisje.

Vandaag is die dag aangebroken. Jagger viert haar tweede verjaardag. De tafel in onze woonkamer is gevuld met zelfgebakken koekjes, muffins, kleine zakjes popcorn en miniworstenbroodjes. Ik heb pakjes met mierzoet drinken en karaffen met vruchtensap. Omdat we niet iedereen kwijt kunnen in ons huis, hebben we alleen familie uitgenodigd, maar vergis je niet: onze familie kampt met een heus peuteroverschot. Van een afstand hoor ik in de verte kindergeschreeuw, het nadert in hoog tempo. De deur zwaait open en mijn huis wordt overgenomen door kleine tweevoeters in pampers.

Alles verdwijnt in no time van tafel, de vreetzakken. Ik verzin dat ik koffie moet zetten voor de opa’s en oma’s en met paniek in mijn ogen vlucht ik richting het koffiezetapparaat en hoor nog net hoe er in de woonkamer een mini-massavechtpartij uitbreekt omwille van een Baby born-pop. Drie uur later til ik een vermoeide Jagger naar haar bedje. “Vond je het leuk?” vraag ik. “Ja,” fluistert ze. Als ik haar in bed leg, noemt ze een voor een de namen op van al haar neefjes en nichtjes. Daardoor weet ik dat het voor haar nu al belangrijk is dat alle kinderen er waren. Misschien doen we het volgend jaar wel voor familie én alle vrienden, met nóg meer kinderen, maar dan huur ik wel zo’n ietwat overdreven springkussen.

Deze column van Yuki komt uit Flair 09-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.