Yuki: ‘Hoe kunnen twee mensen die onder één dak wonen zó van elkaar verschillen?’

Buitenaardse wezens

Ik weet dat in de huidige tijd en onderhevig aan verandering in de maatschappij deze stelling langzaam aan het wankelen wordt gebracht, maar ik spits hem vandaag even toe tot enerzijds: mezelf en anderzijds: mijn lieve verloofde, de moeder van mijn dochters, Lizzy.

Omdat we al negen jaar samen zijn en wij zo’n koppel zijn dat liever alles ‘samen’ doet, ken ik haar door en door. En dan bedoel ik dat ik exact weet hoe ze zich voelt door een enkel oogcontact, ik ken haar routines als de binnenkant van mijn broekzak, haar angsten, haar onzekerheden, hetgeen waar ze trots op is en alles waar ze van houdt én ik kan haar voorspellen, als een soort metroloog lees ik haar en weet ik of het gaat onweren of dat haar zon een hitterecord gaat vestigen.

Ik begrijp Lizzy, aanbid en hou van haar, maar toch heb ik soms het idee dat ik onder een dak woon met een buitenaards wezen.

Hoe kunnen twee mensen die alles met elkaar delen, van elkaar houden en samen kinderen opvoeden, zo ontzettend van elkaar verschillen? En dan bedoel ik niet in grote thema’s zoals politieke preferentie, levensvisie of iets simpelers als culinaire voorkeur.

Nee, het gaat om kleine, bijna minuscule zaken die ingezoomd op de blauwdruk van het leven vrijwel betekenisloos zijn, maar daardoor te meer vreemd aanvoelen. Waarschijnlijk is dát juist waar de hele Venus/Mars-uitspraak vandaan komt. Het is niet per se toegespitst op de vrouw of de man, meer op twee mensen die samenwonen.

Wie begint er nou midden in een nieuwe tube tandpasta te knijpen? Je knijpt toch onderaan en duwt zo door de dagen heen de tandpasta netjes omhoog? Of wie verzamelt er eigenlijk lege wc-rollen? En dan niet om er samen met de kinderen een verrekijker van te maken, nee, gewoon omdat de prullenbak voor deze alien net een stap of drie te ver weg is.

En wat dacht je van de auto volledig leegrijden, de allerlaatste druppel benzine erdoorheen jagen om hem vervolgens vrolijk terug te parkeren. En de melkschuimer… Waar na een paar keer schuimen een vettige bodemlaag ontstaat die langzaam bruin kleurt.

Haalt dit ruimtewezen er een borsteltje doorheen? Nee. Nooit. Weet je wat ook verzameld wordt? Lege flessen shampoo, oude en botte scheermesjes, vuilniszakken zo vol dat het Geert Wilders pissig maakt en boodschappentasjes, plastictasjes, touwtasjes, koeltasjes en ontelbaar veel canvastasjes.

Hoe kunnen twee mensen die onder één dak wonen zó van elkaar verschillen?

En terwijl ik lig te twijfelen of Lizzy écht een buitenaards wezen is, roept ze me vanuit de badkamer: “Gadsie, heb jij je geschoren?” “Ja, net hoezo?” “Dan spoel je toch even al die haren weg uit de wasbak? Dat is toch het eerste wat je doet?”

“Nee,” zeg ik, “want ik ben een alien.” Ze kijkt me vragend aan, ze draagt alleen een T-shirt, heeft haar tandenborstel in haar mond en haar haren los. Ze ziet er mooi uit. “Jij? Een alien? Nee, hoor. Je bent gewoon een man, dus ik ruim het wel op.”

Deze column van Yuki komt uit Flair 10-2023. Meer van dit soort verhalen lees je wekelijks in Flair.