Yuki: ‘Ik bevries. Alsof iemand met twee stevige handen mijn keel dichtknijpt’

Het begon zes weken geleden met een telefoontje of ik solo wilde optreden bij het Herinneringen top 50 concert in de ZiggoDome. Ik zou komen te staan tussen de topartiesten van Nederland: Anouk, Waylon, Douwe Bob, maar ook: Paul de Leeuw, Willeke Alberti, Meau en Veldhuis en Kemper. Het zou mijn eerste solo-optreden worden en omdat ik tot die tijd nog nooit had gezongen voor publiek nam ik de tijd om te repeteren.

Vocal trainingen, songteksten oefenen en natuurlijk mezelf mentaal voorbereiden. Gekkenwerk, achteraf gezien. Zoals ik eerder al vertelde kamp ik met een flinke dosis plankenkoorts, onervarenheid en een diepgewortelde onzekerheid die ik met de optredens met Kris Kross Amsterdam gelukkig altijd kan verstoppen. Dit keer valt er echter niets te verbergen.

Het moment

De zes weken vlogen voorbij en het is de week van het concert, de laatste repetitie is in volle gang. De volledige band is samengekomen om het hele concert door te lopen. Ik ben aan de beurt, loop het podium op en zie het voltallige productieteam naar me kijken. Het is de eerste keer dat ik met in-ear monitoring zing, (je weet wel, die oordopjes die échte artiesten altijd dragen) en de band zet mijn liedje in.

Ik bevries. Alsof iemand met twee stevige handen mijn keel dichtknijpt. Ik hoor mezelf niet, ik hoor mezelf te hard, de band speelt een andere versie dan de repetitieopname, mijn keel is droog. Moest ik nou hard zingen, of juist met meer lucht? En waarom had ik geen tijd om mijn stem op te warmen? Langzaam bekruipt me het gevoel dat ik steeds meer kledingstukken verlies, tot ik volledig naakt op het podium sta. Het lukt niet, ik kan het niet.

Paniek

De band stopt met spelen als ik mijn laatste woorden eruit pers en ik zie tientallen vertwijfelde ogen. Paniek neemt de zaal over want er zweeft één grote vraag door de lucht: gaat dit ooit goed komen voor aanstaande zondag? ’s Avonds word ik gebeld door de grote baas. “Yuki, wat wil je doen? Denk je dat het gaat lukken? Want eerlijk gezegd hebben wij grote twijfels.”

Ik word bevestigd in mijn onzekerheid, ik ben niet goed genoeg, ik hoor niet thuis tussen Anouk, Waylon en Willeke Alberti. Die nacht kan ik niet slapen. In geen jaren voelde ik me zo slecht. De hele avond branden de tranen achter mijn ogen. Moet ik me terugtrekken?

‘Ik sta er als Yuki’

Het is zondagavond kwart voor acht als er op de deur van mijn kleedkamer wordt geklopt. Ik loop naar het podium en hoor hoe een uitverkochte ZiggoDome voor me applaudisseert. In mijn gedachten spelen zich de afgelopen dagen af, toen ik met al mijn vrienden, familie, zangcoaches en bandleden sprak en zij me allemaal vertelden dat ik hier wél hoor, op het grote podium, tussen al die échte artiesten. En dat ik maar één ding hoef te doen en dat is hetgeen waar ik goed in ben: het liedje vertellen en het publiek raken. Ik sta niet meer naakt op het podium, ik sta er als Yuki, met al mijn onzekerheden en angsten, maar ook met het talent dat ik heb en dat ik de afgelopen dagen misschien even uit het oog was verloren.

De eerste zin is direct raak. Het voelt waanzinnig, het publiek zingt mee en in mijn ooghoeken zie ik de band enthousiast naar me kijken. Ik geniet tot de laatste woorden, maak een buiging en onder een groot applaus loop ik het podium af. De heftigste week uit mijn leven is voorbij, ik heb het gedaan en nog belangrijker: het ging goed. Ik stap de lift in en zie in de spiegel grote pupillen, de adrenaline giert door mijn lijf. Vlak voor de deuren sluiten stapt Waylon de lift in, hij lacht en zegt: “Waanzinnig gedaan man, het hoort erbij; een slechte repetitie betekent vaak een goede show.” “Het hoort erbij,” herhaal ik maar terwijl ik het zeg, denk ik: ík hoor erbij.”

Deze column van Yuki komt uit Flair 13-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.